Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt SDI 45/13
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
Protokolant Anna Kuras
przy udziale Zastępcy Naczelnego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej,
w sprawie dr n. med. J.D.,
obwinionego z art. 8 Kodeksu Etyki Lekarskiej i art. 4 ustawy z 5 grudnia 1996 r. o
zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. nr 136 z 2008 r., poz. 857 z póżn. zm.),
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 17 grudnia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego,
od orzeczenia Naczelnego Sądu Lekarskiego z dnia 19 lutego 2013 r.,
utrzymującego w mocy orzeczenie Okręgowego Sądu Lekarskiego w […] z dnia 26
października 2012 r.,
1/ oddala kasację;
2/ opłatą kasacyjną oraz wydatkami postępowania
kasacyjnego w kwocie 20 zł (dwudziestu złotych) obciąża
obwinionego.
UZASADNIENIE
W dniu 12 września 2011r. Zastępca Okręgowego Rzecznika
Odpowiedzialności Zawodowej złożył wniosek o ukaranie dr n. med. J. D.,
którego obwiniono o to, że:
2
1/ podczas hospitalizacji G. Ż. w okresie od 6 do 8 maja 2009 r. na
Oddziale Chirurgii Ogólnej Szpitala Powiatowego w Z. pomimo
jednoznacznych sugestii radiologa opartych na wyniku TK klatki piersiowej z
dnia 7.05.2009 r. opóźnił rozpoznanie chłoniaka u w/wymienionej pacjentki
co stanowi naruszenia art. 8 Kodeksu Etyki Lekarskiej i art. 4 ustawy z 5
grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. nr 136 z 2008
r., poz. 857 ze zm.), co doprowadziło do opóźnienia wdrożenia
odpowiedniego leczenia;
2/ w dniu 8 maja 2009 po wypisie G. Ż. z Oddziału Chirurgii Ogólnej
Szpitala Powiatowego w Z. nie poinformował jej o konieczności wykonania
dodatkowych konsultacji specjalistycznych w poradni chorób sutka i
pulmonologicznej w związku ze zmianą treści karty informacyjnej z w/w
hospitalizacji, co stanowi naruszenie art. 21 Kodeksu Etyki Lekarskiej, co
doprowadziło do opóźnienia rozpoznania chłoniaka i późniejszego wdrożenia
leczenia onkologicznego.
Okręgowy Sąd Lekarski w […] orzeczeniem z dnia 26 października
2012r. uznał dr n.med. J. D. winnym popełnienia zarzucanych mu czynów i
skazał za to na karę upomnienia.
Obaj obrońcy obwinionego zaskarżyli powyższe orzeczenie
odwołaniami. W pierwszym z nich podniesiono zarzut dokonania błędnych
ustaleń faktycznych, w drugim zaś obrazę przepisu postępowania, mianowicie
art. 439 pkt 2 k.p.k., którego treść zawiera tak zwaną bezwzględną przesłankę
uchylenia orzeczenia wynikającą z faktu, iż jeden z członków składu
orzekającego nie był obecny na całej rozprawie.
Orzeczenie zostało również zaskarżone przez pokrzywdzoną, która w
swym odwołaniu podniosła zarzut rażąco niskiego wymiaru kary.
3
Naczelny Sąd Lekarski orzeczeniem z dnia 19 lutego 2013r., po
rozpoznaniu odwołań, utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu I
instancji.
Orzeczenie to zaskarżone zostało kasacją obrońcy obwinionego, w
której ponownie podniesiono zarzut rażącego naruszenia prawa procesowego,
polegającego na obrazie przepisu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. – nieobecności
jednego z członków składu orzekającego na całej rozprawie mającej miejsce
przed Okręgowym Sądem Lekarskim, co stanowi bezwzględne uchybienie
procesowe.
Podnosząc ten zarzut, obrona wniosła o uchylenie zaskarżonego
orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzut podniesiony w kasacji skarżącego na uwzględnienie nie
zasługiwał.
Bezsprzecznie w protokole rozprawy z dnia 13 kwietnia 2012r. znajduje
się zapis następującej treści: „obrońca – radca prawny I. H. – proszę o
zaprotokołowanie, że w czasie składania wyjaśnień przez obwinionego jeden z
członków sądu opuścił salę na około minutę”. Stwierdzenie to nie spotkało się
z jakąkolwiek reakcją Okręgowego Sądu Lekarskiego, więc w istocie z
protokołu rozprawy nie wynika, czy zawnioskowana do zaprotokołowania
sytuacja rzeczywiście miała miejsce, którego z członków składu miałoby to
dotyczyć, ewentualnie podczas jakiej części wyjaśnień obwinionego jeden z
członków składu nie był obecny, oraz czy powtórzono czynność, w części
jakiej była ona kwestionowana.
Zasadą obowiązującą w przepisach procesowych, które w niniejszym
postępowaniu są stosowane odpowiednio – art. 112 pkt 1 ustawy z dnia 2
grudnia 2009r. o izbach lekarskich (Dz. U. Nr 219, poz. 1708), jest to, że
przebieg rozprawy odzwierciedla protokół – art. 143§1 pkt 11 k.p.k. O ile
4
któraś ze stron kwestionuje rzetelność sporządzenia protokołu z rozprawy,
powinna wnieść o jego sprostowanie w trybie art. 152 k.p.k. Taka sytuacja nie
miała miejsca w niniejszej sprawie. Brak zatem materiału, poza
oświadczeniem obrońcy, który pozwalałby na przyjęcie, że jeden z członków
składu orzekającego nie był obecny podczas całej rozprawy oraz dokonania
kompleksowej oceny zaistniałego zdarzenia.
Niezależnie od powyższego, stwierdzić należy, że o ile nawet opisana
sytuacja miała miejsce, to nie miała ona znaczenia dla rozstrzygnięcia
niniejszej sprawy i nie spowodowała zaistnienia bezwzględnej przesłanki
odwoławczej. Jak wynika z akt, na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2012r.
(k.137) Okręgowy Sąd Lekarski podjął decyzję o zawieszeniu postępowania w
sprawie. Postępowanie podjęto dopiero w dniu 26 października 2012r. (k.
165v). Zgodnie zatem z dyspozycją art. 404§2 i 3 k.p.k. zasadą jest, że po
podjęciu zawieszonego postępowania rozprawę prowadzi się w nowym
terminie od początku. Tak też należy traktować rozprawę z dnia 26
października 2012r.
Na rozprawę w dniu 26 października 2012r. obwiniony nie stawił się
będąc prawidłowo zawiadomiony o jej terminie (k.153). W tej sytuacji,
zgodnie z dyspozycją art. 479§2 k.p.k. (przepisy o postępowaniu
uproszczonym stosuje się odpowiednio na podstawie art. 112 pkt 1 ustawy z
dnia 2 grudnia 2009r. o izbach lekarskich), jeżeli obwiniony nie stawił się na
rozprawie, odczytuje się uprzednio złożone jego wyjaśnienia. Wyjaśnienia
obwinionego, jak i część innych dowodów przeprowadzonych w sprawie
zostały na tej rozprawie ujawnione bez odczytywania w trybie art. 394§2 k.p.k.
Obrońcy obwinionego w tej kwestii nie składali żadnych wniosków,
przeciwnie, radca prawny I. H. oświadczył, że: „podtrzymuje to, co jest
ustalone w protokole z 13.04.12 i nie ma więcej nic do dodania oprócz tego co
przedstawił wcześniej” (k.165).
5
O ile można przyjąć, że przeprowadzone w ten sposób postępowanie
narusza pewne wymogi procesowe w zakresie formy przeprowadzenia
rozprawy, to jednak trzeba również mieć na względzie, że nie jest ono
prowadzone przez osoby z wykształceniem prawniczym. Jednocześnie
stwierdzić należy, ze żadne z uchybień, które zaistniało w tych
okolicznościach nie ma charakteru bezwzględnej przesłanki odwoławczej, a
także nie miało istotnego wpływu na treść zapadłego w sprawie orzeczenia.
W tej sytuacji, brak jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia zarzutu
podniesionego w kasacji.
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.