Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 414/13
POSTANOWIENIE
Dnia 13 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 13 grudnia 2013 r.
sprawy A. P. S.,
skazanego z art. 18 § 1 w zw. z art. 280 § 1 i in. k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 26 czerwca 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w L. z dnia 30 stycznia 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego A. P.
S.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono rażące naruszenie prawa mogące mieć istotny wpływ
na treść orzeczenia, a mianowicie:
1. art. 92 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegającą na poczynieniu ustaleń
faktycznych w oparciu o zeznania świadków L. K. i C. P., podczas gdy
w/w świadkowie nie zostali przesłuchani przed Sądem, ani nie ujawniono
ich zeznań,
2. art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 4 i art. 7 k.p.k., polegające na
przekraczającej granice swobodności oraz sprzecznej z zasadami
doświadczenia życiowego ocenie materiał dowodowego, ograniczającej
2
się de facto do poparcia trafności wniosków Sądu I instancji, a także
niedostatecznym i niewłaściwym wskazaniu w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku podstaw dla uznania za niezasadne zarzutów
apelacyjnych, w szczególności:
a) nieodniesienie się do zarzutów z pkt 2 i 3 apelacji, dotyczących
zeznań świadków W. L. i T. P., w zakresie w jakim są zgodne z
wyjaśnieniami skazanego,
b) odmówieniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom skazanego w
zakresie, a jakim od początku nie przyznawał się do dokonania
zarzucanego czynu, mimo że zostały one poparte zgromadzonym
materiałem dowodowym.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu I
instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty kasacji okazały się bezzasadne w stopniu oczywistym.
Przede wszystkim zauważyć należy, że autor kasacji zdaje się nie do końca
poprawnie postrzegać rolę nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest kasacja,
w szczególności przypomnieć wypada, że kasacja jest środkiem zaskarżenia
służącym kontroli poprawności postępowania odwoławczego i zasadniczo
niedopuszczalne jest podnoszenie w kasacji uchybień, które miały miejsce w
postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Oczywiście bezzasadny jest więc
pierwszy z zarzutów kasacji. Naruszenia art. 92 i art. 410 k.p.k. może dopuścić się
jedynie sąd dokonujący własnych ustaleń faktycznych. Stawianie takiego zarzutu
Sądowi Apelacyjnemu w niniejszej sprawie nie może być skuteczne, gdyż Sąd ten
nie dokonywał własnych pozytywnych ustaleń faktycznych, ograniczając się jedynie
do wyeliminowania z opisu czynu przypisanego skazanemu okoliczności
posługiwania się bronią palną.
Co do zarzutu z pkt 2 kasacji, Sąd Najwyższy uznał, że także zarzut ten ma
charakter dopuszczalnego zarzutu kasacyjnego tylko w zakresie pkt 2a kasacji, tj. w
zakresie, w jakim odnosi się do postępowania odwoławczego, w szczególności do
3
rzetelności przeprowadzonej kontroli odwoławczej. Zarzut ten nie mógł być jednak
podstawą uwzględnienia kasacji, gdyż jest niezasadny. Wskazane zarzuty
odwoławcze te Sąd Apelacyjny rozważył na s. 11-12 uzasadnienia wyroku i podał
powody, dla których ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy mieści się –
jego zdaniem - w granicach dyrektyw art. 7 k.p.k. Uwagi te, jakkolwiek nie bardzo
obszerne, swym stopniem szczegółowości odpowiadają poziomowi
skonkretyzowania omawianych zarzutów apelacji, co prowadzi Sąd Najwyższy do
wniosku, że nie doszło do rażącego naruszenia art. 457 § 3 k.p.k.
Z tych powodów, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.