Ts 75/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
299
POSTANOWIENIE
z dnia 18 września 2001 r.
Sygn. Ts 75/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Krzysztofa K. w sprawie zgodności :
art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tekst jednolity Dz.U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 ze zm.) z art. 18, art. 30, art. 31, art. 32 ust. 1 i 2, art. 38, art. 65, art. 67 ust. 2, art. 68 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej z 19 czerwca 2001 r., podniesiono, że art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tekst jednolity Dz.U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 ze zm.) jest niezgodny z art. 18, art. 30, art. 31, art. 32 ust. 1 i 2, art. 38, art. 65, art. 67 ust. 2, art. 68 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego przyjęty w Polsce sposób rozdziału środków publicznych narusza zasadę sprawiedliwości społecznej, jest też niezgodny z zasadą równości. Obowiązywanie zaskarżonych przepisów uniemożliwia zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych skarżącego i członków jego rodziny. Wydane na podstawie zaskarżonych przepisów decyzje naruszają prawo do pracy, godnego życia, ochrony przed bezrobociem. Skarżący wskazał na decyzję z 19 kwietnia 2001 r. Zastępcy Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Legnicy przyznającej mu zasiłek celowy w kwocie 120 zł, jako decyzję naruszającą jego konstytucyjne prawa. Zdaniem skarżącego kwota 120 zł jest rażąco niska dla zaspokojenia potrzeb jego i jego rodziny, w tym sześciorga małoletnich dzieci.
Wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego do uzupełnienia braków skargi, skarżący w piśmie procesowym z 9 lipca 2001 r. oświadczył, iż nie wnosił odwołania od wskazanej wyżej decyzji Zastępcy Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym jednym z warunków dopuszczalności skargi konstytucyjnej jest wyczerpanie drogi prawnej. Wymóg ten polega na konieczności wykorzystania przysługujących skarżącemu środków prawnych przed wystąpieniem ze skargą konstytucyjną do Trybunału Konstytucyjnego. Do rozstrzygania o sprawach indywidualnych są bowiem przede wszystkim powołane sądy i organy administracji publicznej, natomiast Trybunał Konstytucyjny może wkraczać dopiero po wyczerpaniu tych wszystkich procedur pozwalających na rozstrzygnięcie sprawy, które mogą zostać uruchomione przez samego skarżącego (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 lipca 1999 r., sygn. Ts 64/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 10). W przedmiotowej sprawie warunek wyczerpania drogi prawnej nie został spełniony, gdyż skarżący nie wnosił środków odwoławczych od decyzji określającej wysokość zasiłku celowego.
Należy też stwierdzić, że wskazana w skardze konstytucyjnej decyzja nie została wydana na podstawie zaskarżonych przepisów ustawy. Podstawę wydania decyzji stanowił art. 4, art. 32, art. 43 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity z 1998 r. Dz.U. Nr 64, poz. 414 ze zm.), art. 108 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity z 2000 r. Dz.U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz uchwała Rady Miejskiej w Legnicy z 30 listopada 1998 r. (III/12/98). Tym samym nie został spełniony wymóg sformułowany w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu skargę konstytucyjną można wnieść tylko w sprawie zgodności z Konstytucją aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł o prawach lub obowiązkach skarżącego.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 18 września 2001 r.
Sygn. Ts 75/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Krzysztofa K. w sprawie zgodności :
art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tekst jednolity Dz.U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 ze zm.) z art. 18, art. 30, art. 31, art. 32 ust. 1 i 2, art. 38, art. 65, art. 67 ust. 2, art. 68 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej z 19 czerwca 2001 r., podniesiono, że art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tekst jednolity Dz.U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 ze zm.) jest niezgodny z art. 18, art. 30, art. 31, art. 32 ust. 1 i 2, art. 38, art. 65, art. 67 ust. 2, art. 68 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego przyjęty w Polsce sposób rozdziału środków publicznych narusza zasadę sprawiedliwości społecznej, jest też niezgodny z zasadą równości. Obowiązywanie zaskarżonych przepisów uniemożliwia zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych skarżącego i członków jego rodziny. Wydane na podstawie zaskarżonych przepisów decyzje naruszają prawo do pracy, godnego życia, ochrony przed bezrobociem. Skarżący wskazał na decyzję z 19 kwietnia 2001 r. Zastępcy Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Legnicy przyznającej mu zasiłek celowy w kwocie 120 zł, jako decyzję naruszającą jego konstytucyjne prawa. Zdaniem skarżącego kwota 120 zł jest rażąco niska dla zaspokojenia potrzeb jego i jego rodziny, w tym sześciorga małoletnich dzieci.
Wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego do uzupełnienia braków skargi, skarżący w piśmie procesowym z 9 lipca 2001 r. oświadczył, iż nie wnosił odwołania od wskazanej wyżej decyzji Zastępcy Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym jednym z warunków dopuszczalności skargi konstytucyjnej jest wyczerpanie drogi prawnej. Wymóg ten polega na konieczności wykorzystania przysługujących skarżącemu środków prawnych przed wystąpieniem ze skargą konstytucyjną do Trybunału Konstytucyjnego. Do rozstrzygania o sprawach indywidualnych są bowiem przede wszystkim powołane sądy i organy administracji publicznej, natomiast Trybunał Konstytucyjny może wkraczać dopiero po wyczerpaniu tych wszystkich procedur pozwalających na rozstrzygnięcie sprawy, które mogą zostać uruchomione przez samego skarżącego (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 lipca 1999 r., sygn. Ts 64/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 10). W przedmiotowej sprawie warunek wyczerpania drogi prawnej nie został spełniony, gdyż skarżący nie wnosił środków odwoławczych od decyzji określającej wysokość zasiłku celowego.
Należy też stwierdzić, że wskazana w skardze konstytucyjnej decyzja nie została wydana na podstawie zaskarżonych przepisów ustawy. Podstawę wydania decyzji stanowił art. 4, art. 32, art. 43 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity z 1998 r. Dz.U. Nr 64, poz. 414 ze zm.), art. 108 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity z 2000 r. Dz.U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz uchwała Rady Miejskiej w Legnicy z 30 listopada 1998 r. (III/12/98). Tym samym nie został spełniony wymóg sformułowany w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu skargę konstytucyjną można wnieść tylko w sprawie zgodności z Konstytucją aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł o prawach lub obowiązkach skarżącego.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.