Pełny tekst orzeczenia

202/5/B/2008

POSTANOWIENIE
z dnia 8 października 2008 r.
Sygn. akt Ts 28/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Zbigniew Cieślak – przewodniczący


Bohdan Zdziennicki – sprawozdawca


Maria Gintowt-Jankowicz,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 czerwca 2007 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Barbary Ternackiej,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej skardze konstytucyjnej zakwestionowana została zgodność z Konstytucją art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 80, poz. 718, ze zm.; dalej: ustawa nowelizująca). Zaskarżonym przepisom ustawy nowelizującej skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 2 i art. 32 Konstytucji i wywodzonymi z tych przepisów zasadami sprawiedliwości społecznej i równości wobec prawa. Istoty takiej niezgodności upatrywała skarżąca w wyłączeniu zastosowania kwestionowanych przepisów do legalizacji samowoli budowlanych w sprawach, w których postępowanie zostało zakończone decyzjami ostatecznymi wydanymi przed wejściem w życie ustawy nowelizującej.
Postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 20 czerwca 2007 r. odmówiono nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego orzeczenia Trybunał stwierdził, że w skardze konstytucyjnej nie wskazano precyzyjnie, jakie konstytucyjne prawa lub wolności zostały naruszone zakwestionowaną regulacją ustawy nowelizującej. Praw takich nie wywiodła skarżąca w szczególności z treści art. 2 i art. 32 Konstytucji, których powołanie jako podstawy skargi możliwe jest jedynie w ograniczonym zakresie. Ponadto, Trybunał podniósł, że przedmiotem skargi uczyniono przepisy niespełniające podstawowego warunku dopuszczalności kwestionowania ich za pomocą tego środka ochrony. Stanowi go przesłanka oparcia na zaskarżonych unormowaniach ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie skarżącej. Takiej zależności względem art. 7 ust. 1 i 2 ustawy nowelizującej nie wykazują zaś wydane w sprawie skarżącej decyzje organów administracji w przedmiocie nakazu rozbiórki robót dokonanych w budynku mieszkalnym w Imielnicy.
Zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skierował pełnomocnik skarżącej. Zasadniczą jego część poświęcono powtórnemu omówieniu przesłanek dokonanej przez ustawodawcę nowelizacji prawa budowlanego. Ponownie podkreślono wątpliwości co do wprowadzonego rozwiązania, wiążącego dopuszczalność legalizacji samowoli budowlanych z okolicznością zakończenia postępowania administracyjnego wydaniem ostatecznej decyzji. Pod adresem kwestionowanego postanowienia Trybunału sformułowano lakoniczny zarzut „nieujęcia istoty rzeczy i specyfiki sprawy”, w związku z którą skarga została sformułowana.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącej nie dostarcza żadnych argumentów, które podważałyby prawidłowość i zasadność postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Wobec braku odniesienia się w zażaleniu do przesłanek leżących u podstaw kwestionowanego postanowienia, Trybunał Konstytucyjny uznał za usprawiedliwione ograniczenie się do jednoznacznego ich zaaprobowania. I tak, w pełni zasadne było stwierdzenie, iż w skardze nie doszło do prawidłowego określenia jej podstawy, którą stanowić winno wskazanie konstytucyjnych praw lub wolności, naruszonych zakwestionowaną regulacją ustawy nowelizującej. Pomimo wezwania zawartego w zarządzeniu sędziego, skarżąca nie sprecyzowała, w zakresie jakich przysługujących jej praw, znajdujących swoją podstawę w przepisach Konstytucji, naruszenia doznały konstytucyjne zasady sprawiedliwości społecznej i równości wobec prawa. Ponownie więc podkreślić trzeba, że takie skonkretyzowanie jest niezbędne z uwagi na ograniczoną dopuszczalność traktowania powyższych zasad jako podstawy skargi konstytucyjnej. Pogląd ten znajduje pełne potwierdzenie w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, powołanym także w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.
Całkowicie uzasadnione było także ustalenie Trybunału odnośnie do braku – niezbędnego w świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji – związku między zakwestionowaną regulacją art. 7 ust. 1 i 2 ustawy nowelizującej a ostatecznym orzeczeniem wydanym w sprawie skarżącej. Orzeczeniem, z którym wiąże skarżąca swoje zarzuty pozostaje bowiem decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Kielcach z 22 września 2000 r. Wraz z wyczerpaniem przysługującej w sprawie drogi prawnej i wydaniem w dniu 6 października 2006 r. prawomocnego wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny, rozstrzygnięcie to nabrało przymiotu ostateczności, w rozumieniu powołanego wyżej przepisu Konstytucji. Należy jednak wyraźnie stwierdzić, że kwestionowane przepisy ustawy nowelizującej nie były, a z racji daty ich ustanowienia i wejścia w życie – również nie mogły być, podstawą prawną wskazanej wyżej decyzji organu administracji publicznej. Tylko taka zaś zależność między treścią zaskarżonych unormowań a ostatecznym orzeczeniem, w związku z którym skarga konstytucyjna jest wnoszona, umożliwia uczynienie ich przedmiotem wnoszonej skargi. Powyższe ustalenie również uniemożliwiało nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należy stwierdzić, iż Trybunał Konstytucyjny słusznie odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.