Ts 128/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:C III 4120/159 I SA/WR 224/98 I SA/Wr 225/98 NC III 4120/166/00/A
Pełny tekst orzeczenia
63
POSTANOWIENIE
z dnia 13 września 2000 r.
Sygn. Ts 128/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zbigniewa G., w sprawie zgodności:
art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1 oraz z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Zbigniewa G. zarzucono, iż art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 2 oraz z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, zakwestionowana regulacja przewiduje swoiste sankcje karne nakładane w trybie administracyjnym, co nie odpowiada wymogom stawianym takim przepisom w demokratycznym państwie prawa i narusza zasadę sprawiedliwości. Skarżący podniósł także, iż doszło do naruszenia przysługujących mu praw konstytucyjnych przez nałożenie na niego obowiązku zapłaty sankcji podatkowych w oparciu o niekonstytucyjny przepis, a następnie pozbawiono go prawa do rozpatrzenia jego sprawy w postępowaniu przed Sądem Najwyższym.
Skarżący stwierdził, iż za ostateczne rozstrzygnięcia w sprawie przysługujących mu praw konstytucyjnych traktuje pisma Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego z 7 lipca 2000 r. (sygn. NC III 4120/166/00/A) oraz z 12 lipca 2000 r. (NC III 4120/159/00/A) dotyczące odmowy wniesienia rewizji nadzwyczajnej od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 września 1999 r. (sygn. akt I SA/WR 224/98 oraz I SA/Wr 225/98).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zakwestionowanego w niej aktu normatywnego ostatecznego orzeczenia organu władzy publicznej. Orzeczenie takie musi nosić cechy władczego rozstrzygnięcia odnoszącego się do sfery praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego.
Jak wynika z treści przedłożonych przez skarżącego pism Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego, nie mają one takiego charakteru. Zawierają one jedynie informację o podtrzymaniu wcześniej wyrażonego stanowiska w sprawie wniesienia rewizji nadzwyczajnej oraz o pozostawieniu bez odpowiedzi dalszej korespondencji w tej sprawie. Z treści obu pism należy wnosić, iż skarżący już wcześniej bezskutecznie ubiegał się o wniesienie przez Prezesa Sądu Najwyższego rewizji nadzwyczajnej na jego korzyść. W tym stanie rzeczy pisma otrzymane przez skarżącego w żadnym zakresie nie rozstrzygały w sposób władczy o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego, a tym samym nie mają one cech orzeczenia określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Pisma te nie zostały także sporządzone w oparciu o zakwestionowany w skardze konstytucyjnej art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.).
Biorąc pod uwagę, iż nie zostały spełnione podstawowe warunki dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP należało odmówić nadania dalszego biegu tej skardze.
POSTANOWIENIE
z dnia 13 września 2000 r.
Sygn. Ts 128/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zbigniewa G., w sprawie zgodności:
art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1 oraz z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Zbigniewa G. zarzucono, iż art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 2 oraz z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, zakwestionowana regulacja przewiduje swoiste sankcje karne nakładane w trybie administracyjnym, co nie odpowiada wymogom stawianym takim przepisom w demokratycznym państwie prawa i narusza zasadę sprawiedliwości. Skarżący podniósł także, iż doszło do naruszenia przysługujących mu praw konstytucyjnych przez nałożenie na niego obowiązku zapłaty sankcji podatkowych w oparciu o niekonstytucyjny przepis, a następnie pozbawiono go prawa do rozpatrzenia jego sprawy w postępowaniu przed Sądem Najwyższym.
Skarżący stwierdził, iż za ostateczne rozstrzygnięcia w sprawie przysługujących mu praw konstytucyjnych traktuje pisma Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego z 7 lipca 2000 r. (sygn. NC III 4120/166/00/A) oraz z 12 lipca 2000 r. (NC III 4120/159/00/A) dotyczące odmowy wniesienia rewizji nadzwyczajnej od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 września 1999 r. (sygn. akt I SA/WR 224/98 oraz I SA/Wr 225/98).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zakwestionowanego w niej aktu normatywnego ostatecznego orzeczenia organu władzy publicznej. Orzeczenie takie musi nosić cechy władczego rozstrzygnięcia odnoszącego się do sfery praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego.
Jak wynika z treści przedłożonych przez skarżącego pism Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego, nie mają one takiego charakteru. Zawierają one jedynie informację o podtrzymaniu wcześniej wyrażonego stanowiska w sprawie wniesienia rewizji nadzwyczajnej oraz o pozostawieniu bez odpowiedzi dalszej korespondencji w tej sprawie. Z treści obu pism należy wnosić, iż skarżący już wcześniej bezskutecznie ubiegał się o wniesienie przez Prezesa Sądu Najwyższego rewizji nadzwyczajnej na jego korzyść. W tym stanie rzeczy pisma otrzymane przez skarżącego w żadnym zakresie nie rozstrzygały w sposób władczy o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego, a tym samym nie mają one cech orzeczenia określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Pisma te nie zostały także sporządzone w oparciu o zakwestionowany w skardze konstytucyjnej art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.).
Biorąc pod uwagę, iż nie zostały spełnione podstawowe warunki dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP należało odmówić nadania dalszego biegu tej skardze.