Ts 76/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
162/3/B/2009
POSTANOWIENIE
z dnia 5 maja 2009 r.
Sygn. akt Ts 76/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Janusz Niemcewicz – przewodniczący
Marek Mazurkiewicz – sprawozdawca
Maria Gintowt-Jankowicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 października 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka Jarockiego,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 4 kwietnia 2007 r. skarżący zakwestionował zgodność z Konstytucją art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm.; dalej: p.r.d.). Skarżący kwestionuje przedmiotową regulację w zakresie odnoszącym się do zwrotu: „udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty”. W opinii skarżącego zastosowanie tego zwrotu powoduje, że dochodzi do naruszenia istoty prawa własności wskutek sprowadzenia „dysponowania rzeczą przez właściciela wyłącznie do form udokumentowanych”.
Postanowieniem z 22 października 2008 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu. Rozstrzygnięcie to było uzasadnione niespełnieniem przesłanki dopuszczalności skargi określonej w art. 46 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – zaskarżony przepis nie był przedmiotem ostatecznego rozstrzygnięcia organu władzy publicznej. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego skarga nie zawierała dostatecznego uzasadnienia dowodzącego naruszenia istoty prawa własności, a ponadto nie wskazano w niej, jakie z praw majątkowych miało zostać naruszone niekonstytucyjną treścią art. 79 ust. 1 pkt 5 p.r.d.
Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie, w którym zgodził się z poglądem wyrażonym w zaskarżonym postanowieniu, zgodnie z którym w postępowaniu sądowym przedmiotem rozpoznania nie było zagadnienie wyrejestrowywania pojazdów, ale kwestia trwania stosunku prawnego między stronami umowy ubezpieczenia OC. Odmiennie jednak od oceny wyrażonej w postanowieniu skarżący wskazał, że podstawą ostatecznego orzeczenia o jego prawach był zaskarżony art. 79 ust. 1 pkt 5 p.r.d., gdyż „stanowił on punkt wyjścia do rozpoznania powództwa ubezpieczyciela przeciw skarżącemu i uznania, że pomimo doręczenia wypowiedzenia umowa między stronami trwa nadal”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Złożone żalenie nie podważyło trafności ocen w nim zawartych i z tego względu nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy zauważyć, że we wniesionym środku odwoławczym zawarto jedynie jeden zarzut dotyczący wskazania normatywnej podstawy ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Zważywszy więc na obowiązującą w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym zasadę skargowości (art. 66 ustawy o TK), tylko w tym zakresie zażalenie podlega rozpoznaniu. Poza zakresem kontrolnym pozostają wszelkie inne wnioski i postulaty skarżącego zawarte w tym piśmie procesowym.
Przechodząc do zagadnienia podstawy normatywnej orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego, Trybunał Konstytucyjny w pełni podziela ustalenia i oceny wyrażone w tym zakresie w zaskarżonym postanowieniu. W szczególności trafnie podniesiono, że unormowaniem kształtującym sytuację prawną skarżącego były właściwe przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.). W sprawie skarżącego przedmiotem rozważania był stosunek prawny łączący go z ubezpieczycielem i możliwość jego ustania. Jednym ze sposobów rozwiązania umowy OC jest trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu mechanicznego w okolicznościach niepowodujących zmiany posiadacza, która jednak musi zostać udokumentowana „z uwzględnieniem art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy” – p.r.d. Jeśli więc skarżący upatrywał zbytniej ingerencji w prawo własności z powodu konieczności „udokumentowania utraty posiadania”, to wymóg ten nie wynikał z art. 79 ust. 1 pkt 5 p.r.d., ale z art. 33 pkt 5 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.
Z uwagi na powyższe, a także mając na względzie, że skarżący nie zakwestionował pozostałych powodów odmowy nadania skardze dalszego biegu, na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.
POSTANOWIENIE
z dnia 5 maja 2009 r.
Sygn. akt Ts 76/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Janusz Niemcewicz – przewodniczący
Marek Mazurkiewicz – sprawozdawca
Maria Gintowt-Jankowicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 października 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka Jarockiego,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 4 kwietnia 2007 r. skarżący zakwestionował zgodność z Konstytucją art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm.; dalej: p.r.d.). Skarżący kwestionuje przedmiotową regulację w zakresie odnoszącym się do zwrotu: „udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty”. W opinii skarżącego zastosowanie tego zwrotu powoduje, że dochodzi do naruszenia istoty prawa własności wskutek sprowadzenia „dysponowania rzeczą przez właściciela wyłącznie do form udokumentowanych”.
Postanowieniem z 22 października 2008 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu. Rozstrzygnięcie to było uzasadnione niespełnieniem przesłanki dopuszczalności skargi określonej w art. 46 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – zaskarżony przepis nie był przedmiotem ostatecznego rozstrzygnięcia organu władzy publicznej. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego skarga nie zawierała dostatecznego uzasadnienia dowodzącego naruszenia istoty prawa własności, a ponadto nie wskazano w niej, jakie z praw majątkowych miało zostać naruszone niekonstytucyjną treścią art. 79 ust. 1 pkt 5 p.r.d.
Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie, w którym zgodził się z poglądem wyrażonym w zaskarżonym postanowieniu, zgodnie z którym w postępowaniu sądowym przedmiotem rozpoznania nie było zagadnienie wyrejestrowywania pojazdów, ale kwestia trwania stosunku prawnego między stronami umowy ubezpieczenia OC. Odmiennie jednak od oceny wyrażonej w postanowieniu skarżący wskazał, że podstawą ostatecznego orzeczenia o jego prawach był zaskarżony art. 79 ust. 1 pkt 5 p.r.d., gdyż „stanowił on punkt wyjścia do rozpoznania powództwa ubezpieczyciela przeciw skarżącemu i uznania, że pomimo doręczenia wypowiedzenia umowa między stronami trwa nadal”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Złożone żalenie nie podważyło trafności ocen w nim zawartych i z tego względu nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy zauważyć, że we wniesionym środku odwoławczym zawarto jedynie jeden zarzut dotyczący wskazania normatywnej podstawy ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Zważywszy więc na obowiązującą w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym zasadę skargowości (art. 66 ustawy o TK), tylko w tym zakresie zażalenie podlega rozpoznaniu. Poza zakresem kontrolnym pozostają wszelkie inne wnioski i postulaty skarżącego zawarte w tym piśmie procesowym.
Przechodząc do zagadnienia podstawy normatywnej orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego, Trybunał Konstytucyjny w pełni podziela ustalenia i oceny wyrażone w tym zakresie w zaskarżonym postanowieniu. W szczególności trafnie podniesiono, że unormowaniem kształtującym sytuację prawną skarżącego były właściwe przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.). W sprawie skarżącego przedmiotem rozważania był stosunek prawny łączący go z ubezpieczycielem i możliwość jego ustania. Jednym ze sposobów rozwiązania umowy OC jest trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu mechanicznego w okolicznościach niepowodujących zmiany posiadacza, która jednak musi zostać udokumentowana „z uwzględnieniem art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy” – p.r.d. Jeśli więc skarżący upatrywał zbytniej ingerencji w prawo własności z powodu konieczności „udokumentowania utraty posiadania”, to wymóg ten nie wynikał z art. 79 ust. 1 pkt 5 p.r.d., ale z art. 33 pkt 5 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.
Z uwagi na powyższe, a także mając na względzie, że skarżący nie zakwestionował pozostałych powodów odmowy nadania skardze dalszego biegu, na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.