Pełny tekst orzeczenia

372/5/B/2009

POSTANOWIENIE
z dnia 15 września 2009 r.
Sygn. akt Ts 229/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:




Adam Jamróz – przewodniczący


Ewa Łętowska – sprawozdawca


Mirosław Granat,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 marca 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Romana W.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 9 października 2007 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności: art. 219 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej: p.s.a.) z art. 2, art. 7 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji; art. 221 p.s.a. z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony art. 219 § 1 p.s.a. w zakresie, w jakim pozwala sądom na całkowicie dowolną interpretację pojęcia „przy wniesieniu do sądu” jest niezgodny z art. 2, art. 7 i art. 45 ust. 1 Konstytucji. Skarżący wskazał także, że art. 221 p.s.a., w zakresie, w jakim różnicuje pozycję osób skarżących w zależności od tego, czy korzystały z pomocy pełnomocnika, czy też działały samodzielnie, a także w zakresie, w jakim pozwala sądom na dowolną interpretację treści przepisu art. 219 § 1 p.s.a., jest niezgodny z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 11 marca 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podstawowym powodem odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej było stwierdzenie zbędności orzekania w zakresie zaskarżonych przepisów, a także oczywista bezzasadność zarzutów. Trybunał wskazał na zbędność orzekania, wynikającą z wyroku z 7 marca 2006 r. (SK 11/05, OTK ZU nr 3/A/2006, poz. 27), w którym Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 219 § 2 i art. 221 p.s.a. są zgodne z art. 45 ust. 1 oraz nie są niezgodne z art. 77 ust. 2 Konstytucji, oraz z wyroku z 12 września 2006 r. (SK 21/05, OTK ZU nr 8/A/2006, poz. 103), w którym Trybunał uznał, że art. 221 p.s.a. jest zgodny z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 176 Konstytucji. Nadto, Trybunał wskazał, że skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego, jako środek odwoławczy od rozstrzygnięcia organu administracji, nie jest wbrew twierdzeniom skarżącego pismem wnoszonym do organów administracji, lecz środkiem odwoławczym kierowanym, a zatem wnoszonym do sądu, za pośrednictwem organu administracji. Okoliczność ta, zgodnie z powszechnie przyjętym systemem wnoszenia środków odwoławczych w polskiej procedurze, a także praktyką, która stronie reprezentowanej przez pełnomocnika, a zatem podmiot profesjonalny, powinna być doskonale znana. W tym kontekście za oczywiście bezzasadne uznał Trybunał twierdzenie, że obowiązek wniesienia opłaty, określony przez sformułowanie „przy wniesieniu do sądu”, dopuszcza interpretacje zamykające stronie prawo do sądu.
Skarżący wniósł zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu. Zarzucił w nim błędne przyjęcie przez Trybunał zbędności orzekania oraz bezzasadności skargi konstytucyjnej. Skarżący wskazał, że orzeczenia, na które powołuje się Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, dotyczą stanu faktycznego zasadniczo odmiennego od stanu faktycznego występującego w sprawie skarżącego. Dotyczą one bowiem wnoszenia skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, podczas gdy naruszenie praw skarżącego nastąpiło przy wnoszeniu skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Podkreśla także, że w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym obowiązuje przymus adwokacko-radcowski, podczas gdy w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym brak takiego obowiązku, zaś ustawa przewiduje odrzucenie środka odwoławczego wniesionego przez pełnomocnika bez wzywania o uzupełnienie braków skargi.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.
Trybunał Konstytucyjny zasadnie przyjął istnienie dwóch niezależnych i samodzielnych podstaw odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej. W niniejszej sprawie zachodzi bezwzględna przesłanka odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej w postaci zbędności orzekania, na którą zasadnie wskazał Trybunał w zaskarżonym postanowieniu. Zbędność ta wynika z faktu, że Trybunał Konstytucyjny orzekał już wcześniej w kwestii zgodności zaskarżonych art. 219 i art. 221 p.s.a. z art. 45 ust. 1 Konstytucji. Odnosząc się do zarzutów skarżącego, wskazać należy, że skarga konstytucyjna nie jest środkiem służącym uruchomieniu indywidualnego i nadzwyczajnego trybu odwoławczego. Jest szczególnym środkiem ochrony praw i wolności konstytucyjnych, naruszonych w wyniku zastosowania przepisu niezgodnego z wzorcami zawartymi w Konstytucji. W konsekwencji Trybunał ocenia konstytucyjność podstawy prawnej ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie skarżącego, a nie stan faktyczny, który był podstawą wniesienia skargi konstytucyjnej. Zatem przesłanka zbędności orzekania zachodzi wówczas, gdy mamy do czynienia z sytuacją, w której Trybunał dokonał oceny przedmiotu zaskarżenia z wskazanymi wzorcami kontroli – innymi słowy, gdy zachodzi zbieżność przedmiotu i wzorca kontroli. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, co – jak wskazano powyżej przesądza o niedopuszczalności nadania biegu skardze. Zauważyć należy także, że poza ogólnym zarzutem skarżący nie wskazał w zażaleniu, na czym jego zdaniem polega nietrafność przyjęcia przez Trybunał oczywistej bezzasadności zarzutów, co uniemożliwia dokonanie oceny w tym zakresie i nie podważa prawidłowości ustaleń dokonanych w zaskarżonym postanowieniu.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.