SK 6/98
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
122
POSTANOWIENIE
z dnia 15 grudnia 1998 r.
Sygn. SK 6/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz – przewodniczący
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska
Jadwiga Skórzewska- Łosiak – sprawozdawca
Janusz Trzciński
Marian Zdyb
po rozpoznaniu 15 grudnia 1998 r. na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej
Bogdana Z., o stwierdzenie:
niezgodności art. 2 § 2 oraz art. 33 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 1991 r. Nr 36, poz. 161 ze zm.) z art. 45 ust. 1 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n o w i ł:
1. na podstawie art. 180 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) podjąć z urzędu zawieszone postępowanie;
2. na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 powołanej w pkt. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym umorzyć postępowanie.
Uzasadnienie:
1. 17 kwietnia 1998 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęła skarga konstytucyjna Bogdana Z. Skarżący wnosił o stwierdzenie niezgodności art. 2 § 2 oraz art. 33 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 1991 r. Nr. 36 poz. 161 ze zm) z art. 45 ust. 1 i art. 32 Konstytucji RP. Z uzasadnienia skargi wynika, iż skarżący zarzuca również powołanym przepisom ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji niezgodność z zasadą demokratycznego państwa prawnego wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP.
W uzasadnieniu skarżący stwierdził, że w 1990 r. zawarł z Zakładem Telekomunikacji – K. umowę o świadczenie usług telefaksowych. W 1996 r. Telekomunikacja Polska S.A. Zakład Telekomunikacji Kraków Centrum złożył w Urzędzie Skarbowym w K. wniosek o wszczęcie przeciwko skarżącemu egzekucji administracyjnej roszczeń wynikających z umowy, stwierdzonych wystawionymi przez Telekomunikację tytułami wykonawczymi. Urząd Skarbowy przeprowadził egzekucję tych roszczeń. 7 maja 1996 r. skarżący wniósł do Urzędu Skarbowego zarzuty na podjęte czynności egzekucyjne twierdząc, iż nie jest dłużnikiem Telekomunikacji Polskiej S.A. oraz że egzekucja administracyjna jest niedopuszczalna. Urząd Skarbowy w K. postanowieniem z 29 czerwca 1996 r., uznał zarzuty skarżącego za bezzasadne. Skarżący wniósł zażalenie na to postanowienie. Po rozpoznaniu zażalenia Izba Skarbowa w Krośnie postanowieniem z 30 lipca 1996 r. utrzymała w mocy zaskarżone postanowienie Urzędu Skarbowego. 29 października 1996 r. skarżący wniósł na powyższe postanowienie skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z 2 grudnia 1997 r. Naczelny Sąd Administracyjny –Ośrodek Zamiejscowy w Rz. oddalił skargę.
2. Trybunał Konstytucyjny z urzędu powziął wiadomość, że 30 czerwca 1998 r. Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł do Sądu Najwyższego rewizję nadzwyczajną od zaskarżonego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowego w Rz. z 2 grudnia 1997 roku.
Z uwagi na powyższe Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 20 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym postanowieniem z 9 listopada 1998 r. zawiesił postępowanie w sprawie.
Wyrokiem z 2 grudnia 1998 r. Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu – Ośrodkowi Zamiejscowemu w Rz.
3. Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przesłanką wniesienia skargi konstytucyjnej jest ostateczne orzeczenie o prawach, wolnościach albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. W niniejszej sprawie ostatecznym orzeczeniem w znaczeniu powołanego przepisu był wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z 2 grudnia 1997 roku.
Na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego od tego wyroku, Sąd Najwyższy - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 2 grudnia 1998 r. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania. Z tego względu Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 180 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 20 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym z urzędu podjął zawieszone postępowanie.
Po uchyleniu prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego postępowanie w przedmiocie konstytucyjnych praw i wolności skarżącego nie może być uznane za zakończone ostatecznym orzeczeniem w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Wyrok Sądu Najwyższego umożliwia skarżącemu przedstawienie zarzutów dotyczących naruszenia jego konstytucyjnych wolności i praw w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
Z tego względu, wobec usunięcia podstawy do merytorycznego rozpoznania przez Trybunał zarzutów podniesionych w skardze konstytucyjnej, postępowanie w sprawie należało umorzyć.
POSTANOWIENIE
z dnia 15 grudnia 1998 r.
Sygn. SK 6/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz – przewodniczący
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska
Jadwiga Skórzewska- Łosiak – sprawozdawca
Janusz Trzciński
Marian Zdyb
po rozpoznaniu 15 grudnia 1998 r. na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej
Bogdana Z., o stwierdzenie:
niezgodności art. 2 § 2 oraz art. 33 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 1991 r. Nr 36, poz. 161 ze zm.) z art. 45 ust. 1 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n o w i ł:
1. na podstawie art. 180 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) podjąć z urzędu zawieszone postępowanie;
2. na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 powołanej w pkt. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym umorzyć postępowanie.
Uzasadnienie:
1. 17 kwietnia 1998 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęła skarga konstytucyjna Bogdana Z. Skarżący wnosił o stwierdzenie niezgodności art. 2 § 2 oraz art. 33 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 1991 r. Nr. 36 poz. 161 ze zm) z art. 45 ust. 1 i art. 32 Konstytucji RP. Z uzasadnienia skargi wynika, iż skarżący zarzuca również powołanym przepisom ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji niezgodność z zasadą demokratycznego państwa prawnego wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP.
W uzasadnieniu skarżący stwierdził, że w 1990 r. zawarł z Zakładem Telekomunikacji – K. umowę o świadczenie usług telefaksowych. W 1996 r. Telekomunikacja Polska S.A. Zakład Telekomunikacji Kraków Centrum złożył w Urzędzie Skarbowym w K. wniosek o wszczęcie przeciwko skarżącemu egzekucji administracyjnej roszczeń wynikających z umowy, stwierdzonych wystawionymi przez Telekomunikację tytułami wykonawczymi. Urząd Skarbowy przeprowadził egzekucję tych roszczeń. 7 maja 1996 r. skarżący wniósł do Urzędu Skarbowego zarzuty na podjęte czynności egzekucyjne twierdząc, iż nie jest dłużnikiem Telekomunikacji Polskiej S.A. oraz że egzekucja administracyjna jest niedopuszczalna. Urząd Skarbowy w K. postanowieniem z 29 czerwca 1996 r., uznał zarzuty skarżącego za bezzasadne. Skarżący wniósł zażalenie na to postanowienie. Po rozpoznaniu zażalenia Izba Skarbowa w Krośnie postanowieniem z 30 lipca 1996 r. utrzymała w mocy zaskarżone postanowienie Urzędu Skarbowego. 29 października 1996 r. skarżący wniósł na powyższe postanowienie skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z 2 grudnia 1997 r. Naczelny Sąd Administracyjny –Ośrodek Zamiejscowy w Rz. oddalił skargę.
2. Trybunał Konstytucyjny z urzędu powziął wiadomość, że 30 czerwca 1998 r. Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł do Sądu Najwyższego rewizję nadzwyczajną od zaskarżonego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowego w Rz. z 2 grudnia 1997 roku.
Z uwagi na powyższe Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 20 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym postanowieniem z 9 listopada 1998 r. zawiesił postępowanie w sprawie.
Wyrokiem z 2 grudnia 1998 r. Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu – Ośrodkowi Zamiejscowemu w Rz.
3. Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przesłanką wniesienia skargi konstytucyjnej jest ostateczne orzeczenie o prawach, wolnościach albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. W niniejszej sprawie ostatecznym orzeczeniem w znaczeniu powołanego przepisu był wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z 2 grudnia 1997 roku.
Na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego od tego wyroku, Sąd Najwyższy - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 2 grudnia 1998 r. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania. Z tego względu Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 180 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 20 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym z urzędu podjął zawieszone postępowanie.
Po uchyleniu prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego postępowanie w przedmiocie konstytucyjnych praw i wolności skarżącego nie może być uznane za zakończone ostatecznym orzeczeniem w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Wyrok Sądu Najwyższego umożliwia skarżącemu przedstawienie zarzutów dotyczących naruszenia jego konstytucyjnych wolności i praw w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
Z tego względu, wobec usunięcia podstawy do merytorycznego rozpoznania przez Trybunał zarzutów podniesionych w skardze konstytucyjnej, postępowanie w sprawie należało umorzyć.