Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 44/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 12 marca 2014 r.,
sprawy M. S.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 1 sierpnia 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 16 sierpnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
skazanego M. S.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy okazała się być bezzasadna w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono:
1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a
mianowicie art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. poprzez niepoddanie
wszechstronnej analizie zarzutów sformułowanych w apelacji obrońcy M. S. i
nieustosunkowanie się do nich w stopniu wystarczającym oraz niewskazanie czym
2
kierował się Sąd Odwoławczy uznając zawarte w apelacji zarzuty obrońcy M. S. za
niezasadne w szczególności:
a) poprzez pominięcie przez Sąd Odwoławczy wskazanych w apelacji braków opinii
biegłego z zakresu rekonstrukcji przebiegu wypadków drogowych w zakresie
uwzględnienia parametrów w postaci masy pasażerów i kierowcy, co skutkowało
ustaleniem błędnych wniosków opinii;
b) poprzez pominięcie przez Sąd Okręgowy zarzutu wskazanego w apelacji a
polegającego na niewłaściwym przypisaniu skazanemu umyślnego naruszenia
przepisów ruchu drogowego;
c) poprzez nieustosunkowanie się do zarzutu niesłusznego zastosowania środka
karnego w postaci orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych na zawsze w stopniu wystarczającym i umożliwiającym weryfikację
stanowiska Sądu Odwoławczego;
2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a
mianowicie obrazę art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny zebranego w sprawie
materiału dowodowego z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, art. 5 §
2 k.p.k. poprzez dokonywanie ustaleń faktycznych z pominięciem zasady, iż nie
dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego, art, 4
k.p.k. poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść
oskarżonego oraz art. 201 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie sprzeczności w opinii
biegłego oraz nieuzupełnienie opinii pomimo jej wewnętrznej sprzeczności oraz art.
366 § 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy i
nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego obrońcy skazanego w
przedmiocie powołania zespołu biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków
drogowych i medycyny sądowej i nieuzupełnienie opinii która jest niepełna z uwagi:
a) na brak opinii z zakresu medycyny sądowej w zakresie mechanizmu powstania
obrażeń pieszego;
b) nieuwzględnienie przy wydawaniu opinii masy pasażerów i wewnętrznie
sprzeczna z uwagi na złożoną przez biegłego opinię ustną co do wpływu masy
pasażerów na wyniki opinii i dokonanie dowolnej oceny oraz analizy zebranego w
sprawie materiału dowodowego co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych
poprzez przyjęcie, iż oskarżony naruszył umyślnie przepisy ruchu drogowego
3
określone w art. 3 ust. 1, art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.- Prawo o
ruchu drogowym w ten sposób, iż nie dostosował techniki, taktyki jazdy, oraz
prędkości zapewniającej panowanie nad pojazdem do sytuacji i warunków
drogowych podczas gdy dokonanie oceny zgromadzonego materiału dowodowego
z zachowaniem zasady swobodnej oceny dowodów i zasady rozstrzygania
wątpliwości na korzyść oskarżonego przy kompleksowym uwzględnieniu materiału
dowodowego w szczególności przy braku możliwości precyzyjnego określenia
przez biegłego prędkości bezpiecznej oraz nieustalenie istotnych okoliczności
dotyczących prędkości z jaką poruszał się oskarżony prowadzić musi do wniosku,
iż oskarżony nie naruszył określonych powyżej przepisów prawa o ruchu drogowym
i prowadził pojazd z prędkością bezpieczną.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o uchylenie orzeczenia Sądu I
i II instancji oraz zwrot sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
W ocenie Sądu Najwyższego niezasadne w stopniu oczywistym są zarzuty
zawarte w pkt I kasacji, tj. dotyczące nierzetelnej kontroli odwoławczej Sądu
Okręgowego. Nieprawdziwy jest zarzut, że Sąd odwoławczy nie odniósł się do
kwestii nieuwzględnienia masy pasażerów przy rekonstrukcji wypadku. Na s. 5
uzasadnienia wyroku Sąd odwoławczy wyraźnie zauważa, że biegły ocenił masę
pasażerów jako niemającą istotnego znaczenia dla oceny drogi hamowania, a takie
ustalenie Sąd odwoławczy zaaprobował. W ocenie Sądu Najwyższego wniosek taki
nie budzi wątpliwości z punktu widzenia logiki, czy zasad doświadczenia
życiowego, zatem nie było potrzeby bliższej argumentacji takiego stanowiska Sądu
odwoławczego.
Jeśli chodzi o pominiecie zarzutu błędnego przypisania umyślnego
naruszenia przez skazanego reguł ostrożności, także ten zarzut nie może być
uznany za trafny. Kwestii tej dotyczy wszak całość rozważań zawartych na s. 4-6
uzasadnienia wyroku SO. Z rozważań tych wynika jednoznacznie, że Sąd
odwoławczy kwestię tę wnikliwie rozważył, a zasadność przyjęcia umyślnego
naruszenia reguł ostrożności wynika z licznych podniesionych w tych rozważaniach
4
okoliczności, przede wszystkim poruszania się przez skazanego z prędkością
znacznie przekraczającą prędkość bezpieczną, pozwalającą na kontrolę toru jazdy.
Także orzeczenie bezterminowego zakazu prowadzenia pojazdów została –
wbrew zarzutowi kasacji – rozważona przez Sąd odwoławczy w sposób należyty.
Rozważania zawarte na s. 6-7 uzasadnienia wyroku odnoszą się także do formy
orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów. Sąd Okręgowy wskazał tam powody,
dla których skazanego należy uznać za kierowcę niebezpiecznego dla innych
użytkowników drogi, co uzasadniało orzeczenie sięgnięcie po zakaz bezterminowy.
Jeśli zaś chodzi o zarzuty w pkt 2 kasacji, tj. odnoszące się do art. 7, art. 5 §
2 i art. 4 k.p.k., przede wszystkim zauważyć należy, że autor kasacji zdaje się nie
do końca poprawnie postrzegać rolę nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim
jest kasacja. W szczególności przypomnieć wypada, że kasacja jest środkiem
zaskarżenia służącym kontroli poprawności postępowania odwoławczego i
zasadniczo niedopuszczalne jest podnoszenie w kasacji uchybień, które miały
miejsce w postępowaniu przed sądem I instancji. Zarzuty zawarte w pkt 2 kasacji w
żadnym zakresie nie odnoszą się do wad postępowania odwoławczego, przede
wszystkim zaś zmierzają do ponownego zakwestionowania prawidłowości
stanowiska Sądu meriti, mianowicie dokonanych tam ustaleń faktycznych. Zważyć
jednak należy, że postępowanie kasacyjne nie może stanowić powtórzenia
postępowania odwoławczego i nie jest swego rodzaju „trzecią instancją”, która
służyć ma kolejnemu weryfikowaniu poprawności zapadłych orzeczeń. Z tego też
powodu zarzuty te nie mogły okazać się w postępowaniu kasacyjnym skuteczne.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.