Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 265/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Barbara Skoczkowska
Protokolant Jolanta Grabowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga
w sprawie R. S. skazanego z art. 18 § 2 i 3 kk w zw. z art. 280 § 1 kk, H. K. i K. B.
skazanych z art. 280 § 2 kk i innych oraz P. S. skazanego z art. 280 § 1 kk i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 3 grudnia 2013 r.,
kasacji, wniesionych przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 13 marca 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 2 lipca 2012 r.,
1) uchyla zaskarżony wyrok co do R. S. i sprawę tego
oskarżonego przekazuje Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania w postępowaniu odwoławczym,
2) oddala kasacje obrońców pozostałych skazanych jako
oczywiście bezzasadne,
2
3) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. S. i W. L.,
Kancelarie Adwokackie, kwoty po 738 (siedemset trzydzieści
osiem zł) w tym 23 % podatku VAT za sporządzenie i wniesienie
kasacji co do H. K. i P. S.,
4) zwalnia skazanych H. K., P. S. i K. B. od przypadających na
nich kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 2 lipca 2012 r., uznał za winnych:
1) R. S. tego, że działając w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób,
dopuścił się następujących przestępstw:
- w grudniu 2007 roku w D., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,
nakłaniał D. B. do popełnienia przestępstwa rozboju na B. Ż. oraz udzielił mu
informacji poprzez wskazanie m.in. miejsca zamieszkania pokrzywdzonego,
numeru jego telefonu, wysokości dochodów pokrzywdzonego, miejsca ich
przechowywania oraz osób zamieszkujących z pokrzywdzonym, czym
wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art.
280 § 1 k.k.;
- w grudniu 2007 roku i w lutym 2008 roku w D., działając w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, nakłaniał D. B. do popełnienia przestępstwa rozboju na R.
M. oraz udzielił mu informacji poprzez wskazanie m.in. miejsca zamieszkania
pokrzywdzonego, wysokości jego dochodów oraz osób zamieszkujących z
pokrzywdzonym, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18 §
2 i 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z
art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył jedną karę 5 lat pozbawienia
wolności, zaliczając na podstawie art. 63 § 1 k.k. na jej poczet okres
tymczasowego aresztowania od dnia 11 lutego 2009 r. do 28 sierpnia 2009 r.;
2) H. K.:
a) czynu popełnionego w dniu 17 grudnia 2007 r. w D., wspólnie i w
porozumieniu z innym ustalonymi osobami, na szkodę B. Ż. i M. Ż.,
wypełniającego dyspozycję art. 280 § 1 k.k., 275 § 1 k.k., 276 k.k. i art. 157 §
3
1 k.k. oraz art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i na podstawie art. 280 § 1
k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył karę 5 lat pozbawienia wolności,
b) czynu popełnionego w tym samym miejscu i czasie oraz z innymi osobami, na
szkodę B. Ż., wyczerpującego dyspozycję art. 191 § 1 k.k. i na podstawie tego
przepisu wymierzył karę roku pozbawienia wolności,
c) czynu dokonanego w dniu 28 lutego 2008 r. w D., wspólnie i w porozumieniu z
innymi ustalonymi osobami, na szkodę R. M., wypełniającego dyspozycję art.
280 § 2 k.k., 189 § 2 k.k., 275 § 1 k.k., 276 k.k. i 156 § 1 k.k. w zw. z art. 156 §
1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i na postawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art.
11 § 3 k.k. i 4 § 1 k.k. wymierzył karę 12 lat pozbawienia wolności,
d) czynu popełnionego w dniu 12 lub 19 stycznia 2008 r. w D., wspólnie i w
porozumieniu z innymi osobami, na szkodę Z. L., wyczerpującego dyspozycję
art. 280 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. i 276 k.k. w zw. z art.
11 § 2 k.k. i na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i 4 § 1 k.k.
wymierzył karę 8 lat pozbawienia wolności,
po czym na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k. wymierzył H. K. karę łączną 13 lat
pozbawienia wolności, zaliczając na podstawie art. 63 § 1 k.k. okres
tymczasowego aresztowania od 6 listopada 2008 r. do 2 lipca 2012 r.
3) P. S.:
a) czynu popełnionego na szkodę B. Ż. i M. Ż., wskazanego w pkt 2a,
wypełniającego dyspozycję art. 280 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. i
art. 157 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 64 § 1 k.k. i za
to na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył karę 5 lat
pozbawienia wolności,
b) czynu dokonanego na szkodę B. Ż., wyczerpującego dyspozycję art. 191 § 1
k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i na podstawie art. 191 § 1 k.k. wymierzył karę
roku pozbawienia wolności,
c) czynu popełnionego na szkodę Z. L., wskazanego w pkt 2d, wypełniającego
dyspozycję art. 280 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. i 252 § 1k.k. w zw. z art. 64 § 1
k.k. i na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i 4 § 1 k.k.
wymierzył karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,
4
po czym na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k. wymierzył P. S. karę łączną 6 lat i
6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczył okres
tymczasowego aresztowania od dnia 16 stycznia 2009 r. do 29 kwietnia
2009 r. i od dnia 29 stycznia 2011 r. do 2 lipca 2012r.,
4) K. B. czynu dokonanego na szkodę R. M., wskazanego w pkt 2c,
wypełniającego dyspozycję art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2
k.k. i na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i 4 § 1 k.k. wymierzył
karę 3 lat pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k.
zaliczył okres tymczasowego aresztowania od dnia 14 lipca 2008 r. do 25
września 2009 r.
Następnie Sąd:
- na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonych solidarnie obowiązek
naprawienia szkody na rzecz R. M. przez zapłatę kwoty 14.660 zł,
- na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., 44 § 2 k.p.k. i 231 § 1 k.p.k. rozstrzygnął o
dowodach rzeczowych,
- orzekł o kosztach postępowania sądowego.
Apelacje od tego wyroku złożyli obrońcy oskarżonych i prokurator co do H.
K., P. S. i K. B..
Obrońca R. S. – adw. J. K. zarzucił obrazę przepisów postępowania w
postaci art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. i 410 k.p.k. a nadto art. 5 § 2 k.p.k. oraz błąd w
ustaleniach faktycznych, co wpłynęło na treść wyroku.
Drugi obrońca R. S. – adw. K. W.-K. zarzuciła rażące naruszenia przepisów
procesowych, to jest art. 4, 5 § 2, 7, 424 k.p.k., przy czym w oddzielnym punkcie
„rażące naruszenie art. 4 i art. 9 § 2 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 k.p.k. mające wpływ na
treść orzeczenia, polegające na nieprzeprowadzeniu dowodu mogącego przyczynić
się do wyjaśnienia najistotniejszej okoliczności z punktu widzenia sytuacji
procesowej oskarżonego R. S. a to dowodu z zeznań świadka M. M., co do którego
oskarżony D. B. – karta 54, podał, iż był on świadkiem nakłaniania go przez osk. R.
S. do popełnienia przestępstw na osobach pokrzywdzonych (…). Dowód z zeznań
tego świadka jest niezwykle istotny, albowiem pozwoliłby on dokonać ustaleń, czy
to osk. R. S. informował osk. D. B. o sytuacji majątkowej pokrzywdzonych, czy też
właśnie D. B. wypytywał osk. R. S. o te osoby”.
5
Obrońca podniosła także zarzut obrazy prawa materialnego w postaci art. 18
§ 2 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k.
Obrońcy wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego
albo uchylenie tego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do
ponownego rozpoznania.
Obrońca H. K. zarzucił naruszenie art. 41 § 1 k.p.k., 6 k.p.k. w zw. z art. 171 i 175
k.p.k., 201 k.p.k., 170 § 1 k.p.k. i 424 k.p.k. a nadto art. 4 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k. oraz błąd w
ustaleniach faktycznych, po czym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez
uniewinnienie oskarżonego od przypisanych czynów albo uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Obrońca P. S. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych oraz obrazę
przepisów postępowania w postaci art. 4, 6, 7, 167, 170 § 1 pkt 2 i 5 i 366 § 1 k.p.k.,
a następnie wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego albo
uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania.
Obrońca K. B. zarzucił obrazę art. 7 k.p.k. i 424 § 1 k.p.k. oraz błąd w
ustaleniach faktycznych, po czym wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie
oskarżonego albo uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do
ponownego rozpoznania.
Wyrokiem z dnia 13 marca 2013 r., Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony
wyrok tylko w ten sposób, że wyeliminował z podstawy prawnej skazania:
H. K. – art. 13 § 1 k.k. za czyn z pkt 2d, a art. 157 § 1 i 2 k.k. za czyn z pkt 2a,
P. S. – art. 13 § 1 k.k. za czyn z pkt 3c, a art. 157 § 2 k.k. za czyn z pkt 3a,
oraz ustalił, iż obowiązek nałożony na podstawie art. 46 § 1 k.k. dotyczy
naprawienia części szkody, zaś w pozostałym zakresie utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok.
Kasacje od wyroku Sądu odwoławczego wnieśli obrońcy skazanych, przy
czym w imieniu R. S. nowo ustanowiony adw. A. Z.
Obrońca R. S. zarzucił:
„rażące naruszenie (obrazę) przepisów prawa procesowego mające albo mogące
mieć wpływ na treść orzeczenia, a to :
6
a) art. 6 k.p.k. w zw. z art. 393 § 1 k.p.k. i w zw. z art. 175 § 2 k.p.k. oraz 394 § 2
k.p.k., art. 409 k.p.k., 170 § 4 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 410 k.p.k., poprzez
obrazę reguł procesowych, a w szczególności zasady prawa do obrony
skazanego, która polega na tym, że sąd odwoławczy, po zamknięciu przewodu
sądowego - ale przed ogłoszeniem orzeczenia - uzyskał dowód z dokumentu
(w kasacji opisany jako druga notatka urzędowa ) z dnia 13 marca 2013 roku,
nie wznowił przewodu sądowego w trybie art. 409 k.p.k., mimo że zostały
spełnione przesłanki do jego wznowienia a wskutek tego zaniechania nie
dokonał ujawnienia przez odczytanie, treści tego dokumentu na rozprawie
głównej w trybie art. 393 § 1 k.p.k., a przez to uniemożliwił skazanemu oraz
jego obrońcy wypowiedzenie się i zajęcie stanowiska co do tego dowodu /czyli
treści drugiej notatki urzędowej - jako dowodu z dokumentu albo jako źródła o
dowodzie wyrok SN KR 140/79 / w trybie art. 175 § 2 k.p.k. w wyniku czego
sąd odwoławczy nie doprowadził do konwalidacji, opartych na zaniechaniu,
wad czynności procesowych oraz całego postępowania odwoławczego,
uniemożliwiając oskarżonemu lub obrońcy zgłoszenie ponownie dowodu z
przesłuchania świadka albo zgłoszenie nowego dowodu, jako pozbawienie lub
ograniczenie prawa do obrony.
Sąd także nie ujawnił tego dowodu z dokumentu oraz jego treści — w trybie art.
394 § 2 k.p.k.,
b) art. 170 § 1 pkt 2 i 4 k.p.k. i art. 170 § 4 k.p.k. przez bezzasadne oddalenie —
procesowo uzasadnionego - wniosku dowodowego zgłoszonego przez obrońcę
na rozprawie apelacyjnej w przedmiocie dopuszczenia i przeprowadzenia
dowodu z zeznań świadka M. M. (obrońca poprawnie podał dane osobowe
świadka !!! a mimo tego w protokole jest wada w nazwisku świadka) i oparcie
postanowienia w tym zakresie tylko na nieuzasadnionym uznaniu (ustaleniu),
że ...„ przeprowadzenie tego dowodu jest niemożliwe" ... (a podstawą
postanowienia była budząca wątpliwości treść pierwszej notatki urzędowej z
dnia 13 marca 2013 r.), gdy tymczasem uzyskanie przez Sąd Apelacyjny
drugiej notatki urzędowej z dnia 13 marca 2013 roku, jeszcze przed
ogłoszeniem wyroku, oznaczało, że sąd powziął wiadomość /informację/, że
możliwe jest przeprowadzenie tego dowodu, ponieważ wnioskowany świadek
7
faktycznie przebywał w Zakładzie Karnym, a zatem uzasadnione stało się
dopuszczanie i przeprowadzenie tego dowodu w trybie art. 170 § 4 k.p.k.
poprzez dokonanie zmiany postanowienia dowodowego albo wydanie nowego
postanowienia w tym zakresie i dopuszczenie wnioskowanego dowodu
osobowego (na skutek wznowienia przewodu sądowego) co także skutkowało
brakiem możliwości konwalidacji wady czynności procesowej powstałej na
etapie postępowania odwoławczego;
c) ewentualnie - naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. przez rozstrzygnięcie nie dających się
usunąć istotnych wątpliwości w zakresie treści rozmowy, czy skazany R. S.
faktycznie inspirował D. B. w formie nakłaniania /podżegania/ i udzielania
informacji /pomocnictwa/ do popełnienia przestępstwa rozboju z art. 280 § 1
k.k., a tym samym dokonania istotnego ustalenia, że był uczestnikiem tego
czynu a nadto, zgodnie z prawdą materialną, ustalenie: ilości /liczby/
prowadzonych rozmów, konkretnie wskazanych terminów rozmów, miejsca lub
miejsc rozmów - tylko na niekorzyść skazanego, bez procesowo uzasadnionej
weryfikacji i wyjaśnienia tych wątpliwości jako skutku, nieuzasadnionego
oddalenia wniosku dowodowego jednak możliwego do przeprowadzenia, z
powołaniem się na nieistniejącą przesłankę powodującą nieuwzględnienie
skutecznego wniosku obrony o przesłuchanie świadka M. M.
Sąd rozstrzygnął wątpliwości (sprzeczność w treści obu notatek urzędowych z
dnia 13 marca 2013 r.) na niekorzyść oskarżonego, przez błędne przyjęcie, że
świadek nie przebywa w przedmiotowym Zakładzie Karnym, a to skutkowało
brakiem przesłanki do wznowienia przewodu sądowego i dopuszczenie oraz
przeprowadzenie dowodu z zeznań tego świadka;
d) art. 143 § 2 k.p.k. i art. 148 § 1 k.p.k. poprzez bezzasadną odmowę sporządzenia
protokołu z czynności uzyskania informacji przez protokolanta sądowego O. M. w
przedmiocie odbywania przez świadka M. M. kary w ZK, mimo że zachodziły
przesłanki z art. 143 § 2 k.p.k., a zatem sporządzenie protokołu (a nie tylko
notatek urzędowych) winno zostać przez przeprowadzającego tą czynność
przewodniczącego składu, uznane za potrzebne i uzasadnione;
e) naruszenie art. 6 ust. 1 i art. 6 ust.3 lit. d Europejskiej Konwencji o ochronie
praw człowieka i podstawowych wolności przez naruszenie prawa do
8
rzetelnego procesu (art. 6 ust. 1) rozumianego jako gwarancja niezawisłości i
bezstronności procesu oraz (art. 6 ust 3 lit. d).... prawa oskarżonego do
skutecznego spowodowania przesłuchania świadka po uprawdopodobnieniu
konieczności przeprowadzenia tego dowodu dla ustalenia prawdy, a odmowa
uwzględnienia wniosku nastąpiła ze szkodą dla jego interesu prawnego, w
szczególności prawa do obrony i poprawnego procedowania (w tym także,
interesu wymiaru sprawiedliwości )…. /ETPC - decyzja Priebke v Włochy z
5.04.2001 r./.
Skarżący się wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
Sądowi II instancji do ponownego rozpoznania z obowiązkiem przeprowadzenia
dowodu z zeznań M. M. albo uchylenie obu wyroków i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpatrzenia.
Obrońca H. K. zarzucił, że doszło do:
„1. naruszenia przepisów postępowania, mającego istotny wpływ na treść
orzeczenia art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 438 k.p.k. poprzez oddalenie oczywiście
zasadnej apelacji i utrzymanie w mocy wyroku Sądu Okręgowego w K.,
2. naruszenia przepisów postępowania, mogącego mieć istotny wpływ na treść
wydanego orzeczenia art. 41 § 1 k.p.k., poprzez wydanie wyroku przez sędziów
podlegających wyłączeniu z uwagi na zaistnienie okoliczności mogących
wywoływać uzasadnioną wątpliwość co do ich bezstronności a nadto pozostawienie
bez rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziego wyznaczonego do rozpoznania
wniosku o wyłączenie przewodniczącego składu orzekającego,
3. naruszenia przepisów postępowania, mogącego mieć istotny wpływ na treść
wydanego orzeczenia art. 6 k.p.k. w zw. z art. 171 i 175 k.p.k. poprzez pozbawienie
oskarżonego prawa składania wyjaśnień w sprawie a nadto pozbawienia prawa
zadawania pytań przesłuchiwanym biegłym z zakresu psychiatrii,
4. naruszenia przepisów postępowania, mogącego mieć istotny wpływ na treść
wydanego orzeczenia art. 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego
oskarżonego o dopuszczenie dowodu z dodatkowej opinii biegłych psychiatrów w
sytuacji, gdy w aktach sprawy zawarte są całkowicie sprzeczne opinie co do stanu
zdrowia psychicznego oskarżonego a nadto podniesienia zarzutów co do
9
niepełności opinii biegłych sporządzonej dla potrzeb niniejszego postępowania z
uwagi na fakt wydania jej bez przeprowadzenia wymaganych badań oskarżonego,
5. naruszenia przepisów postępowania, mogącego mieć istotny wpływ na treść
wydanego orzeczenia art. 6 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 k.p.k. poprzez bezzasadne
oddalenie wniosków dowodowych oskarżonego,
6. błędu w ustaleniach faktycznych, mogącego mieć istotny wpływ na treść
wydanego orzeczenia, polegających na przyjęciu, iż oskarżony swoimi działaniami
wyczerpał znamiona czynów zabronionych wskazanych w akcie oskarżenia,
7. naruszenia przepisów postępowania, mogącego mieć istotny wpływ na treść
wydanego orzeczenia (art. 4 oraz 5 § 2 k.p.k.) poprzez nieuwzględnienie na
korzyść oskarżonego przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz
nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego istniejących w sprawie wątpliwości co
do okoliczności faktycznych sprawy,
8. naruszenia przepisów postępowania, mogącego mieć istotny wpływ na treść
wydanego orzeczenia (art. 424 k.p.k.) poprzez sporządzenie uzasadnienia nie
spełniającego wymogów wskazanych w powołanym przepisie, a w szczególności
nie zawierającego wskazania podstaw rozstrzygnięcia w zakresie uznania
oskarżonego za winnego popełnienia czynów wskazanych w wyroku”.
Skarżący się wniósł o uniewinnienie oskarżonego albo uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi II instancji do ponownego
rozpoznania.
Obrońca P. S. zarzucił:
„1. rażące naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k., art. 169 § 2 k.p.k.,
art. 410 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k., mające istotny wpływ na
treść zaskarżonego orzeczenia a polegające na pominięciu przez Sąd II instancji
dowodów w postaci wypowiedzi osób pomawiających skazanego P. S., zawartych
w aktach o sygn. V K …/12 Sądu Okręgowego w K. oraz w aktach o sygn. II
K …/12 Sądu Rejonowego w M. Sąd Apelacyjny w postępowaniu odwoławczym
dopuścił dowód z wymienionych akt spraw, uwzględniając wnioski dowodowe
oskarżonego P. S., jednak nie dokonał oceny ich znaczenia, postępując niezgodnie
z wymogami przywołanych powyżej przepisów. Lakoniczne odniesienie się przez
Sąd II instancji w uzasadnieniu wyroku do postępowania dowodowego
10
przeprowadzonego przez Sąd I instancji i bez dokonania oceny znaczenia
dowodów dopuszczonych w postępowaniu apelacyjnym, nie stanowi wymaganego
przepisami odniesienia się do całego zgromadzonego w sprawie materiału
dowodowego, (w tym zwłaszcza do dowodów przeprowadzonych przez Sąd
Apelacyjny). Powyższe uchybienie wskazuje na rażące naruszenie przez Sąd II
instancji treści art. 424 § 1 k.p.k. jak też art. 7 k.p.k. (zgodnie z którym organy
postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich
przeprowadzonych dowodów) oraz art. 410 k.p.k. (stanowiącego, że podstawę
wyroku stanowić może jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku
rozprawy głównej). Zauważyć bowiem należy, że dowody przeprowadzone przez
Sąd II instancji poddają w wątpliwość wiarygodność współoskarżonych, którzy
obciążają mojego klienta, wskazując na sprzeczności w ich wyjaśnieniach
składanych w różnych postępowaniach sądowych, co z pewnością winno mieć
zasadniczy wpływ na treść zaskarżonego kasacją wyroku. Nieprzypisanie przez
Sąd II instancji wystarczającej (czy też w zasadzie jakiejkolwiek) wagi do dowodów
umożliwiających ocenę innych, właściwych dowodów (zasadniczych dla
rozstrzygnięcia sprawy) stanowić musi rażące naruszenie art. 169 § 2 k.p.k., które
miało niewątpliwie zasadniczy wpływ na treść zaskarżonego niniejszym pismem
orzeczenia.
Zasadnym wydaje się podniesienie, że Sąd I instancji dokonał dowolnej, a nie
swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego a Sąd
Apelacyjny jedynie ją podzielił, zaś w zakresie dopuszczonych w postępowaniu
apelacyjnym dowodów, wręcz jej nie dokonał, a tym samym, w przekonaniu
wnoszącego kasację, dopuścił się rażącego naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. w zw.
z art. 518 k.p.k., która miała istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia;
2. rażące naruszenie przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k. w zw. z art. 366
k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k., mające istotny wpływ na treść zaskarżonego
orzeczenia a polegające na niewyjaśnieniu wszelkich okoliczności sprawy poprzez
brak odniesienia się do dowodów uwzględnionych na rozprawie w dniu 14 lutego
2013 r. (akta Sądu Okręgowego w K. o sygn. V K …/12 i Sądu Rejonowego w M. o
sygn. II K …/12) i nieuwzględnienie wątpliwości podnoszonych przez świadków
przemawiających na korzyść skazanego P. S., odnośnie jego obecności w M. w
11
dniu 17 grudnia 2007 r., czyli w dniu zdarzenia dotyczącego B. i M. Ż. Nie można
bowiem zgodzić się z twierdzeniem Sądu Apelacyjnego, że są to okoliczności nie
mające znaczenia w sprawie. Przeciwnie, fakt przebywania skazanego P. S. w
innym miejscu w dniu 17 grudnia 2007 r., daje podstawę do diametralnie
odmiennych ustaleń niż to uczynił Sąd I instancji. Skazany P. S. wskazał szereg
świadków […] na okoliczność, że nie brał on udziału w zdarzeniu z dnia 17 grudnia
2007 r. popełnionym na szkodę B. Ż. i M.Ż., gdyż w tym czasie przebywał w M. i nie
wyjeżdżał z tej miejscowości. Zauważyć należy, że Sąd I instancji dał wiarę w/w
wskazanym świadkom, uznając, że ich zeznania są spójne i konsekwentne, ale nie
wyprowadził z tego właściwych wniosków. Nie można zatem zgodzić się z
twierdzeniem Sądu Odwoławczego, że żaden z powyższych świadków nie był w
stanie podważyć ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego. W ocenie
obrony jest to dowolne twierdzenie Sądu, nie oparte na zgromadzonym w sprawie
materiale dowodowym”.
Skarżący się wniósł o uniewinnienie oskarżonego albo uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi II instancji do ponownego
rozpoznania.
Obrońca K. B. zarzucił rażące naruszenie:
- prawa materialnego, to jest:
„1. art. 280 § 2 k.k. poprzez jego zastosowanie w stosunku do osoby skazanego K.
B. w sytuacji, gdy zachowanie skazanego nie wyczerpało znamion czynu
opisanego art. 280 § 2 k.k. z uwagi na fakt, iż jak wynika z dowodów znajdujących
się w aktach sprawy, skazany został poproszony o wypłatę środków finansowych
przez oskarżonego B. podczas podwożenia go do C. (przypadkowe spotkanie
osób), co nastąpiło po popełnieniu przez niego przestępstwa, o czym skazany nie
miał żadnej wiedzy i w konsekwencji zachowanie to nie nosi znamion czynu
opisanego w art. 280 § 2 k.k.;
2. art. 189 § 2 k.k. poprzez jego zastosowanie w stosunku do osoby skazanego K.
B. w sytuacji, gdy zachowanie skazanego nie wyczerpało znamion czynu
opisanego w art. 189 § 2 k.k. z uwagi na fakt, iż jak wynika z postępowania
dowodowego, skazany nie brał udziału w porwaniu i pozbawieniu wolności
pokrzywdzonego R. M. - co wyraźnie wynika z uzasadnienia Sądu Okręgowego w
12
K., który podał, iż brak jest dowodów świadczących o tym, iż skazany K. B.
znajdował się na miejscu zdarzenia oraz stosował jakąkolwiek przemoc fizyczną w
stosunku do oskarżyciela posiłkowego;
3. art. 20 k.k. poprzez przypisanie skazanemu K. B. odpowiedzialności za
przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., którego
dopuścili się skazani A. B., J. J., J. M. i D. B., podczas gdy zgodnie z zasadą
indywidualizacji i subiektywizacji odpowiedzialności karnej, każdy sprawca
odpowiada w granicach swojej umyślności i nieumyślności;
4. art. 18 k.k. poprzez przyjęcie przez Sąd Apelacyjny, iż skazany K. B. dopuścił
się w stosunku do oskarżyciela posiłkowego R. M. czynu wypełniającego znamiona
przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
współdziałając z innymi oskarżonymi, podczas gdy sam kontakt skazanego z
oskarżonymi, tj. A. B., J. J., J. M. i D. B., polegający na przypadkowym spotkaniu
po popełnieniu przez nich przestępstwa (o czym skazany nie miał wiedzy), nie
może stanowić przestępstwa z art. 280 § 2 kk.”;
- prawa procesowego w postaci:
„1. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść wszelkich nie dających
się usunąć wątpliwości a to zwłaszcza w kontekście stanowiska Sądu Okręgowego
w K. utrzymanego w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego, z którego wynika, iż Sąd
nie dysponował dowodami wskazującymi na udział oraz rolę skazanego K. B. w
popełnieniu przestępstwa na osobie oskarżyciela posiłkowego,
2. art. 457 § 2 k.p.k. poprzez nierozważenie i nieustosunkowanie się przez Sąd
Apelacyjny do wszystkich zarzutów i wniosków apelacyjnych oskarżonego w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, co miało istotny wpływ na treść wyroku”.
Skarżący się wniósł o uchylenie wyroku Sądu odwoławczego oraz wyroku
Sądu I instancji i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Prokurator w pisemnych odpowiedziach na kasacje wniósł o ich oddalenie
jako oczywiście bezzasadnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
I. Co do kasacji obrońcy R. S. – pierwszy wniosek zasługiwał na uwzględnienie,
mimo że niektóre argumenty na jego poparcie okazały się nieprawdziwe. Przede
wszystkim, mija się z prawdą twierdzenie, pojawiające się czterokrotnie w
13
uzasadnieniu kasacji, że wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka M. M.
składano już przed Sądem I instancji (s. 7, 12, 14 i 17). Taki wniosek nie był
składany ani w pismach procesowych ani na rozprawie głównej. Fakt ten wynika nie
tylko z przeglądu akt, ale już z treści zacytowanego wyżej zarzutu apelacji adw. K.
W.-K. Wskazano w nim, jako obrażony, m.in. art. 9 § 2 k.p.k., co powtórzono w
uzasadnieniu (k. 4785), a zarazem nie zarzucono naruszenia przepisów
dotyczących dowodów np. art. 167, 169 § 2 czy 170 k.p.k. Nie odpowiada prawdzie
również twierdzenie, że obrońca na rozprawie apelacyjnej podał prawidłowe
nazwisko tego świadka (zarzut z lit. b kasacji). Zarówno w zarzucie apelacji jak i na
rozprawie odwoławczej obrońca powoływała się na M. M. (zob. k. 4782 i 5945v).
Dostrzeżenie i stanowcza dezaprobata dla wyżej opisanej praktyki autora
kasacji, a także stwierdzenie oczywistej bezzasadności zarzutu z lit. d nie ma
jednak wpływu na ocenę Sądu kasacyjnego, że Sąd odwoławczy dopuścił się takich
uchybień, podniesionych w skardze, które mogły mieć istotny wpływ na treść
zaskarżonego wyroku.
Przesłuchanie w charakterze świadka M. M. (bo takie jest jego nazwisko)
miało służyć weryfikacji tezy dowodowej, czy był on uczestnikiem rozmowy R. S. i D.
B., w której R. S. nakłaniał D. B. do popełnienia rozboju na pokrzywdzonych: Ż. i M.
(apelacja – k. 4782, protokół rozprawy apelacyjnej – k. 5945v). Podstawą oddalenia
tego wniosku przez Sąd Apelacyjny był art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. („dowodu nie da się
przeprowadzić”), ponieważ protokolant w czasie przerwy w rozprawie ustalił, że M.
M.nie przebywa w Zakładzie Karnym w J. Z., jak wskazywała obrońca, i dlatego
„przeprowadzenie tego dowodu jest niemożliwe” (k. 5947v w zw. z k. 5943). Jednak
po zamknięciu przewodu sądowego, ale przed ogłoszeniem wyroku, a więc w toku
narady nad nim, ten sam protokolant ustalił, że osoba o nazwisku M. M.
rzeczywiście przebywa w tym Zakładzie Karnym - od 21 lutego 2011 r. i odbywa
karę 6 lat pozbawienia wolności. Z wyjaśnień D. B. wynika, że chodzi o tego M. M.,
który był przy rozmowie R. S. i D. B. (k. 54). Pomimo zdezaktualizowania się
powodu oddalenia wniosku dowodowego o przesłuchanie M. M., Sąd odwoławczy
nie wznowił przewodu sądowego, nie poinformował o tym stron i nie wezwał
obrońców do wypowiedzenia się, czy podtrzymują wniosek dowodowy, a jeśli tak,
to czy chcą sprecyzować jego treść. Nie są znane przyczyny powtórnego
14
sprawdzania, czy świadek przebywa w ZK. Przypuszczać należy, że sprawdzenie
to poprzedzone zostało przypomnieniem w toku narady treści wyjaśnień D. B., w
których podał on m.in. prawidłowe nazwisko świadka (k. 54). Z faktu dwukrotnego
sprawdzania, czy jest możliwe przeprowadzenie tego dowodu osobowego, wynika,
że Sąd Apelacyjny przez znaczny czas rozpoznawania sprawy uważał ten dowód
za istotny. Taka ocena była trafna z trzech względów. Po pierwsze, jedynym
bezpośrednim dowodem sprawstwa R. S. przypisanych mu przestępstw są
wyjaśnienia współoskarżonego i współdziałającego – D. B. Po drugie, wyjaśnienia
te nie były od początku jednolite (choć później i do końca okazały się
konsekwentne). Bowiem jak przypomniano w apelacji adw. K. W.-K., w pierwszych
wyjaśnieniach D. B. nie wspomniał o roli R. S. (s. 1 apelacji w zw. z k. 21). I po
trzecie, ten oskarżony nigdy nie przyznał się do zarzucanych mu czynów, także w
czasie konfrontacji z D. B. Zachodziła zatem potrzeba weryfikacji prawdziwości jego
wyjaśnień przy pomocy dostępnych dowodów. Gdyby M. M. wykluczył, aby był
świadkiem podżegania czy pomocnictwa ze strony R. S., to nie podważałby jeszcze
wyjaśnień D. B. o odbyciu drugiej rozmowy z R. S., pod nieobecność świadka.
Istotniejsze było, czy rzeczywiście – jak twierdził D. B. na k. 54 – M. M. uczestniczył
w pierwszej rozmowie oskarżonych i czy wówczas R. S. przekazał informacje o
pokrzywdzonych, o czym mówił D. B., a co ustalił Sąd Apelacyjny (s. 11 motywów).
Sąd ten faktycznie, bo formalnie nie dał temu wyrazu, bez udzielenia głosu stronom,
zwłaszcza obrońcom, po poczynieniu własnych ustaleń, z powodu określonego w
art. 170 § 1 pkt 2 in princ. k.p.k. nie przeprowadził dowodu z zeznań M. M., chociaż
dowód ten miał ważne znaczenie dla obrony K. S. Tym samym doszło do
zarzucanego naruszenia: art. 409 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. (w zw. z art. 170 §
3 k.p.k.) i art. 6 k.p.k., co mogło mieć istotny wpływ na treść wyroku.
Ponownie rozpoznając sprawę, Sąd odwoławczy przeprowadzi dowód z
zeznań M. M. oraz, co oczywiste, znów będzie miał na uwadze wszystkie dowody
przemawiające na niekorzyść R. S. (m.in. to, że w czasie konfrontacji z oskarżonym
i na rozprawie D. B. podtrzymywał pomówienie o nakłanianiu i pomocy do
przestępstw ze strony R. S., że według wyjaśnień A. B. współdziałający robili
składkę dla pomocnika, a on, czyli zdaniem D. B. – R. S., nie chciał pieniędzy, gdy
dowiedział się o okaleczeniu pokrzywdzonego M. M.) jak i na korzyść oskarżonego
15
(m.in. treść jego wyjaśnień i charakter dowodu z pomówienia, zwłaszcza gdy jest to
jedyny bezpośredni dowód sprawstwa, oraz konieczność jego szczególnie wnikliwej
oceny).
Oddalenie pozostałych kasacji jako oczywiście bezzasadnych upoważniało
do skrótowego odniesienia się oraz do niektórych podniesionych w nich zarzutów
(argument z art. 535 § 3 zd. pierwsze k.p.k.).
II. Co do kasacji obrońcy H. K.:
Ad. 1) przepis art. 437 § 1 k.p.k. określa rodzaje rozstrzygnięć sądu po
rozpoznaniu środka odwoławczego, zaś art. 438 k.p.k. wymienia tzw. względne
podstawy odwoławcze, będące zarazem ogólnymi powodami uchylenia lub zmiany
orzeczenia. Do obrazy art. 437 § 1 k.p.k. może dojść, gdy sąd po rozpoznaniu
środka odwoławczego postąpi w inny sposób niż wskazany w tym przepisie, zaś
obraza art. 438 k.p.k. może istnieć, jeśli sąd nie rozstrzygnie, jak wymaga ten
przepis, mimo stwierdzenia jednego lub więcej powodów do wskazanej w nim
decyzji procesowej. Żadna z tych sytuacji (których kasacja nie próbowała wykazać)
nie powstała w niniejszej sprawie.
Przed odniesieniem się do niektórych zarzutów stwierdzić należy, że
podniesione w pkt 2 - 4,7 i 8 dotyczą procedowania Sądu I instancji. A przecież
kasacja przysługuje stronie od wyroku sądu odwoławczego (zob. art. 519 k.p.k.), co
sprawia, że podstawą zarzutów kasacyjnych mogą być uchybienia tego sądu. Nie
wskazano zarazem jako naruszonej przez Sąd Apelacyjny dyspozycji art. 433 § 2 k.p.k.
przy rozpoznawaniu zarzutów i wniosków apelacyjnych. Wolno zatem stwierdzić, ze
Sąd ten należycie je rozpoznał. Z kolei, brak zarzutu naruszenia art. 457 § 3 k.p.k.
oznacza, że Sąd Odwoławczy wyczerpująco podał, czym się kierował wydając
wyrok oraz dlaczego zarzuty i wnioski apelacyjne uznał za niezasadne (zob. s. 15-
21 motywów).
Już z wymienionych wyżej powodów powtórzenie w kasacji zarzutów
apelacyjnych, jak to się stało w niniejszej sprawie, nie mogło spowodować ich
uwzględnienia. Inaczej mówiąc, Sąd kasacyjny nie dokonuje ponownej (dublującej)
kontroli prawidłowości postępowania sądu pierwszej instancji, zwłaszcza gdy Sąd
odwoławczy wywiązał się z tego zadania, o czym najlepiej świadczy brak w kasacji
zarzutów naruszenia przez Sąd dyspozycji art. 433 § 2 k.p.k. i 457 k.p.k. i treść
16
uzasadnienia tego Sądu. Dlatego powtórzyć tylko można za Sądem Apelacyjnym i
zaakceptować następujące okoliczności.
Ad. 2) złożenie przez oskarżonego (lub jego obrońcę) wniosku na podstawie
art. 42 § 1 k.p.k. o wyłączenie sędziego na podstawie art. 41 § 1 k.p.k.,
zawiadomienia o popełnieniu przez sędziego przestępstwa z art. 231 § 1 k.p.k. czy
aktu oskarżenia na podstawie art. 55 § 1 k.p.k. o takie przestępstwo, nie tworzy
okoliczności, o której mowa w art. 41 § 1 k.p.k., a więc tego rodzaju, że mogłaby
wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w danej sprawie.
Samo podjęcie takich czynności przez oskarżonego nie stanowi potwierdzenia
zarzutów podniesionych przez niego wobec składu sądzącego, jak utrzymuje się w
kasacji. Idąc zaprezentowanym w niej tokiem rozumowania należałoby uznać, że to
nie sąd meriti jest gospodarzem postępowania, ale oskarżony i do niego należy
dobór i zmiany w składzie rozpatrującym jego sprawę. Jedynie Sąd Okręgowy,
który wielokrotnie rozpatrywał wnioski oskarżonego o wyłączenie sędziego lub
całego składu, był władny oceniać, czy zachodzi okoliczność określona w art. 41 §
1 k.p.k., i każdorazowo wykluczał jej wystąpienie. Sąd odwoławczy odniósł się, i to
trafnie, do zarzutu apelacji, opartego na chybionej tezie, że wspomniane wyżej
czynności oskarżonego kreowały tę okoliczność. Dodać tylko można, że Sąd
dyscyplinarny odmówił zezwolenia na ściganie sędziego sprawozdawcy za
rzekome popełnienie przez niego przestępstwa z art. 231 § 1 k.k. w dniu 30
listopada 2011 r. na rozprawie głównej, zaś Sąd właściwy prawomocnie umorzył na
podstawie art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k. z tego powodu postępowanie (k. 23 – 32 i 115 –
117 akt SNO 14/13, k.k. 160 – 163 akt Sądu Rejonowego w K.). Podzielić należało
również stanowisko Sądu Apelacyjnego, że podlega rozpoznaniu tylko wniosek o
wyłącznie sędziego od udziału w sprawie, a już nie wniosek o wyłączenie od
rozpoznania kwestii incydentalnej, a więc nie wniosek o wyłączenie sędziego
wyznaczonego do rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziego.
Ad. 4) odmowa oskarżonego poddania się badaniu ambulatoryjnemu przez
biegłych – psychiatrów, nie zobowiązywała ich, jak prawidłowo uznał Sąd
odwoławczy, do skierowania oskarżonego na obserwację psychiatryczną. Kasacja
za apelacją powtarza błędną tezę o prawie oskarżonego do nieskrępowanego
17
wpływania na tok i zakres pracy biegłych. W tej sferze również nie oskarżony jest
gospodarzem postępowania.
Ad. 8) sąd odwoławczy nie jest uprawniony do ponownej oceny dowodów,
lecz tylko do sprawdzenia, czy ocena dowodów dokonana przez sąd pierwszej
instancji jest dotknięta zarzucanymi w apelacji mankamentami. Dlatego Sąd II
instancji nie sporządza uzasadnienia w sposób określony w art. 424 k.p.k., ale
postępuje w myśl dyspozycji art. 457 § 3 k.p.k., którego naruszenia - jak wyżej już
zauważono – kasacja nie zarzuciła.
Ad. 6) w kasacji można podnosić tylko zarzuty rażącego naruszenia prawa
(zob. art. 523 § 1 k.p.k.). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, tym bardziej w
sytuacji, gdy Sąd Apelacyjny co do H. K. nie poczynił żadnych nowych ustaleń w
zakresie jego sprawstwa i winy, a jedynie wskazywał, za Sądem meriti , tego
dowody, był więc niedopuszczalny.
Ad. 5) wszystkie postanowienia Sądu odwoławczego o oddaleniu wniosków
dowodowych oskarżonego zawierają wskazania podstawy prawnej takiej decyzji i
ich uzasadnienie. Zarzut kasacyjny w tym zakresie co do postępowania Sądu
Apelacyjnego nie został uzasadniony.
III. Co do kasacji obrońcy P. S..
Ad. 1) wbrew twierdzeniu skargi, Sąd odwoławczy nie zbył całkowitym
milczeniem dowodów przez siebie przeprowadzonych, mimo takiego obowiązku
wynikającego z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., gdy Sąd ten uzupełnia postępowanie
dowodowe. Sąd Apelacyjny odniósł się do tych dowodów, choć bardzo ogólnikowo
(zob. s. 14 in princ. uzasadnienia). Miał jednak rację prokurator stwierdzając w
odpowiedzi na kasację, że dowody te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia
sprawy. Trzeba pamiętać, iż warunkiem uwzględnienia kasacji jest nie tylko
wykazanie rażącego naruszenia prawa, ale i tego, że mogło ono mieć istotny wpływ
na treść zaskarżonego wyroku. Skarga nie podołała temu obowiązkowi. Było to
obiektywnie niemożliwe. Zakres ujawnionych dokumentów i ich treść z akt Sądu
Okręgowego w K. i Sądu Rejonowego w M. wskazują, ze służyły one weryfikacji
wiarygodności wyjaśnień J. M. i J. J. Ujawnione dowody dotyczyły jednak innych
zdarzeń, a ponadto w niniejszej sprawie wyjaśnienia tych współoskarżonych nie
były wyłączną podstawą ustaleń co do sprawstwa P. S.
18
Ad. 2) kwestię tzw. alibi tego oskarżonego na dzień 17 grudnia 2007 r. badał
już Sąd I instancji i dokonał oceny wszystkich dowodów na tę okoliczność. Sąd
odwoławczy tylko weryfikował prawidłowość tej oceny. Kasacja przedstawia jedynie
własny, odmienny punkt widzenia, który oczywiście nie może być powodem jej
uwzględnienia, skoro nie szło za nim wykazanie przesłanek do takiej decyzji.
Na s. 8 uzasadnienia kasacja polemizuje z oceną Sądu Apelacyjnego (s. 15
uzasadnienia) co do znaczenia dowodów, których przeprowadzenia odmówił już
Sąd I instancji. Konfrontacja tez wniosków dowodowych oskarżonego (k. 2345 i
3046) z powodami postanowień Sądu Okręgowego o oddaleniu tych wniosków (k.
3724) prowadzi do wniosku o trafności oceny Sądu odwoławczego w tym względzie.
Rzeczywiście dowody te nie miałyby znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.
IV. Co do kasacji obrońcy K. B.
Wszystkie zarzuty rzekomego naruszenia prawa materialnego zmierzają w
istocie do zakwestionowania ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego.
Wyżej była już mowa o niedopuszczalności podnoszenia w kasacji zarzutów
błędów w ustaleniach faktycznych, również gdy dopuścił się ich Sąd odwoławczy,
który w tej sprawie wobec K. B. nie czynił jednak żadnych własnych ustaleń, lecz
ponownie wskazał, jakie dowody i wnioski z nich płynące świadczą o sprawstwie
oskarżonego. Wystarczy więc odesłać do s. 24 – 25 uzasadnienia wyroku, bez
wdawania się w kolejną i obecnie niedopuszczalną polemikę z odmienną oceną
skarżącego. W kasacji, jako naruszony przez Sąd odwoławczy, wskazano art. 457
§ 2 (powinno być – 3) k.p.k., lecz zarzut ten nieuzasadniony w skardze, okazał się
oczywiście chybiony. Bowiem nie stanowi uzasadnienia zarzutu przedstawienie
przez skarżącego odmiennej oceny dowodów od oceny Sądów obu instancji.
Wreszcie, zarzutowi naruszenia przez Sąd Apelacyjny art. 5 § 2 k.p.k. nie
towarzyszyło wskazanie, jakie to wątpliwości Sąd ten rozstrzygnął na niekorzyść
oskarżonego. Skoro takich wątpliwości Sąd ów nie powziął, ani nie było podstaw do
ich powstania, nie mogło dojść do uchybienia wskazanemu przepisowi.
Z wszystkich przytoczonych względów oddalono pozostałe trzy kasacje jako
oczywiście bezzasadne.