Ts 2/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
145
Postanowienie
z dnia 30 stycznia 2001 r.
Sygn. Ts 2/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mieczysława K.
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Mieczysława K. sporządzonej 28 grudnia 2000 r., zarzucono, iż wskazane w tej skardze wyroki Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z 6 stycznia 1998 r. (sygn. akt VII P 125/97), Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 7 kwietnia 1998 r. (sygn. akt II A Pa 16/98) oraz postanowienia Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r. (sygn. akt III AO 25/99) i z 26 marca 1999 r. (III AO 9/99) naruszyły prawa konstytucyjne skarżącego. Podobny zarzut skarżący odniósł do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 2 lutego 2000 r. (sygn. akt Ts 136/99).
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.
W skardze konstytucyjnej Mieczysława K. zażądano natomiast od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności wskazanych w tej skardze orzeczeń, nie formułując równocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstaw normatywnych tych orzeczeń. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.
Na okoliczność, iż orzeczenia sądowe nie mogą stanowić samodzielnego przedmiotu skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny wskazał już zresztą w postanowieniach z 4 lipca 2000 r. oraz z 25 października 2000 r. (sygn. Ts 54/00), wydanych w sprawie skargi konstytucyjnej złożonej przez tego samego skarżącego i sporządzonej przez tego samego pełnomocnika.
Niezależnie od powyższych okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż w sprawie, w której wydano wskazane przez skarżącego orzeczenia sądowe, droga prawna została wyczerpana wraz z wydaniem przez Sąd Najwyższy postanowień z 10 czerwca 1999 r. (sygn. akt III AO 25/99) oraz z 26 marca 1999 r. (sygn. akt III AO 9/99). Z chwilą ich doręczenia skarżącemu, rozpoczął się bieg terminu do ewentualnego wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Pełnomocnik skarżącego zdaje się nie zauważać faktu, iż postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym w sprawie skargi konstytucyjnej nie ma charakteru kolejnej instancji sądowej w sprawie, a tym samym nie należy do drogi prawnej, której wyczerpanie zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, warunkuje merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej oraz początek biegu terminu do jej złożenia.
Biorąc po uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Postanowienie
z dnia 30 stycznia 2001 r.
Sygn. Ts 2/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mieczysława K.
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Mieczysława K. sporządzonej 28 grudnia 2000 r., zarzucono, iż wskazane w tej skardze wyroki Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z 6 stycznia 1998 r. (sygn. akt VII P 125/97), Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 7 kwietnia 1998 r. (sygn. akt II A Pa 16/98) oraz postanowienia Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r. (sygn. akt III AO 25/99) i z 26 marca 1999 r. (III AO 9/99) naruszyły prawa konstytucyjne skarżącego. Podobny zarzut skarżący odniósł do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 2 lutego 2000 r. (sygn. akt Ts 136/99).
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.
W skardze konstytucyjnej Mieczysława K. zażądano natomiast od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności wskazanych w tej skardze orzeczeń, nie formułując równocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstaw normatywnych tych orzeczeń. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.
Na okoliczność, iż orzeczenia sądowe nie mogą stanowić samodzielnego przedmiotu skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny wskazał już zresztą w postanowieniach z 4 lipca 2000 r. oraz z 25 października 2000 r. (sygn. Ts 54/00), wydanych w sprawie skargi konstytucyjnej złożonej przez tego samego skarżącego i sporządzonej przez tego samego pełnomocnika.
Niezależnie od powyższych okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż w sprawie, w której wydano wskazane przez skarżącego orzeczenia sądowe, droga prawna została wyczerpana wraz z wydaniem przez Sąd Najwyższy postanowień z 10 czerwca 1999 r. (sygn. akt III AO 25/99) oraz z 26 marca 1999 r. (sygn. akt III AO 9/99). Z chwilą ich doręczenia skarżącemu, rozpoczął się bieg terminu do ewentualnego wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Pełnomocnik skarżącego zdaje się nie zauważać faktu, iż postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym w sprawie skargi konstytucyjnej nie ma charakteru kolejnej instancji sądowej w sprawie, a tym samym nie należy do drogi prawnej, której wyczerpanie zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, warunkuje merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej oraz początek biegu terminu do jej złożenia.
Biorąc po uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.