Pełny tekst orzeczenia

219/5/B/2006

POSTANOWIENIE
z dnia 5 lipca 2006 r.
Sygn. akt Ts 204/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Edwarda Ososia, w sprawie zgodności:
art. 12 ust. 5-7 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 ze zm.), w brzmieniu ustalonym przez art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 października 2002 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych (Dz. U. Nr 181, poz. 1515 ze zm.), z art. 2, art. 5 i art. 19 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze z dnia 7 listopada 2005 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 12 ust. 5-7 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 ze zm.) w brzmieniu ustalonym przez art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 października 2002 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych (Dz. U. Nr 181, poz. 1515 ze zm.) z art. 2, art. 5 i art. 19 Konstytucji. Niekonstytucyjność kwestionowanych przepisów polega, zdaniem skarżącego, na likwidacji książki inwalidy wojennego przez zastąpienie jej legitymacją osoby represjonowanej.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 maja 2006 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej poprzez m.in. wskazanie, jakie przysługujące mu prawa lub wolności konstytucyjne zostały naruszone poprzez wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia opartego na kwestionowanych przepisach oraz dokładne określenie sposobu tego naruszenia, wskazanie wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zaskarżonych przepisów, które skarżący uważa za ostateczne w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wraz z podaniem daty jego doręczenia skarżącemu.
W nadesłanym w celu wykonania zarządzenia sędziego TK piśmie procesowym pełnomocnik skarżącego wskazał, że ostatecznym rozstrzygnięciem jest pismo Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 19 września 2005 r. uznające brak naruszenia konstytucyjnych wolności i praw skarżącego. Ponadto stwierdzono, że treść kwestionowanego przepisu ustalona w brzmieniu przyjętym w nowelizacji powoduje sprzeczność z regulacjami zawartymi w ustawie nowelizowanej, co powoduje szereg nieporozumień i niejasności w procesie stosowania prawa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie przez organ władzy publicznej na podstawie zakwestionowanej regulacji prawnej orzeczenia o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego. Spełnienie tego warunku podlega ustaleniu przez Trybunał Konstytucyjny w trakcie rozpoznania wstępnego skargi, przy czym związany jest on w tym zakresie granicami skargi konstytucyjnej określonymi przez samego skarżącego (art. 66 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym; Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).
W sprawie będącej przedmiotem niniejszego rozpoznania skarżący wskazał, iż za ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji traktuje stanowisko zawarte w piśmie Biura Rzecznika Praw Obywatelskich z 19 września 2005 r. W piśmie tym poinformowano skarżącego, iż z uwagi na brak kompetencji do bezpośredniej inicjatywy ustawodawczej, wnioski sygnalizacyjne Rzecznika Praw Obywatelskich nie są wiążące dla ich adresatów. Ponadto, mając na uwadze dotychczasowe orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, Rzecznik Praw Obywatelskich nie dostrzega w niniejszej sprawie wystąpienia z wnioskiem o zbadanie zgodności z Konstytucją danego przepisu.
Stanowisko takie wszakże nie ma charakteru władczego rozstrzygnięcia w jakikolwiek sposób kształtującego sferę praw lub wolności skarżącego. W szczególności zaś w żadnym stopniu nie odnosi się ono, ani też nie ogranicza przysługującego skarżącemu prawa własności, którego naruszenie uczynił podstawą skargi konstytucyjnej. Pismo to zawiera bowiem wyłącznie informację o przyczynach ze względu na które Rzecznik Praw Obywatelskich nie ma wpływu na kształtowanie polityki społecznej oraz powodach, dla których nie zamierza wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego. Pismo takie nie spełnia więc cech ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

W tym stanie rzeczy, uznając iż nie zostały spełnione warunki określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji, należy odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.