Ts 196/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
55/2/B/2008
POSTANOWIENIE
z dnia 5 marca 2008 r.
Sygn. akt Ts 196/06
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz – przewodniczący
Mirosław Wyrzykowski – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 lutego 2007 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jarosława Drozdowicza,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 25 lipca 2006 r. zarzucono, że art. 92 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371, ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 20, art. 22, art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącego, przepis ten stanowi podstawę do wymierzania kar przedsiębiorcy w sytuacji, gdy naruszenie prawa powstaje z wyłącznej winy pracownika (kierowcy). Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 października 2006 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, m.in. przez wskazanie sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw. W piśmie procesowym z 25 października 2006 r. skarżący podniósł, że naruszenie jego praw polega na nałożeniu na niego kary pieniężnej przy braku jakiegokolwiek zawinienia z jego strony, a także na wyłączeniu odpowiedzialności kierowcy – co narusza zasadę równości – oraz na przewlekłości postępowania sądowego.
Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Decyzją z 21 lipca 2003 r. (nr decyzji WITD.DI.0152.116/56/03) Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w Warszawie nałożył na spółkę cywilną „Drah-Jar” karę pieniężną w wysokości 4 000 zł, gdyż kierowca należącego do tego przedsiębiorstwa pojazdu nie wypełnił w całości karty opłaty drogowej. Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z 5 listopada 2003 r. (nr decyzji GITD/BPO/998/2591/WA/4995/2003-18/0) uchylił powyższą decyzję i orzekł o nałożeniu kary w wysokości 3.000 zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 28 grudnia 2004 r. (sygn. akt VI SA/Wa 159/04) oddalił skargę Henryka Drozdowicza i Jarosława Drozdowicza. Skarga kasacyjna od powyższego wyroku została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 lutego 2006 r. (sygn. akt I OSK 522/05).
Postanowieniem z 26 lutego 2007 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi na brak wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego.
W zażaleniu z 12 marca 2007 r. skarżący wniósł o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W zażaleniu skarżący wskazuje, że wykazał „że wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego naruszają nie tylko zasadę sprawiedliwości społecznej wyrażoną w art. 2 Konstytucji, ale także zasadę wolności gospodarczej z art. 20 Konstytucji i zasadę równości”. Zarzut naruszenia praw konstytucyjnych skarżącego przez wyroki sądów nie może stanowić podstawy skargi konstytucyjnej, gdyż w świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem postępowania skargowego może być wyłącznie akt normatywny, a ściślej rzecz biorąc – badanie zgodności aktu normatywnego z Konstytucją. Indywidualne rozstrzygnięcia, wyroki czy postanowienia sądu nie są aktami normatywnymi w rozumieniu wskazanego wyżej przepisu Konstytucji (por. postanowienie z 21 czerwca 1999 r., Ts 56/99, OTK ZU nr 6/1999, poz. 143). Zażalenie, podobnie jak skarga konstytucyjna, w stosunku do zaskarżonego przepisu ustawy ogranicza się jedynie do stwierdzenia, że w prawie polskim „nie jest znany przypadek, by obywatel polski był karany karą pieniężną, w przypadku, gdy sam nie dopuścił się żadnego przewinienia”. Zarzut ten nie odnosi się w ogóle do normatywnej treści zaskarżonego przepisu ani do wskazanych w skardze konstytucyjnych praw skarżącego. Zarówno we wniesionej skardze, jak i w zażaleniu skarżący nie określa swych konstytucyjnych uprawnień, poprzestaje jedynie na wyliczeniu przepisów Konstytucji. W konsekwencji nie sprecyzowano, na czym – zdaniem skarżącego – polega niezgodność z Konstytucją zaskarżonego przepisu. Tak sformułowana skarga konstytucyjna nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 32 ust. 1 pkt 3 i 4 oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.).
Należy podkreślić, że ani postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, ani też niniejsze postanowienie nie odnosi się w ogóle do kwestii zgodności z Konstytucją art. 92 ustawy o transporcie drogowym. Zbadanie zgodności z Konstytucją tego przepisu nie było możliwe, gdyż skarga konstytucyjna nie spełnia wymogów formalnych umożliwiających przekazanie jej do merytorycznego rozpoznania. Na marginesie należy jedynie zauważyć, że obecnie przed Trybunałem Konstytucyjnym toczy się postępowanie w sprawie zgodności z Konstytucją art. 92 ustawy o transporcie drogowym (sygn. SK 75/06).
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 5 marca 2008 r.
Sygn. akt Ts 196/06
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz – przewodniczący
Mirosław Wyrzykowski – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 lutego 2007 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jarosława Drozdowicza,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 25 lipca 2006 r. zarzucono, że art. 92 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371, ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 20, art. 22, art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącego, przepis ten stanowi podstawę do wymierzania kar przedsiębiorcy w sytuacji, gdy naruszenie prawa powstaje z wyłącznej winy pracownika (kierowcy). Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 października 2006 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, m.in. przez wskazanie sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw. W piśmie procesowym z 25 października 2006 r. skarżący podniósł, że naruszenie jego praw polega na nałożeniu na niego kary pieniężnej przy braku jakiegokolwiek zawinienia z jego strony, a także na wyłączeniu odpowiedzialności kierowcy – co narusza zasadę równości – oraz na przewlekłości postępowania sądowego.
Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Decyzją z 21 lipca 2003 r. (nr decyzji WITD.DI.0152.116/56/03) Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w Warszawie nałożył na spółkę cywilną „Drah-Jar” karę pieniężną w wysokości 4 000 zł, gdyż kierowca należącego do tego przedsiębiorstwa pojazdu nie wypełnił w całości karty opłaty drogowej. Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z 5 listopada 2003 r. (nr decyzji GITD/BPO/998/2591/WA/4995/2003-18/0) uchylił powyższą decyzję i orzekł o nałożeniu kary w wysokości 3.000 zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 28 grudnia 2004 r. (sygn. akt VI SA/Wa 159/04) oddalił skargę Henryka Drozdowicza i Jarosława Drozdowicza. Skarga kasacyjna od powyższego wyroku została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 lutego 2006 r. (sygn. akt I OSK 522/05).
Postanowieniem z 26 lutego 2007 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi na brak wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego.
W zażaleniu z 12 marca 2007 r. skarżący wniósł o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W zażaleniu skarżący wskazuje, że wykazał „że wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego naruszają nie tylko zasadę sprawiedliwości społecznej wyrażoną w art. 2 Konstytucji, ale także zasadę wolności gospodarczej z art. 20 Konstytucji i zasadę równości”. Zarzut naruszenia praw konstytucyjnych skarżącego przez wyroki sądów nie może stanowić podstawy skargi konstytucyjnej, gdyż w świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem postępowania skargowego może być wyłącznie akt normatywny, a ściślej rzecz biorąc – badanie zgodności aktu normatywnego z Konstytucją. Indywidualne rozstrzygnięcia, wyroki czy postanowienia sądu nie są aktami normatywnymi w rozumieniu wskazanego wyżej przepisu Konstytucji (por. postanowienie z 21 czerwca 1999 r., Ts 56/99, OTK ZU nr 6/1999, poz. 143). Zażalenie, podobnie jak skarga konstytucyjna, w stosunku do zaskarżonego przepisu ustawy ogranicza się jedynie do stwierdzenia, że w prawie polskim „nie jest znany przypadek, by obywatel polski był karany karą pieniężną, w przypadku, gdy sam nie dopuścił się żadnego przewinienia”. Zarzut ten nie odnosi się w ogóle do normatywnej treści zaskarżonego przepisu ani do wskazanych w skardze konstytucyjnych praw skarżącego. Zarówno we wniesionej skardze, jak i w zażaleniu skarżący nie określa swych konstytucyjnych uprawnień, poprzestaje jedynie na wyliczeniu przepisów Konstytucji. W konsekwencji nie sprecyzowano, na czym – zdaniem skarżącego – polega niezgodność z Konstytucją zaskarżonego przepisu. Tak sformułowana skarga konstytucyjna nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 32 ust. 1 pkt 3 i 4 oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.).
Należy podkreślić, że ani postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, ani też niniejsze postanowienie nie odnosi się w ogóle do kwestii zgodności z Konstytucją art. 92 ustawy o transporcie drogowym. Zbadanie zgodności z Konstytucją tego przepisu nie było możliwe, gdyż skarga konstytucyjna nie spełnia wymogów formalnych umożliwiających przekazanie jej do merytorycznego rozpoznania. Na marginesie należy jedynie zauważyć, że obecnie przed Trybunałem Konstytucyjnym toczy się postępowanie w sprawie zgodności z Konstytucją art. 92 ustawy o transporcie drogowym (sygn. SK 75/06).
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.