Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 2/14
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)
SSN Anna Kozłowska
w sprawie ze skargi T. Spółki Akcyjnej w K.
o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w B.
z dnia 30 października 2012 r.,
w sprawie z wniosku T. Spółki Akcyjnej w K.
przy uczestnictwie R. O. i Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta B.
o stwierdzenie zasiedzenia służebności gruntowej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 5 lutego 2014 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 30 października 2013 r.,
oddala zażalenie i zasądza od skarżącego na rzecz
uczestnika R. O. kwotę 137, - (sto trzydzieści
siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
zażaleniowego.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 30 października 2013 r. Sąd Okręgowy odrzucił
skargę T. Spółki Akcyjnej o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej
prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 30 października 2012 r.,
którym nieuwzględniony został wniosek skarżącego o zasiedzenie służebności
gruntowej. Odrzucając skargę Sąd uznał brak wystąpienia podstawy wznowienia
postępowania wymienionej w art. 403 § 2 k.p.c.
W zażaleniu wnioskodawca podniósł najpierw nieważność postępowania
zakończonego zaskarżonym postanowieniem, a następnie naruszenie art. 410 § 1
w związku z art. 403 § 2 k.p.c. oraz w odniesieniu do uzasadnienia tego
postanowienia - art. 328 § 2 k.p.c. Skarżący wniósł o zniesienie postępowania
dotkniętego nieważnością i uchylenie zaskarżonego postanowienia, ewentualnie
o jego zmianę. W odpowiedzi uczestnik postępowania wniósł o oddalenie zażalenia
i zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozpatrując w pierwszej kolejności zarzut nieważności postępowania, należy
stwierdzić, że zarzut ten jest bezzasadny i nie zostały naruszone art. 323 i 326 § 1
zdanie drugie k.p.c. Jak wynika z protokołu posiedzenia Sądu Okręgowego z dnia
1 października 2013 r. w sprawie została ponownie otwarta rozprawa
i odroczona do dnia 30 października 2013 r., kiedy to została zamknięta,
a następnie ogłoszone zostało zaskarżone postanowienie. Ogłoszenie
postanowienia nastąpiło w tym samym składzie Sądu, przed którym odbyła się
rozprawa bezpośrednio poprzedzająca wydanie tego orzeczenia. Jeżeli więc sąd
ponownie otworzył rozprawę i ją odroczył, po czym na posiedzeniu odbytym
w wyznaczonym terminie zamknął rozprawę i ogłosił orzeczenie, to orzeczenie,
zgodnie z wymaganiami art. 323 i 326 § 1 k.p.c. zostało wydane i ogłoszone w tym
samym składzie sądu, przed którym odbyła się rozprawa poprzedzająca
bezpośrednio wydanie tego orzeczenia. Nie zostały więc naruszone powołane
przepisy, mające zastosowanie poprzez art. 13 § 2 k.p.c., który to przepis przeoczył
wnoszący zażalenie.
Odnośnie do skargi o wznowienie postępowania stwierdzić należy, że Sąd
Okręgowy zasadnie odrzucił tę skargę. Zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c., na którym
3
to przepisie skarżący opiera swoje żądanie, może on domagać się wznowienia
postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem sądowym, między innymi
w razie wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które
mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać
w poprzednim postępowaniu.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego i w doktrynie jest utrwalone stanowisko,
że wykrycie nowych środków dowodowych, z których nie można było uprzednio
skorzystać dotyczy nie takich dowodów, których strona nie znała, a więc nie zostały
one ujawnione, tylko takich, których znać nie mogła, bo były nieujawnialne.
W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie występowała. Dowody, na które się
obecnie powołuje skarżący nie tylko, że były znane, ale były do ujawnienia, gdyby
podmiot zainteresowany o to we właściwym czasie zadbał, zwłaszcza
że to skarżący był inicjatorem postępowania, a więc potrzebne dowody powinien
był zgromadzić na poparcie przedkładanych tez przed wystąpieniem z wnioskiem
o zasiedzenie służebności. Z ustaleń wynika, że należyte zainteresowanie
potrzebnymi dokumentami pojawiło się dopiero po postanowieniu niekorzystnym
dla wnioskodawcy. Tymczasem, uzyskanie dokumentów, o których mowa
w skardze okazało się dość proste, biorąc pod uwagę korespondencję między
siostrzanymi spółkami „T. sp. z o.o.” i „T. S.A.”, ulokowanymi pod tym samym
adresem.
Sąd Okręgowy zasadnie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego
postanowienia, że badanie dopuszczalności wznowienia postępowania
polega nie tylko na kontroli występowania przewidzianej ustawą podstawy
wznowienia, ale także na ustaleniu, że ta podstawa rzeczywiście wystąpiła
w okolicznościach sprawy. Jeżeli więc w poprzednim postępowaniu istniała
obiektywna możliwość powołania się na określone fakty i dowody, a nie nastąpiło
to wskutek własnej niestaranności w prowadzeniu sprawy, co wykazane
zostało w sprawie niniejszej, to nie są spełnione ustawowe przesłanki wznowienia
postępowania. Do funkcji wznowienia postępowania nie należy korygowanie
błędów popełnionych przez stronę w trakcie prowadzenia poprzedniego
postępowania (por. postanowienie z dnia 5 maja 1967 r., I PZ 20/67, OSNCP 1967,
4
nr 11, poz. 209 oraz orzecznictwo powołane w uzasadnieniu zaskarżonego
postanowienia i w odpowiedzi na skargę).
Mając to na uwadze należało na podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. oddalić zażalenie, rozstrzygając o kosztach postępowania na podstawie
art. 98 w związku z art. 13 § 2, art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
jw