Pełny tekst orzeczenia

483/6/B/2009

POSTANOWIENIE
z dnia 9 grudnia 2009 r.
Sygn. akt Ts 388/08

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zbigniew Cieślak – przewodniczący
Andrzej Rzepliński – sprawozdawca
Mirosław Granat,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 września 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Janusza B.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 5 grudnia 2008 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 163 § 1 w związku z art. 194 § 1 oraz art. 101 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej: p.p.s.a.) z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 51 ust. 4 Konstytucji.
W opinii skarżącego z art. 163 § 1 w związku z art. 194 § 1 p.p.s.a. wynika norma, która zwalnia sąd z obowiązku sporządzenia pisemnego uzasadnienia ogłoszonego na rozprawie postanowienia o odmowie uzupełnienia orzeczenia kończącego postępowanie sądowe. Przepisy te ograniczają – zdaniem skarżącego – prawa strony do wglądu w motywy działania sądu. Z kolei pod adresem art. 101 § 1 pkt 2 p.p.s.a. skarżący formułuje zarzut naruszenia prawa do sprostowania informacji, albowiem przepis ten uniemożliwia stronie żądanie uzupełnienia protokołu rozprawy o treść ustnego uzasadnienia orzeczenia niepodlegającego bezpośredniemu zaskarżeniu.
Postanowieniem z 17 września 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału niedopuszczalność rozpoznania skargi wynikała z nieprawidłowego wykonania obowiązku wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego. Podstawą odmowy merytorycznego rozpoznania skargi była ponadto oczywista bezzasadność sformułowanych w niej zarzutów.
Pełnomocnik skarżącego wniósł na powyższe postanowienie zażalenie, w którym wskazał, że Trybunał Konstytucyjny dokonał niewłaściwych ustaleń faktycznych, uznając, że przedmiotem skargi konstytucyjnej są przepisy blokujące prawną możliwość uzupełnienia uzasadnienia wyroku, podczas gdy w skardze skarżący kwestionował „brak prawnej możliwości utrwalenia motywów odmowy uzupełnienia wyroku”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Złożone zażalenie nie wykazało okoliczności, które mogłyby skutkować jego uwzględnieniem.

2. W zażaleniu na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu podniesiono zarzut dokonania błędnych ustaleń faktycznych, z tego też względu Trybunał Konstytucyjny uznaje za zasadne ustosunkowanie się w pierwszej kolejności do tej kwestii.

3. W petitum skargi konstytucyjnej skarżący określił przedmiot zaskarżenia i wniósł o stwierdzenie, że „art. 163 § 1 w związku z art. 194 § 1 p.p.s.a., w zakresie w jakim zwalnia sąd od obowiązku sporządzenia pisemnego uzasadnienia ogłoszonego na rozprawie postanowienia o odmowie uzupełnienia orzeczenia kończącego postępowanie” jest niezgodny z Konstytucją. Następnie, w opisie stanu faktycznego sprawy skarżący wskazał, że 3 czerwca 2008 r. przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Białymstoku zapadły postanowienia o odrzuceniu skarg na bezczynność Rady Miejskiej w Sokółce, od których wniósł skargi kasacyjne. Skarżący wystąpił jednocześnie z wnioskami o ich uzupełnienie, które nie zostały uwzględnione i jako orzeczenia niezaskarżalne – nie zostały uzasadnione. W dalszej części skargi skarżący podniósł, że kwestionowane przepisy „uniemożliwiają zgłoszenie wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia postanowienia o odmowie uzupełnienia orzeczenia”, czym naruszają prawo do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji) oraz prawo „do wiarygodnej informacji (art. 51 ust. 4 Konstytucji)”. Następnie skarżący wyjaśnił, jak istotne znaczenie dla jego praw ma uzasadnienie orzeczenia, o które wnioskował w swojej sprawie.

4. Zarzuty skargi odnoszą się także do art. 101 § 1 pkt 2 p.p.s.a. – a ściśle – do problematyki zakresu przedmiotowego danych umieszczanych w protokole sporządzanym z przebiegu posiedzenia sądu. Względem tej regulacji skarżący sformułował zarzut naruszenia jego prawa do informacji o przebiegu publicznej rozprawy i uniemożliwienia stronie uzyskania pełnego obrazu motywów rozstrzygnięcia sądu.

5. Odmowa nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu uzasadniona była – między innymi – istniejącą w przepisach Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi możliwością realizacji praw skarżącego dotyczących prawidłowości postanowienia wydanego przez sąd administracyjny pierwszej instancji. Trybunał Konstytucyjny w zakwestionowanym postanowieniu stwierdził: „Postanowienie nieuwzględniające wniosku, o którym mowa w art. 157 § 1 p.p.s.a., jest niezaskarżalne i z tego względu nie ma konieczności jego uzasadnienia (art. 163 § 1 p.p.s.a.). Skarżący może bowiem dochodzić zmiany postanowienia równolegle w drodze skargi kasacyjnej (zob. B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wyd. Wolters Kluwer 2006, s. 344). Postępowanie rektyfikacyjne w niniejszej sprawie toczyło się równolegle z postępowaniem kasacyjnym. Jeśli zatem – w ocenie skarżącego – WSA w Białymstoku nieprecyzyjnie umotywował orzeczenie, bądź też nie rozważył wszelkich okoliczności sprawy, to obowiązujące przepisy p.p.s.a. pozwalały na sformułowanie stosownych zarzutów w skardze kasacyjnej, zgodnie bowiem z art. 174 p.p.s.a. podstawę tego środka może stanowić zarzut naruszenia przez sąd administracyjny I instancji przepisów postępowania. W ten sposób mogło dojść do uwzględnienia racji skarżącego i wyeliminowania ewentualnego stanu naruszenia jego praw”. Następnie Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił skarżącemu, że „żądanie umieszczenia w protokole zawierającym przebieg rozprawy, na której zapadło postanowienie o odmowie uzupełnienia postanowienia WSA z 3 czerwca 2008 r. ustnych motywów tej odmowy, wynikało z negatywnej oceny skarżącego przedmiotowego orzeczenia. Jednakże, jak już wyżej wspomniano, zarzuty proceduralne pod adresem postanowienia z 3 czerwca 2008 r. mogły zostać zgłoszone w skardze kasacyjnej do NSA i – w razie ich trafności – stanowić podstawę do jego uchylenia. Wszelkie dalsze czynności skarżącego – w tym żądanie uzupełnienia protokołu z przebiegu rozprawy – miały znaczenie drugoplanowe w sytuacji, gdy kwestionowane przezeń orzeczenie zostało poddane kontroli instancyjnej”. Z przytoczonych fragmentów postanowienia wynika, że Trybunał prawidłowo odczytał treść zarzutów skarżącego i ustosunkował się do nich, wyrażając pogląd – w pełni aprobowany przez skład rozpoznający zażalenie – zgodnie z którym postępowanie rektyfikacyjne nie może służyć ocenie kwestionowanego postępowania sądu administracyjnego. Trafnie zatem Trybunał odmówił nadania skardze dalszego biegu. Skarżący występując ze skargą kasacyjną od postanowienia WSA w Białymstoku, mógł bowiem podnieść wszelkie nieprawidłowości związane z orzeczeniem sądu I instancji.

6. Z uwagi na powyższe Trybunał Konstytucyjny nie znajduje podstaw do uwzględnienia zażalenia i dlatego na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy o TK, orzeka się jak w sentencji.