Pełny tekst orzeczenia

221

POSTANOWIENIE
z dnia 13 września 2000 r.
Sygn. Ts 31/00


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Krzysztof Kolasiński – przewodniczący
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska – sprawozdawca
Andrzej Mączyński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 18 kwietnia 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Janusza K.,


p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) narusza wyrażoną w art. 32 ust. 1 konstytucji zasadę równości wobec prawa. Zdaniem skarżącego naruszenie to polega na tym, iż wskazany przepis ustawy powoduje nierówność stron w postępowaniu sądowo-administracyjnym, gdyż organ administracji bez wzruszenia prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego może wydawać wielokrotnie decyzje w tej samej sprawie. Wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego do uzupełnienia braków skargi skarżący w piśmie procesowym z 14 marca 2000 r. powtórzył sformułowany wcześniej zarzut oraz wskazał, iż ostatecznym rozstrzygnięciem w jego sprawie jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 października 1999 roku.
Skarżący został zwolniony z zawodowej służby wojskowej rozkazem personalnym Ministra Obrony Narodowej z 21 sierpnia 1989 r. Uznając powyższy rozkaz za wydany z naruszeniem prawa skarżący domagał się stwierdzenia jego nieważności. Minister Obrony Narodowej odmówił wydania decyzji w sprawie stwierdzenia nieważności rozkazu, na co skarżący złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W niniejszej sprawie, ze względu na uchybienia proceduralne, Naczelny Sąd Administracyjny wypowiadał się kilkakrotnie, najpierw w sprawie obowiązku wydania decyzji w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o zwolnieniu skarżącego ze służby wojskowej, a następnie w przedmiocie samego stwierdzenia nieważności decyzji o zwolnieniu skarżącego ze służby (wyroki z: 24 czerwca 1996 r., 16 kwietnia 1997 r., 18 listopada 1997 r., 25 czerwca 1998 r. i 4 października 1999 r.). W ostatnim wyroku Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę Janusza K. stwierdzając, iż decyzja Ministra Obrony Narodowej z 12 maja 1999 r. utrzymująca w mocy decyzję Ministra Obrony Narodowej z 31 lipca 1998 r. została wydana zgodnie z prawem. W uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż Minister Obrony Narodowej wszechstronnie rozważył wszelkie okoliczności faktyczne i zasadnie odmówił stwierdzenia nieważności decyzji, na mocy której skarżący został zwolniony z zawodowej służby wojskowej.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 18 kwietnia 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Podstawą odmowy było niewskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego oraz zaskarżenie przepisu ustawy, który nie stanowił podstawy wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zdaniem Trybunału, skoro wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, to przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być przepis, który nakazuje uchylić decyzję i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania. Ponadto Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż skarżący nie wskazał na czym polega naruszenie przez zaskarżony przepis konstytucyjnej zasady równości. W szczególności skarżący nie wyjaśnił, dlaczego w możliwości wielokrotnego wydawania decyzji w tej samej sprawie upatruje zróżnicowania swej pozycji względem organu rozstrzygającego.
Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżący złożył zażalenie, w którym podnosi, iż wskazał szczegółowo negatywne skutki jakie w jego przypadku spowodowała możliwość wielokrotnego wydawania decyzji administracyjnych. Ponadto skarżący wskazał, iż wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 października 1999 r., który uznał za ostateczne rozstrzygnięcie o swych prawach, został wydany w konsekwencji wieloletniego postępowania administracyjnego i szeregu wcześniej wydanych wyroków tegoż Sądu. Brak wzięcia pod uwagę przez Trybunał wcześniejszych wyroków uznał skarżący za przejaw nadmiernego formalizmu. Skarżący wskazał również, iż w wyroku z 10 października 1999 r. jednoznacznie mówi się o prawie do ponownego rozpatrzenia sprawy ze względu na uchybienia proceduralne.
Do zażalenia zostało dołączone pismo z 30 kwietnia 2000 r. sporządzone przez samego skarżącego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 października 1999 r. został wydany na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.). Wynika to jednoznacznie z treści uzasadnienia oraz sentencji wyroku. Powołanie w uzasadnieniu wyroku art. 22 ust. 2 pkt 3 miało jedynie na celu przedstawienie wcześniejszego toku postępowania, nie stanowiło natomiast podstawy rozstrzygnięcia. Należy podzielić pogląd wyrażony w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 18 kwietnia 2000 r., w myśl którego wyrok oddalający skargę i utrzymujący w mocy decyzję administracyjną nie mógł być wydany na podstawie przepisu nakazującego uchylenie decyzji. Ze względu na diametralnie odmienną treść normatywną art. 22 ust. 2 pkt 3 i art. 27 ust. 1 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym nie jest możliwe uznanie, iż wyrok z 4 października 1999 r. i wyroki wcześniejsze stanową łącznie orzeczenie o prawach skarżącego w rozumieniu art. 79 ust. 1 konstytucji.
Skarżący podnosi w zażaleniu, iż w sposób szczegółowy wskazał na negatywne skutki zaskarżonego przepisu i sposób naruszenia przez ten przepis zasady równości. Poza tym stwierdzeniem nie przytacza jednak żadnych argumentów wskazujących na sposób naruszenia zasady równości. W zażaleniu brak wskazania, w jaki sposób treść wskazanego przepisu wiąże się z niekorzystnym dla skarżącego rozstrzygnięciem o wydaleniu ze służby. Ponadto skarżący nie wskazał, dlaczego możliwość wielokrotnego uchylania decyzji narusza zasadę równości, ani też na czym miałoby polegać zrównanie jego sytuacji względem organu wydającego decyzje administracyjne.
Odnośnie argumentów przedstawionych przez samego skarżącego w piśmie z 30 kwietnia 2000 r. należy stwierdzić, iż nie mogą być one brane pod uwagę. Z istoty rozpoznania wstępnego wynika bowiem, iż obowiązek zastępstwa procesowego w zakresie sporządzenia skargi rozciąga się na czynności mające doprowadzić do weryfikacji orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, które zapadają w tej fazie postępowania (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 lutego 2000 r., sygn. Ts 137/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 38).

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.