Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 40/13
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc
w sprawie ze skargi uczestnika postępowania
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w G.
z dnia 26 lutego 2013 r.,
w sprawie z urzędu
przy uczestnictwie L. Spółki z o.o. z siedzibą w G.
o złożenie wniosku o wpis do Krajowego Rejestru Sądowego oraz dokumentów,
których złożenie jest obowiązkowe,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 grudnia 2013 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Skarżąca domagała się stwierdzenia, na podstawie art. 4244
k.p.c.,
niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w G. z
dnia 25 lutego 2013 r., którym zostało oddalone jej zażalenie od postanowienia
Sądu Rejonowego z dnia 2 listopada 2012 r., którym nałożył na członków zarządu L.
spółki z o.o. grzywny w kwotach po 1 000 zł za niewykonanie postanowienia z dnia
24 sierpnia 2012 r. zobowiązującego do złożenia wniosku o ujawnienie wzmianki z
o złożeniu sprawozdania finansowego za rok obrotowy 2010 wraz ze stosownymi
dokumentami finansowymi oraz ponownie zobowiązał spółkę do złożenia wniosku
na formularzu KRS – Z30 oraz szczegółowo wymienionych dokumentów.
W skardze L. spółka z o.o. zarzuciła naruszenie art. 366 k.p.c. w zw. z art.
361 k.p.c., bowiem postanowieniami w/w Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 kwietnia
2011 r., i z dnia 9 maja 2011 r., został rozstrzygnięty przedmiot objęty zaskarżonym
postanowieniem.
Sąd Najwyższy zważył:
Zaskarżone postanowienie, dotyczące przedmiotu nie stanowiącego sprawy
o wpis, zostało wydane przez Sąd rejestrowy, zastosowanie mają zatem przepisy
regulujące postępowanie nieprocesowe (art. 7 ustawy o KRS), w tym w odniesieniu
do dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia art. 5192
§ 1 i 2 k.p.c. oraz, poprzez odpowiednio stosowany art. 13 § 2
k.p.c., przepisy regulujące wymagania skargi w procesie – art. 4244
i n. k.p.c.
Skarżąca w ogóle nie powołuje podstawy prawnej uzasadniającej dopuszczalność
skargi i nie uzasadnia przesłanek określonych w art. 5192
§ 1 lub 2 k.p.c.,
a zwłaszcza nie wskazuje, na której podstawie określonej w tym przepisie opiera
skargę, co ma istotne znaczenie przy ocenie spełnienia szczególnych wymogów,
określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c., którym skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia powinna odpowiadać. Jedynie
z uzasadnienia skargi, ograniczonego do stwierdzenia że wzruszenie
postanowienia w drodze innych środków prawnych nie było możliwe można
przypuszczać, że skarżąca wskazuje podstawę określoną w § 1. Brak jest również
3
jakichkolwiek wywodów prawnych odnoszących się do tego, czy zaskarżone
postanowienie ma charakter kończącego postępowanie w sprawie, skoro jest
to postanowienie wydane w toku postępowania przymuszającego, które prowadzi
do zakończenia sprawy w sposób określony w art. 24 pkt 3 i 4, 25 lub 26 ustawy
o Krajowym Rejestrze Sądowym. Skarżąca nie twierdzi również, że postępowanie
to zostało zakończone, skoro w stosunku do skarżących została orzeczona
grzywna po raz pierwszy, a sąd rejestrowy tę grzywnę może ponawiać (art. 24 pkt
2). Nie każde prawomocne postanowienie wydane przez sąd drugiej instancji
w toku postępowania zażaleniowego jest postanowieniem kończącym sprawę,
zwłaszcza w postępowaniu rejestrowym, w którym zgodnie z art. 6941
§ 1 k.p.c.
sprawą rejestrową jest sprawa o wpis. Sąd rejestrowy rozpoznaje zarówno sprawy
o wpis do rejestru (postępowanie rejestrowe), jak i sprawy pomocnicze i nadzorcze
(postępowanie przed sądem rejestrowym). Brak jest podstaw, by zważywszy na
charakter postępowania wymuszającego określonego w art. 24 ustawy o KRS, jego
ścisły związek z postępowaniem egzekucyjnym i brak charakteru sprawy
rejestrowej uznać, że zarówno prawomocne postanowienie w przedmiocie złożenia
sprawozdania finansowego, jak i prawomocne postanowienie o nałożeniu grzywny
na członków spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest postanowieniem
kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 5192
§ 1 lub 2 k.p.c.
W konsekwencji od powyższych postanowień skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego postanowienia nie przysługuje.
Dodatkowo jedynie wskazać należy, iż zachowanie wymagań
konstrukcyjnych skargi wymienionych w art. 4245
§ 1 k.p.c. podlega badaniu przez
Sąd Najwyższy przy wniesieniu skargi, uchybienie tym wymaganiom nie podlega
sanowaniu, zaś brak któregokolwiek z elementów skutkuje odrzuceniem skargi
a limine (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Przepis art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. nakłada na
skarżącego obowiązek uprawdopodobnienia szkody, wyrządzonej przez wydanie
wyroku, którego skarga dotyczy. Niezbędne jest zatem dokonanie wyodrębnionego
wywodu i uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody ze wskazaniem, że już
nastąpiła oraz określeniem jej zakresu i rozmiaru. Skarżąca powinna nadto
wykazać w skardze istnienie związku przyczynowego pomiędzy szkodą
a zaskarżonym postanowieniem. Nie jest spełnieniem tego wymagania powołanie
4
się na powstanie szkody wskutek orzeczenia grzywny, a więc odwołanie się do
szkody hipotetycznej, czy mogącej powstać w przyszłości, gdy grzywna zostanie
uiszczona (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2011, III CNP 5/11;
z dnia 25 sierpnia 2011, I CNP 12/11; z dnia 19 lipca 2012 r., I CNP 14/12 –
niepubl.).
Z tych względów skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna, wobec
czego orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
db