Ts 31/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
220
POSTANOWIENIE
z dnia 18 kwietnia 2000 r.
Sygn. Ts 31/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wiesław Johann
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janusza K., w sprawie zgodności:
art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) narusza wyrażoną w art. 32 ust. 1 konstytucji zasadę równości wobec prawa. Zdaniem skarżącego naruszenie to polega na tym, iż wskazany przepis ustawy powoduje nierówność stron w postępowaniu sądowo-administracyjnym, gdyż organ administracji bez wzruszenia prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego może wydawać wielokrotnie decyzje w tej samej sprawie. Wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego do uzupełnienia braków skargi skarżący w piśmie procesowym z 14 marca 2000 r. powtórzył sformułowany wcześniej zarzut oraz wskazał, iż ostatecznym rozstrzygnięciem w jego sprawie jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 października 1999 roku.
Rozkazem personalnym z 21 sierpnia 1989 r. Minister Obrony Narodowej zwolnił skarżącego z zawodowej służby wojskowej. Na skutek złożenia przez skarżącego wniosku o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 24 czerwca 1996 r. zobowiązał Ministra Obrony Narodowej do wydania w terminie 30 dni decyzji w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o zwolnieniu skarżącego z zawodowej służby wojskowej. Minister Obrony Narodowej, wbrew wyrokowi Naczelnego Sądu Administracyjnego, decyzją z 16 września 1996 r. odmówił wszczęcia postępowania administracyjnego. Powyższa decyzja oraz utrzymująca ją w mocy decyzja Ministra Obrony Narodowej z 7 listopada 1996 r. zostały uchylone wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 kwietnia 1997 r. Minister Obrony Narodowej decyzją z 10 czerwca 1997 r. odmówił stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego o zwolnieniu skarżącego ze służby. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją z 31 lipca 1997 r. Obie powyższe decyzje zostały uchylone wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 1997 r., który stwierdził, iż Minister Obrony Narodowej oceniając zasadność zwolnienia skarżącego ze służby nie dokonał wszechstronnej oceny okoliczności istotnych z punktu widzenia ewentualnego stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej. Minister Obrony Narodowej po ponownym przeprowadzeniu postępowania administracyjnego decyzją z 4 marca 1998 r. odmówił stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego o zwolnieniu skarżącego ze służby wojskowej. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją z 12 maja 1998 r. Janusz K. wystąpił ze skargą do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnosząc o nałożenie grzywny na Ministra Obrony Narodowej za uchylanie się od wykonania wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 1997 r. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 25 czerwca 1998 r. skargę oddalił, a w uzasadnieniu wskazał, iż w wyroku z 18 listopada 1997 r. uchylił decyzje ministra ze względu na wadliwie przeprowadzone postępowanie, nie rozstrzygał natomiast w ogóle o zasadności zwolnienia skarżącego ze służby. W związku z tym Minister Obrony Narodowej, wydając później decyzje odmawiające stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego, nie naruszył wskazanego wyżej wyroku. Następnie skarżący złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzje Ministra Obrony Narodowej z 4 marca i 12 maja 1998 r. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 4 października 1999 r. skargę oddalił stwierdzając m.in., iż Minister Obrony Narodowej prawidłowo przeprowadził postępowanie wyjaśniające i na gruncie ustalonego stanu faktycznego uznał, iż rozkaz personalny zwalniający z wojska skarżącego jest zgodny z przepisami obowiązującymi w dacie wydania.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 79 ust. 1 konstytucji skargę konstytucyjną można złożyć w przedmiocie zgodności z konstytucją aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub inny organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. Przedmiotem skargi mogą być przepisy, na których zostało oparte orzeczenie. W niniejszej sprawie wymóg ten nie został spełniony. Skarżący przedmiotem skargi uczynił art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, w myśl którego decyzja lub postanowienie ulega uchyleniu, gdy Sąd stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Równocześnie jako ostateczne rozstrzygnięcie o swych prawach skarżący wskazał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 października 1999 r. Wyrok ten nie został oparty na zaskarżonym przepisie ustawy, przepis ten nie znalazł zastosowania w toczącym się przed Naczelnym Sądem Administracyjnym postępowaniu. Naczelny Sąd Administracyjny nie uchylił zaskarżonych decyzji, oddalił skargę i wskazał expressis verbis, iż decyzje nie zostały wydane z naruszeniem prawa. Należy podkreślić, że sam skarżący nie podnosi w skardze, iż w niniejszej sprawie nieuchylenie decyzji przez Naczelny Sąd Administracyjny wynikało z brzmienia art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy. Sformułowany w skardze konstytucyjnej zarzut odnosi się w rzeczywistości do wydanych wcześniej wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego, którymi uchylał on decyzje Ministra Obrony Narodowej. Skoro jednak skarżący jako ostateczne rozstrzygnięcie wskazał wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z 4 października 1999 r., tym samym przepisy na podstawie, których został on wydany wyznaczają zakres przedmiotowy skargi konstytucyjnej. Reasumując należy stwierdzić, że niniejsza skarga konstytucyjna nie spełnia wymogu, o którym mowa w art. 79 ust. 1 konstytucji.
W skardze konstytucyjnej zawarty jest ogólnie sformułowany zarzut naruszenia art. 32 ust. 1 konstytucji przez nierówne określenie w postępowaniu administracyjnym i sądowo-administracyjnym pozycji organu administracji i skarżącego. Skarżący nie uzasadnił jednak, dlaczego w możliwości wielokrotnego wydawania decyzji w tej samej sprawie dopatruje się naruszenia zasady równości, nie wskazał też swego konstytucyjnego prawa lub wolności, z których wynikałby zakaz wydawania takich decyzji. Pomimo wezwania zarządzeniem sędziego do zajęcia stanowiska w powyższych dwóch kwestiach, skarżący powtórzył jedynie sformułowany w skardze zarzut nie wskazując praw konstytucyjnych i sposobu ich naruszenia. Stawiając zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równości, należy wskazać w zakresie jakich wolności lub praw doszło do nierównego traktowania. Z powyższego wynika, iż nie zostały spełnione wymagania skargi konstytucyjnej, o których mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Mając powyższe na względzie należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 18 kwietnia 2000 r.
Sygn. Ts 31/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wiesław Johann
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janusza K., w sprawie zgodności:
art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) narusza wyrażoną w art. 32 ust. 1 konstytucji zasadę równości wobec prawa. Zdaniem skarżącego naruszenie to polega na tym, iż wskazany przepis ustawy powoduje nierówność stron w postępowaniu sądowo-administracyjnym, gdyż organ administracji bez wzruszenia prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego może wydawać wielokrotnie decyzje w tej samej sprawie. Wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego do uzupełnienia braków skargi skarżący w piśmie procesowym z 14 marca 2000 r. powtórzył sformułowany wcześniej zarzut oraz wskazał, iż ostatecznym rozstrzygnięciem w jego sprawie jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 października 1999 roku.
Rozkazem personalnym z 21 sierpnia 1989 r. Minister Obrony Narodowej zwolnił skarżącego z zawodowej służby wojskowej. Na skutek złożenia przez skarżącego wniosku o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 24 czerwca 1996 r. zobowiązał Ministra Obrony Narodowej do wydania w terminie 30 dni decyzji w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o zwolnieniu skarżącego z zawodowej służby wojskowej. Minister Obrony Narodowej, wbrew wyrokowi Naczelnego Sądu Administracyjnego, decyzją z 16 września 1996 r. odmówił wszczęcia postępowania administracyjnego. Powyższa decyzja oraz utrzymująca ją w mocy decyzja Ministra Obrony Narodowej z 7 listopada 1996 r. zostały uchylone wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 kwietnia 1997 r. Minister Obrony Narodowej decyzją z 10 czerwca 1997 r. odmówił stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego o zwolnieniu skarżącego ze służby. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją z 31 lipca 1997 r. Obie powyższe decyzje zostały uchylone wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 1997 r., który stwierdził, iż Minister Obrony Narodowej oceniając zasadność zwolnienia skarżącego ze służby nie dokonał wszechstronnej oceny okoliczności istotnych z punktu widzenia ewentualnego stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej. Minister Obrony Narodowej po ponownym przeprowadzeniu postępowania administracyjnego decyzją z 4 marca 1998 r. odmówił stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego o zwolnieniu skarżącego ze służby wojskowej. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją z 12 maja 1998 r. Janusz K. wystąpił ze skargą do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnosząc o nałożenie grzywny na Ministra Obrony Narodowej za uchylanie się od wykonania wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 1997 r. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 25 czerwca 1998 r. skargę oddalił, a w uzasadnieniu wskazał, iż w wyroku z 18 listopada 1997 r. uchylił decyzje ministra ze względu na wadliwie przeprowadzone postępowanie, nie rozstrzygał natomiast w ogóle o zasadności zwolnienia skarżącego ze służby. W związku z tym Minister Obrony Narodowej, wydając później decyzje odmawiające stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego, nie naruszył wskazanego wyżej wyroku. Następnie skarżący złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzje Ministra Obrony Narodowej z 4 marca i 12 maja 1998 r. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 4 października 1999 r. skargę oddalił stwierdzając m.in., iż Minister Obrony Narodowej prawidłowo przeprowadził postępowanie wyjaśniające i na gruncie ustalonego stanu faktycznego uznał, iż rozkaz personalny zwalniający z wojska skarżącego jest zgodny z przepisami obowiązującymi w dacie wydania.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 79 ust. 1 konstytucji skargę konstytucyjną można złożyć w przedmiocie zgodności z konstytucją aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub inny organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. Przedmiotem skargi mogą być przepisy, na których zostało oparte orzeczenie. W niniejszej sprawie wymóg ten nie został spełniony. Skarżący przedmiotem skargi uczynił art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, w myśl którego decyzja lub postanowienie ulega uchyleniu, gdy Sąd stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Równocześnie jako ostateczne rozstrzygnięcie o swych prawach skarżący wskazał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 października 1999 r. Wyrok ten nie został oparty na zaskarżonym przepisie ustawy, przepis ten nie znalazł zastosowania w toczącym się przed Naczelnym Sądem Administracyjnym postępowaniu. Naczelny Sąd Administracyjny nie uchylił zaskarżonych decyzji, oddalił skargę i wskazał expressis verbis, iż decyzje nie zostały wydane z naruszeniem prawa. Należy podkreślić, że sam skarżący nie podnosi w skardze, iż w niniejszej sprawie nieuchylenie decyzji przez Naczelny Sąd Administracyjny wynikało z brzmienia art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy. Sformułowany w skardze konstytucyjnej zarzut odnosi się w rzeczywistości do wydanych wcześniej wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego, którymi uchylał on decyzje Ministra Obrony Narodowej. Skoro jednak skarżący jako ostateczne rozstrzygnięcie wskazał wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z 4 października 1999 r., tym samym przepisy na podstawie, których został on wydany wyznaczają zakres przedmiotowy skargi konstytucyjnej. Reasumując należy stwierdzić, że niniejsza skarga konstytucyjna nie spełnia wymogu, o którym mowa w art. 79 ust. 1 konstytucji.
W skardze konstytucyjnej zawarty jest ogólnie sformułowany zarzut naruszenia art. 32 ust. 1 konstytucji przez nierówne określenie w postępowaniu administracyjnym i sądowo-administracyjnym pozycji organu administracji i skarżącego. Skarżący nie uzasadnił jednak, dlaczego w możliwości wielokrotnego wydawania decyzji w tej samej sprawie dopatruje się naruszenia zasady równości, nie wskazał też swego konstytucyjnego prawa lub wolności, z których wynikałby zakaz wydawania takich decyzji. Pomimo wezwania zarządzeniem sędziego do zajęcia stanowiska w powyższych dwóch kwestiach, skarżący powtórzył jedynie sformułowany w skardze zarzut nie wskazując praw konstytucyjnych i sposobu ich naruszenia. Stawiając zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równości, należy wskazać w zakresie jakich wolności lub praw doszło do nierównego traktowania. Z powyższego wynika, iż nie zostały spełnione wymagania skargi konstytucyjnej, o których mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Mając powyższe na względzie należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.