Ts 66/03
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CZ 125/02 V Ca 112/99
Pełny tekst orzeczenia
234
POSTANOWIENIE
z dnia 1 lipca 2003 r.
Sygn. akt Ts 66/03
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Ciemniewski
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Teresy Kurowskiej w sprawie zgodności:
art. 17 ustawy z dnia 13 maja 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) z art. 32 oraz art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Teresy Kurowskiej z 17 kwietnia 2003 r. zarzucono, iż art. 17 ustawy z dnia 13 maja 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 oraz art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżąca wskazała, iż postanowieniem z 29 kwietnia 2002 r. (sygn. akt V Ca 112/99) Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił zażalenie skarżącej wniesione przez jej pełnomocnika będącego radcą prawnym, bez wcześniejszego wezwania o usunięcie braku formalnego w postaci nieuiszczenia wpisu stałego. Zażalenie na to postanowienie zostało oddalone przez Sąd Najwyższy postanowieniem z 24 października 2002 r. (sygn. akt I CZ 125/02).
Zdaniem skarżącej, brak wezwania do opłacenia zażalenia wniesionego przez pełnomocnika będącego radcą prawnym na postanowienie o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania stanowi naruszenie zasady równości, ponieważ w innych przypadkach wyznacza się siedmiodniowy termin do usunięcia takich braków formalnych pism procesowych.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 13 maja 2003 r. skarżąca została wezwana m.in. do dokładnego określenia, na czym miałaby polegać niezgodność art. 17 ustawy z 13 maja 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z art. 45 oraz art. 32 Konstytucji RP. W piśmie z 20 maja 2003 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, skarżąca nie zajęła żadnego stanowiska dotyczącego niezgodności zakwestionowanej regulacji prawnej z art. 45 Konstytucji RP. Odnośnie zarzutu naruszenia zasady równości wobec prawa ograniczyła się wyłącznie do stwierdzenia, iż w innych wypadkach sąd udziela tygodniowego terminu do uzupełnienia braków formalnych. Ze stwierdzenia takiego nie wynika wszakże, na czym miałoby polegać nieadekwatne zróżnicowanie sytuacji prawnej skarżącej w stosunku do innych podmiotów, posiadających tę samą cechę istotną. Skarżąca nie wskazuje także na żadne kryterium podmiotowe użyte w treści zakwestionowanej regulacji prawnej, które miałoby prowadzić do niezgodnego z zasadą równości ograniczania uprawnień lub nakładania obowiązków.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych skargi konstytucyjnej, należało na podstawie art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) odmówić nadania skardze dalszego biegu.
2
POSTANOWIENIE
z dnia 1 lipca 2003 r.
Sygn. akt Ts 66/03
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Ciemniewski
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Teresy Kurowskiej w sprawie zgodności:
art. 17 ustawy z dnia 13 maja 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) z art. 32 oraz art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Teresy Kurowskiej z 17 kwietnia 2003 r. zarzucono, iż art. 17 ustawy z dnia 13 maja 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 oraz art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżąca wskazała, iż postanowieniem z 29 kwietnia 2002 r. (sygn. akt V Ca 112/99) Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił zażalenie skarżącej wniesione przez jej pełnomocnika będącego radcą prawnym, bez wcześniejszego wezwania o usunięcie braku formalnego w postaci nieuiszczenia wpisu stałego. Zażalenie na to postanowienie zostało oddalone przez Sąd Najwyższy postanowieniem z 24 października 2002 r. (sygn. akt I CZ 125/02).
Zdaniem skarżącej, brak wezwania do opłacenia zażalenia wniesionego przez pełnomocnika będącego radcą prawnym na postanowienie o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania stanowi naruszenie zasady równości, ponieważ w innych przypadkach wyznacza się siedmiodniowy termin do usunięcia takich braków formalnych pism procesowych.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 13 maja 2003 r. skarżąca została wezwana m.in. do dokładnego określenia, na czym miałaby polegać niezgodność art. 17 ustawy z 13 maja 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z art. 45 oraz art. 32 Konstytucji RP. W piśmie z 20 maja 2003 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, skarżąca nie zajęła żadnego stanowiska dotyczącego niezgodności zakwestionowanej regulacji prawnej z art. 45 Konstytucji RP. Odnośnie zarzutu naruszenia zasady równości wobec prawa ograniczyła się wyłącznie do stwierdzenia, iż w innych wypadkach sąd udziela tygodniowego terminu do uzupełnienia braków formalnych. Ze stwierdzenia takiego nie wynika wszakże, na czym miałoby polegać nieadekwatne zróżnicowanie sytuacji prawnej skarżącej w stosunku do innych podmiotów, posiadających tę samą cechę istotną. Skarżąca nie wskazuje także na żadne kryterium podmiotowe użyte w treści zakwestionowanej regulacji prawnej, które miałoby prowadzić do niezgodnego z zasadą równości ograniczania uprawnień lub nakładania obowiązków.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych skargi konstytucyjnej, należało na podstawie art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) odmówić nadania skardze dalszego biegu.
2