Ts 23/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I Co 1106/98 II SA/Gd 590/98 II SA/Gd 689/96
Pełny tekst orzeczenia
186
POSTANOWIENIE
z dnia 28 czerwca 1999 r.
Sygn. Ts 23/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana G., w sprawie zgodności:
art. 51, 57, 58 oraz 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) z art. 45 oraz art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej pana Jana G. złożonej w Trybunale Konstytucyjnym 26 lutego 1999 r. zarzucono niezgodność art. 51, art. 57, art. 58 oraz art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) z art. 45 oraz art. 78 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy pozbawiają skarżącego prawa dostępu do sądu i prawa do rzetelnego procesu sądowego w postępowaniu administracyjnym.
Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowane przepisy Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 14 maja 1998 r. (sygn. akt II S.A./Gd 590/98) odrzucił wniosek skarżącego o wznowienie postępowania w sprawie o sygn. akt II S.A./Gd 689/96, zakończonej wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 listopada 1997 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna powinna zostać złożona w przeciągu dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia kończącego postępowanie odnoszące się do konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego.
Jak wynika z oświadczenia skarżącego otrzymał on postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 1998 r. (sygn. akt II S.A./Gd 590/98) najpóźniej 17 września 1998 r. Skarga konstytucyjna złożona zaś została w Trybunale Konstytucyjnym dopiero 26 lutego 1999 r., a więc po upływie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Oceny tej nie zmienia fakt, iż 5 listopada 1998 r. skarżący złożył w Sądzie Rejonowym w S. wniosek o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Wniosek ten zawiesił bieg dwumiesięcznego terminu złożenia skargi konstytucyjnej, które wszakże ustało warz z jego rozstrzygnięciem przez Sąd Rejonowy w S. postanowieniem z 7 grudnia 1998 r. (sygn. akt I Co 1106/98). Na podstawie tego postanowienia 19 stycznia 1999 r. Okręgowa Rada Adwokacka wyznaczyła adwokata z urzędu celem wniesienia skargi konstytucyjnej. Zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym postanowienie o ustanowieniu adwokata lub radcy prawnego z urzędu nie prowadzi do rozpoczęcia na nowo biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, a jedynie do ustania zawieszenia upływu tego terminu, po którym biegnie on w dalszym ciągu.
W tym stanie rzeczy uznając, iż skargę konstytucyjną złożono po upływie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 28 czerwca 1999 r.
Sygn. Ts 23/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana G., w sprawie zgodności:
art. 51, 57, 58 oraz 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) z art. 45 oraz art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej pana Jana G. złożonej w Trybunale Konstytucyjnym 26 lutego 1999 r. zarzucono niezgodność art. 51, art. 57, art. 58 oraz art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) z art. 45 oraz art. 78 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy pozbawiają skarżącego prawa dostępu do sądu i prawa do rzetelnego procesu sądowego w postępowaniu administracyjnym.
Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowane przepisy Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 14 maja 1998 r. (sygn. akt II S.A./Gd 590/98) odrzucił wniosek skarżącego o wznowienie postępowania w sprawie o sygn. akt II S.A./Gd 689/96, zakończonej wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 listopada 1997 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna powinna zostać złożona w przeciągu dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia kończącego postępowanie odnoszące się do konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego.
Jak wynika z oświadczenia skarżącego otrzymał on postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 1998 r. (sygn. akt II S.A./Gd 590/98) najpóźniej 17 września 1998 r. Skarga konstytucyjna złożona zaś została w Trybunale Konstytucyjnym dopiero 26 lutego 1999 r., a więc po upływie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Oceny tej nie zmienia fakt, iż 5 listopada 1998 r. skarżący złożył w Sądzie Rejonowym w S. wniosek o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Wniosek ten zawiesił bieg dwumiesięcznego terminu złożenia skargi konstytucyjnej, które wszakże ustało warz z jego rozstrzygnięciem przez Sąd Rejonowy w S. postanowieniem z 7 grudnia 1998 r. (sygn. akt I Co 1106/98). Na podstawie tego postanowienia 19 stycznia 1999 r. Okręgowa Rada Adwokacka wyznaczyła adwokata z urzędu celem wniesienia skargi konstytucyjnej. Zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym postanowienie o ustanowieniu adwokata lub radcy prawnego z urzędu nie prowadzi do rozpoczęcia na nowo biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, a jedynie do ustania zawieszenia upływu tego terminu, po którym biegnie on w dalszym ciągu.
W tym stanie rzeczy uznając, iż skargę konstytucyjną złożono po upływie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.