Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 29/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 12 marca 2014 r.,
sprawy M. F.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 20 sierpnia 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w G.
z dnia 25 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego
M. F.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy okazała się być bezzasadna w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono:
1. art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k., w
zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k., poprzez nierozpoznanie sprawy w granicach zarzutów
apelacji odnośnie zarzutu błędu Sądu Rejonowego w G. w ustaleniach faktycznych,
przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść, polegającego
na przyjęciu, iż wartość sprzętu skradzionego na szkodę J. B. wynosi łącznie
48.500,00 zł., w sytuacji, gdy Sąd nie przeprowadził dowodu z opinii biegłego
2
rzeczoznawcy, przyjął wartości rzeczy gołosłownie zadeklarowane przez
poszkodowanego;
2. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 391 § 1 k.p.k w
zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. poprzez nierozpoznanie sprawy w granicach zarzutów
apelacji, polegające na zaaprobowaniu przez Sąd Odwoławczy nieprzesłuchania
świadka P. L., która była jednym z dwóch bezpośrednich świadków zdarzenia i
widziała sprawców włamania do domu J. B., w sytuacji gdy jej zeznanie miało
istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a jej pobyt a granicą miał charakter
czasowy, a daty jej przyjazdów do kraju łatwo można było ustalić;
3. art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k.,
poprzez nierozpoznanie sprawy w granicach apelacji i utrzymanie w mocy wyroku
rażąco niesprawiedliwego przez Sąd II instancji, a polegającego na niedostrzeżeniu
istotnych uchybień i wydanie orzeczenia nadal obarczonego tymi uchybieniami,
które przeniknęły do postępowania odwoławczego, a które pozostawały w rażącej
sprzeczności z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, a w sposób
istotny wpłynęły na wydanie zaskarżonego wyroku, w szczególności zaś na
przyjęciu:
a. faktu, iż Sąd uznał sprawstwo oskarżonego, w sytuacji gdy żaden ze
świadków nie rozpoznał M. F. jako jednego z mężczyzn, którzy w miejscowości C.
jeździli samochodem marki Audi i wynosili rzeczy z domu J.B.,
b. iż fakt rozpoznania oskarżonego przez policjantów jako mężczyzny, który
w miejscowości S. wsiadał do samochodu Audi świadczą o tym, że uczestniczył w
kradzieży z włamaniem do domu J. B., w sytuacji, gdy nie jest to wniosek
wynikający z tego dowodu w sposób logiczny, a nadto dający się uzasadnić w
realiach niniejszej sprawy zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego;
c. że ciemne Audi, którym poruszali się sprawcy włamania do domu
poszkodowanego było tym samym samochodem, który widzieli świadkowie […] w
dwie godziny po zdarzeniu w miejscowości S. oddalonej od C. o około 36 km;
d. faktu, iż 7 sztuk poduszek, które zostały znalezione w domu M. F. oraz
wieża Philips, którą miał przy sobie skazany podczas zatrzymania świadczą o
dokonaniu przez niego kradzieży z włamaniem;
3
4. art. 437 § 1 k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k.,, art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. polegające
na utrzymaniu w mocy wyroku skazującego M. F. w sytuacji, gdy nie było ku temu
podstaw, gdyż prawidłowo przeprowadzona kontrola odwoławcza powinna
skutkować ustaleniem, że Sąd Rejonowy dokonał dowolnej a nie swobodnej oceny
dowodów, w tym głównie domniemań, w oparciu o niepełny, wątpliwy materiał
dowodowy, co uzasadniało uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania, oraz było wynikiem dokonania pobieżnej kontroli odwoławczej z
ograniczeniem się praktycznie do powtórzenia argumentacji Sądu I instancji, a więc
powieleniem błędu tegoż Sądu, bowiem nie ma jednoznacznych i nie budzących
wątpliwości dowodów pozwalających na ustalenie, iż M. F. dopuścił się
zarzucanego mu czynu.
Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku Sądu Okręgowego, a także wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy
Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zarzuty naruszenia prawa procesowego, poprzez nierozpoznanie sprawy w
granicach apelacji ujęte w pkt 1-3 kasacji są bezzasadne w stopniu oczywistym.
Zauważyć należy, że Sąd odwoławczy rozważył wszystkie zarzuty i wnioski
apelacji, a wyniki rozważań starannie przedstawił w uzasadnieniu wyroku. I tak,
zarzuty błędnych ustaleń faktycznych, których dotyczy w istocie zarzut z pkt 3
kasacji, zostały rozważone na s. 14-24 uzasadnienia wyroku SO. Rozważania tam
zawarte są obszerne i przekonujące, a poziom ich szczegółowości i wnikliwości jest
bardzo wysoki, świadcząc o starannym przeprowadzeniu kontroli odwoławczej. W
rozważaniach tych odniesiono się też do kwestii przyjętej przez Sąd Rejonowy
wartości skradzionych ruchomości, czyli do materii zarzutu z pkt 1 kasacji.
Obszerne i przekonujące argumenty Sądu Okręgowego dotyczące tej kwestii Sąd
Najwyższy uznaje za własne i nie widzi potrzeby ponownego argumentowania w
tym zakresie.
Także zarzut z pkt 2 kasacji, tj. nieprzesłuchania świadka P. L., okazał się
bezzasadny. Sąd odwoławczy na s. 20 uzasadnienia wskazał powody, dla których
postępowanie Sądu Rejonowego uznał za zasadne. Argumentacja tam powołana
4
świadczy o rzetelnym rozważeniu wspomnianego zarzutu apelacji – Sąd
odwoławczy trafnie zauważył, że po podjęciu nieudanych prób wezwania świadka i
wobec ustalenia, że świadek studiuje za granicą, skorzystanie z dyspozycji art. 391
§ 1 k.p.k. było uzasadnione.
W końcu, bezzasadny okazał się także zarzut z pkt 4 kasacji, odnoszący się
w istocie do błędnych ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego, a zatem kwestii
tożsamych z podniesionymi w zarzucie pkt 3 kasacji. Zarzut ten w istocie zmierza
do poddania ponownej kontroli kwestii ustaleń faktycznych, co w kasacji jest
niedopuszczalne.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.