Ts 210/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
244/4/B/2009
POSTANOWIENIE
z dnia 27 maja 2009 r.
Sygn. akt Ts 210/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej spółki akcyjnej Górnośląski Zakład Elektroenergetyczny w sprawie zgodności:
art. 67 § 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo o postępowaniu układowym (Dz. U. Nr 93, poz. 836, ze zm.) w związku z art. 538 ust. 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535, ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 art. 87 ust. 1 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 18 września 2007 r. spółka akcyjna Górnośląski Zakład Elektroenergetyczny podniosła zarzut niezgodności art. 67 § 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo o postępowaniu układowym (Dz. U. Nr 93, poz. 836, ze zm.) w związku z art. 538 ust. 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535, ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 art. 87 ust. 1 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Wyrokiem z 15 lutego 2006 r. (sygn. akt X GC 616/04) Sąd Okręgowy w Gliwicach zasądził na rzecz skarżącej kwotę od Huty „Łaziska” Spółki Akcyjnej oznaczone kwoty wynikające z umów o sprzedaż energii elektrycznej oraz świadczenie usług przesyłowych. Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z 3 kwietnia 2007 r. (sygn. akt V ACa 247/07) zmienił ten wyrok o tyle, że jego wykonanie powinno nastąpić na warunkach układu zawartego przez dłużniczkę z wierzycielami na zgromadzeniu wierzycieli w dniu 5 listopada 2003 r. i zatwierdzonego postanowieniem Sądu Rejonowego w Katowicach z 14 listopada 2003 r. (sygn. akt X Ukł 149/02). Skarżąca oświadczyła w skardze konstytucyjnej, że od wyroku tego wniosła skargę kasacyjną.
Skarżąca podnosi, że kwestionowany przepis narusza zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa (art. 2 Konstytucji), zasadę praworządności (art. 7 Konstytucji), zasadę ochrony własności i prawa do równej ochrony własności i innych praw majątkowych (art. 21 ust. 1 i art. 64 Konstytucji), zasadę równości wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji) oraz zasadę wolności działalności gospodarczej (art. 22 Konstytucji). Ponadto, skarżąca zwraca uwagę, że kwestionowane rozporządzenie Prezydenta RP z 1934 r. z mocą ustawy nie mieści się w katalogu źródeł obowiązującego prawa zawartym w art. 87 ust. 1 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Regulacja ta wskazuje na nadzwyczajny i subsydiarny charakter skargi konstytucyjnej wynikający z dopuszczalności jej wniesienia dopiero w sytuacji, gdy skarżący wyczerpał przysługujące mu możliwości dochodzenia swoich praw w postępowaniu przed sądem lub organem administracji publicznej. Termin wskazany w art. 46 ust. 1 ustawy o TK rozpoczyna bieg już z chwilą doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku w postępowaniu cywilnym, pozostawiając uprawnionemu swobodę decyzji co do skorzystania z nadzwyczajnych środków kontroli prawomocnych orzeczeń lub wniesienia skargi konstytucyjnej. Uruchomienie takich nadzwyczajnych procedur, do których należy skarga kasacyjna w postępowaniu cywilnym, nie hamuje wniesienia skargi konstytucyjnej; nie można jednakże tracić z oczu okoliczności, że mogą one doprowadzić do utraty przez wyrok przymiotu prawomocności, a co za tym idzie – również charakteru ostatecznego w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. Uchylenie prawomocnego wyroku, wskutek uwzględnienia przez Sąd Najwyższy skargi kasacyjnej, prowadzi w takiej sytuacji do konieczności odmowy nadania dalszego biegu nadania skardze konstytucyjnej.
Powyższa przesłanka zachodzi w niniejszej sprawie w związku z wydaniem przez Sąd Najwyższy wyroku z 29 lutego 2008 r. (sygn. akt V CSK 457/07), doręczonego Trybunałowi z urzędu, zgodnie z którym Sąd ten uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 3 kwietnia 2007 r. (sygn. akt V ACa 247/07) i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach do ponownego rozpoznania.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, na podstawie art. 46 ust. 1 i art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o TK, Trybunał postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 27 maja 2009 r.
Sygn. akt Ts 210/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej spółki akcyjnej Górnośląski Zakład Elektroenergetyczny w sprawie zgodności:
art. 67 § 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo o postępowaniu układowym (Dz. U. Nr 93, poz. 836, ze zm.) w związku z art. 538 ust. 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535, ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 art. 87 ust. 1 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 18 września 2007 r. spółka akcyjna Górnośląski Zakład Elektroenergetyczny podniosła zarzut niezgodności art. 67 § 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo o postępowaniu układowym (Dz. U. Nr 93, poz. 836, ze zm.) w związku z art. 538 ust. 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535, ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 art. 87 ust. 1 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Wyrokiem z 15 lutego 2006 r. (sygn. akt X GC 616/04) Sąd Okręgowy w Gliwicach zasądził na rzecz skarżącej kwotę od Huty „Łaziska” Spółki Akcyjnej oznaczone kwoty wynikające z umów o sprzedaż energii elektrycznej oraz świadczenie usług przesyłowych. Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z 3 kwietnia 2007 r. (sygn. akt V ACa 247/07) zmienił ten wyrok o tyle, że jego wykonanie powinno nastąpić na warunkach układu zawartego przez dłużniczkę z wierzycielami na zgromadzeniu wierzycieli w dniu 5 listopada 2003 r. i zatwierdzonego postanowieniem Sądu Rejonowego w Katowicach z 14 listopada 2003 r. (sygn. akt X Ukł 149/02). Skarżąca oświadczyła w skardze konstytucyjnej, że od wyroku tego wniosła skargę kasacyjną.
Skarżąca podnosi, że kwestionowany przepis narusza zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa (art. 2 Konstytucji), zasadę praworządności (art. 7 Konstytucji), zasadę ochrony własności i prawa do równej ochrony własności i innych praw majątkowych (art. 21 ust. 1 i art. 64 Konstytucji), zasadę równości wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji) oraz zasadę wolności działalności gospodarczej (art. 22 Konstytucji). Ponadto, skarżąca zwraca uwagę, że kwestionowane rozporządzenie Prezydenta RP z 1934 r. z mocą ustawy nie mieści się w katalogu źródeł obowiązującego prawa zawartym w art. 87 ust. 1 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Regulacja ta wskazuje na nadzwyczajny i subsydiarny charakter skargi konstytucyjnej wynikający z dopuszczalności jej wniesienia dopiero w sytuacji, gdy skarżący wyczerpał przysługujące mu możliwości dochodzenia swoich praw w postępowaniu przed sądem lub organem administracji publicznej. Termin wskazany w art. 46 ust. 1 ustawy o TK rozpoczyna bieg już z chwilą doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku w postępowaniu cywilnym, pozostawiając uprawnionemu swobodę decyzji co do skorzystania z nadzwyczajnych środków kontroli prawomocnych orzeczeń lub wniesienia skargi konstytucyjnej. Uruchomienie takich nadzwyczajnych procedur, do których należy skarga kasacyjna w postępowaniu cywilnym, nie hamuje wniesienia skargi konstytucyjnej; nie można jednakże tracić z oczu okoliczności, że mogą one doprowadzić do utraty przez wyrok przymiotu prawomocności, a co za tym idzie – również charakteru ostatecznego w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. Uchylenie prawomocnego wyroku, wskutek uwzględnienia przez Sąd Najwyższy skargi kasacyjnej, prowadzi w takiej sytuacji do konieczności odmowy nadania dalszego biegu nadania skardze konstytucyjnej.
Powyższa przesłanka zachodzi w niniejszej sprawie w związku z wydaniem przez Sąd Najwyższy wyroku z 29 lutego 2008 r. (sygn. akt V CSK 457/07), doręczonego Trybunałowi z urzędu, zgodnie z którym Sąd ten uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 3 kwietnia 2007 r. (sygn. akt V ACa 247/07) i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach do ponownego rozpoznania.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, na podstawie art. 46 ust. 1 i art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o TK, Trybunał postanowił jak w sentencji.