Pełny tekst orzeczenia

147/4/B/2008



POSTANOWIENIE

z dnia 7 maja 2007 r.

Sygn. akt Ts 2/07



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Marek Kotlinowski,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Stefana Urbaniaka,



postanawia:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 28 grudnia 2006 r. skarżący Stefan Urbaniak zakwestionował zgodność zarządzenia Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 67 ust. 1 oraz art. 87 ust. 1 Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 12 lutego 2007 r. skarżący został wezwany do uzupełnieniu braków formalnych skargi konstytucyjnej poprzez: dokładne określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej zgodnie z przesłankami warunkującymi jej dopuszczenie do rozpoznania wyrażonymi w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), w szczególności poprzez wskazanie przepisu, z którym skarżący wiąże naruszenie konstytucyjnych praw i wolności; wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone; dostarczenie 5 egzemplarzy wyroków, decyzji lub innych rozstrzygnięć, wydanych na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Skarga konstytucyjna stanowi sformalizowany środek ochrony konstytucyjnych praw lub wolności, którego wniesienie poprzedzone być winno spełnieniem szeregu przesłanek, stanowiących warunek sine qua non przekazania go do merytorycznego rozpoznania, a wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i z ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie zarzut niekonstytucyjności skierowany przeciwko przepisowi, stanowiącemu podstawę wydanego w sprawie rozstrzygnięcia, z którym to skarżący wiąże naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych lub wolności. Skarga konstytucyjna może więc dotyczyć przepisu, którego zastosowanie doprowadziło do naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego. Z tego względu art. 47 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wymaga, aby w skardze zawarte zostało „dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w Konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją”. Jest to warunek konieczny do stwierdzenia niekonstytucyjności przepisu, które to stwierdzenie stanowi dopiero, zgodnie z art. 190 ust. 4 Konstytucji, podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia, co w konsekwencji prowadzić ma do uchylenia istniejącego naruszenia chronionych konstytucyjnie praw lub wolności.

W skardze konstytucyjnej skarżący pomimo wezwania go do uzupełnienia braków formalnych skargi, nie określił przedmiotu skargi konstytucyjnej.

Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, że treść skargi konstytucyjnej stanowiącej przedmiot wstępnego rozpoznania wskazuje jednoznacznie, że skarżący nie kwestionuje zgodności z Konstytucją jakichkolwiek przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, tylko zasadność podjętego przez organ rentowy rozstrzygnięcia. Takie określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej jest w świetle przepisów wskazanych w niniejszym postanowieniu niedopuszczalne.

W związku z powyższym tak sformułowanej skardze konstytucyjnej, jako niespełniającej podstawowych przesłanek zawartych w art. 79 Konstytucji, należało odmówić nadania dalszego biegu.



Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.