Pełny tekst orzeczenia

257/4/B/2009

POSTANOWIENIE
z dnia 22 września 2008 r.
Sygn. akt Ts 246/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Bohdan Zdziennicki,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana T. w sprawie zgodności:
1) art. 16, art. 17, art. 19 ust. 3 i 4 ustawy z dna 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach naukowych i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, ze zm.);
2) art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych (Dz. U. Nr 65, poz. 386, ze zm.);
3) § 14 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodach doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. Nr 15, poz. 128, ze zm.);
4) Statutu Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów z:
art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1, art. 30, art. 37 ust. 1, art. 38, art. 45, art. 53 ust. 1, art. 61 ust. 1 i 2, art. 73, art. 78, art. 83, art. 87 ust. 1, art. 91, art. 92, art. 93, art. 175 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej zarzucono niezgodność art. 16, art. 17, art. 19 ust. 3 i 4 ustawy z dna 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach naukowych i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, ze zm.); art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych (Dz. U. Nr 65, poz. 386, ze zm.); § 14 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodach doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. Nr 15, poz. 128, ze zm.); Statutu Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1, art. 30, art. 37 ust. 1, art. 38, art. 45, art. 53 ust. 1, art. 61 ust. 1 i 2, art. 73, art. 78, art. 83, art. 87 ust. 1, art. 91, art. 92, art. 93, art. 175 Konstytucji. Równocześnie skarżący zarzucił niezgodność wskazanych wyżej przepisów z aktami prawa międzynarodowego.
W uzasadnieniu skargi konstytucyjnej skarżący sformułował szereg zarzutów naruszenia Konstytucji, umów międzynarodowych i ustaw przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny i Naczelny Sąd Administracyjny. W związku z powyższym, skarżący zarządzeniem sędziego został wezwany m.in. do wskazania sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw przez zaskarżone akty normatywne. W piśmie złożonym 2 stycznia 2008 r. skarżący powtórzył zarzuty sformułowane w skardze konstytucyjnej.
Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Decyzją z 19 grudnia 2005 r. Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów odmówiła nadania skarżącemu stopnia doktora habilitowanego. Skarga na decyzję Komisji została oddalona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 września 2006 r. (sygn. akt I SA/Wa 520/06), a skarga kasacyjna na ten wyrok została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 sierpnia 2007 r. (sygn. akt I OSK 1187/07).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Oznacza to, że przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być każdy zarzut naruszenia praw skarżącego, a jedynie zarzut naruszenia jego praw konstytucyjnych przez akt normatywny stanowiący podstawę wydanego względem skarżącego orzeczenia. Skarżący powinien więc wskazać, w jaki sposób zaskarżony akt normatywny narusza jego prawa konstytucyjne oraz sformułować zarzut niezgodności tego aktu z przepisami Konstytucji wyrażającymi wolności i prawa jednostki. Pierwszy wymóg wynika wprost z art. 79 ust. 1 Konstytucji, natomiast podstawą drugiego wymogu jest art. 188 pkt 1-3 Konstytucji oraz art. 32 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). Niespełnienie powyższych wymogów powoduje niedopuszczalność merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.
W niniejszej sprawie skarżący koncentruje się na wskazaniu sposobu naruszenia prawa przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów oraz sądy administracyjne. Tego rodzaju zarzuty nie mogą stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Dopiero w zakończeniu uzasadnienia skargi konstytucyjnej skarżący formułuje zarzut niezgodności zaskarżonych przepisów z przepisami Konstytucji, zarzutów tych jednak nie uzasadnia. W szczególności skarżący nie wskazuje, w jaki sposób naruszenie jego konstytucyjnych praw zostało zdeterminowane normatywną treścią zaskarżonych przepisów. W związku z powyższym skarżący został wezwany do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej. Braków tych jednak nie uzupełnił, powtarzając jedynie sformułowania użyte wcześniej w samej skardze. Trybunał Konstytucyjny, ze względu na wyrażoną w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasadę skargowości, nie może dokonać z urzędu kontroli konstytucyjności zaskarżonych przepisów. Zasada skargowości powoduje, że Trybunał Konstytucyjny nie może wyjść poza zarzuty sformułowane w skardze konstytucyjnej.
Nieuzupełnienie w terminie braków skargi konstytucyjnej, skutkuje z mocy art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym odmową nadania jej dalszego biegu. Odmowa nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej uzasadniona jest również niespełnieniem przez skarżącego wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Na marginesie należy jedynie zauważyć, że umowy międzynarodowe nie mogą stanowić wzorca kontroli konstytucyjności aktów normatywnych w postępowaniu skargowym. Wynika to wprost z brzmienia art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 36 ust. 3 i art. 47 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, należało orzec jak w sentencji.