Ts 173/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
169
POSTANOWIENIE
z dnia 19 lutego 2002 r.
Sygn. akt Ts 173/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Zdyb
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Czesława Bąkowskiego w sprawie zgodności:
art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz. U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) z art. 32 ust. 1 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Czesława Bąkowskiego złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 2 listopada 2001 r. zarzucono, iż art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (tekst jednolity Dz. U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżący wskazał, iż decyzją z 13 grudnia 1996 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych - Oddział w Białymstoku odmówił prawa do emerytury określonej w art. 88 Karty Nauczyciela z uwagi na niezaliczenie, jako pracy nauczycielskiej, okresu zatrudnienia skarżącego w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Białymstoku. Decyzję ZUS uznały za prawidłową sądy orzekające w sprawie, łącznie z Sądem Najwyższym, który wyrokiem z 8 lutego 2000 r. (sygn. akt II UKN 376/99) oddalił kasację skarżącego. Mimo to skarżący złożył ponownie wniosek o przyznanie emerytury nauczycielskiej, którego Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponownie nie uwzględnił decyzją z 17 listopada 2000 r. Odwołanie od tej decyzji zostało odrzucone przez Sąd Okręgowy w Białymstoku postanowieniem z 22 czerwca 2001 r. (sygn. akt VU 46/01), zaś zażalenie na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 21 sierpnia 2001 r. (sygn. akt III AUz 127/01).
Skarżący stwierdził, iż w stanie prawnym obowiązującym przed 25 października 1991 r. niewątpliwie nabyłby prawo do emerytury nauczycielskiej. Ponieważ doszło do zmiany stosownych regulacji prawnych naruszono przysługujące mu prawa słusznie nabyte, a ponadto zasadę równości, prawo do zabezpieczenia społecznego oraz zasadę sprawiedliwości społecznej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP podstawą wniesienia skargi konstytucyjnej jest wydanie przez organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do przysługujących skarżącemu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Jednocześnie art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) przesądza, iż skargę konstytucyjną można wnieść przed upływem trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu tego rozstrzygnięcia, które w ramach przewidzianej drogi prawnej, przesądziło o ostatecznym charakterze orzeczenia naruszającego wspomniane prawa lub wolności konstytucyjne.
Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej skarżący łączy domniemane naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych z odmową przyznania mu uprawnień emerytalnych przewidzianych w art. 88 Karty Nauczyciela. Odmowa ta nabrała wszakże ostatecznego charakteru z momentem wyczerpania przez skarżącego przysługujących mu w tym zakresie środków zaskarżenia, w szczególności po rozpoznaniu przez Sąd Najwyższy 8 lutego 2000 r. kasacji skarżącego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 5 maja 1999 r. (sygn. akt III AUa 177/99). Wraz z jego doręczeniem rozpoczął bieg trzymiesięczny termin do ewentualnego wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Dla ostateczności odmowy przyznania skarżącemu emerytury nauczycielskiej nie miało natomiast znaczenia, zainicjowane przez niego kolejnym wnioskiem postępowanie o przyznanie tej emerytury. Jak pokreślił to bowiem zarówno Sąd Okręgowy w Białymstoku, jak też Sąd Apelacyjny w Białymstoku, wniosek skarżącego dotyczył już sprawy prawomocnie osądzonej.
Ponieważ skarga konstytucyjna została złożona w Trybunale Konstytucyjnym dopiero w listopadzie 2001 r., nie został zachowany trzymiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej, a w związku z tym należało odmówić nadania jej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 19 lutego 2002 r.
Sygn. akt Ts 173/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Zdyb
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Czesława Bąkowskiego w sprawie zgodności:
art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz. U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) z art. 32 ust. 1 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Czesława Bąkowskiego złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 2 listopada 2001 r. zarzucono, iż art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (tekst jednolity Dz. U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżący wskazał, iż decyzją z 13 grudnia 1996 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych - Oddział w Białymstoku odmówił prawa do emerytury określonej w art. 88 Karty Nauczyciela z uwagi na niezaliczenie, jako pracy nauczycielskiej, okresu zatrudnienia skarżącego w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Białymstoku. Decyzję ZUS uznały za prawidłową sądy orzekające w sprawie, łącznie z Sądem Najwyższym, który wyrokiem z 8 lutego 2000 r. (sygn. akt II UKN 376/99) oddalił kasację skarżącego. Mimo to skarżący złożył ponownie wniosek o przyznanie emerytury nauczycielskiej, którego Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponownie nie uwzględnił decyzją z 17 listopada 2000 r. Odwołanie od tej decyzji zostało odrzucone przez Sąd Okręgowy w Białymstoku postanowieniem z 22 czerwca 2001 r. (sygn. akt VU 46/01), zaś zażalenie na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 21 sierpnia 2001 r. (sygn. akt III AUz 127/01).
Skarżący stwierdził, iż w stanie prawnym obowiązującym przed 25 października 1991 r. niewątpliwie nabyłby prawo do emerytury nauczycielskiej. Ponieważ doszło do zmiany stosownych regulacji prawnych naruszono przysługujące mu prawa słusznie nabyte, a ponadto zasadę równości, prawo do zabezpieczenia społecznego oraz zasadę sprawiedliwości społecznej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP podstawą wniesienia skargi konstytucyjnej jest wydanie przez organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do przysługujących skarżącemu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Jednocześnie art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) przesądza, iż skargę konstytucyjną można wnieść przed upływem trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu tego rozstrzygnięcia, które w ramach przewidzianej drogi prawnej, przesądziło o ostatecznym charakterze orzeczenia naruszającego wspomniane prawa lub wolności konstytucyjne.
Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej skarżący łączy domniemane naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych z odmową przyznania mu uprawnień emerytalnych przewidzianych w art. 88 Karty Nauczyciela. Odmowa ta nabrała wszakże ostatecznego charakteru z momentem wyczerpania przez skarżącego przysługujących mu w tym zakresie środków zaskarżenia, w szczególności po rozpoznaniu przez Sąd Najwyższy 8 lutego 2000 r. kasacji skarżącego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 5 maja 1999 r. (sygn. akt III AUa 177/99). Wraz z jego doręczeniem rozpoczął bieg trzymiesięczny termin do ewentualnego wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Dla ostateczności odmowy przyznania skarżącemu emerytury nauczycielskiej nie miało natomiast znaczenia, zainicjowane przez niego kolejnym wnioskiem postępowanie o przyznanie tej emerytury. Jak pokreślił to bowiem zarówno Sąd Okręgowy w Białymstoku, jak też Sąd Apelacyjny w Białymstoku, wniosek skarżącego dotyczył już sprawy prawomocnie osądzonej.
Ponieważ skarga konstytucyjna została złożona w Trybunale Konstytucyjnym dopiero w listopadzie 2001 r., nie został zachowany trzymiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej, a w związku z tym należało odmówić nadania jej dalszego biegu.