Pełny tekst orzeczenia

219/3/B/2010

POSTANOWIENIE
z dnia 26 stycznia 2010 r.
Sygn. akt Ts 69/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Rzepliński,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zofii F. w sprawie zgodności:
1) art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz. U. Nr 118, poz. 561, ze zm.) z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
2) art. 730¹ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z preambułą, art. 1, art. 2 oraz art. 78 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 11 marca 2009 r., sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej, zakwestionowana została zgodność art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz. U. Nr 118, poz. 561, ze zm.; dalej: u.k.p.p.p.) z art. 32 Konstytucji, a ponadto art. 730¹ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z preambułą, art. 1, art. 2 oraz art. 78 Konstytucji.
W opinii skarżącej pierwszy z zakwestionowanych przepisów z uwagi na brak w dyspozycji sformułowania: „w każdym komercjalizowanym przedsiębiorstwie państwowym” pozbawia ją możliwości urzeczywistnienia prawa do nieodpłatnego nabycia akcji, a tym samym narusza jej prawo do równego traktowania, o którym mowa w art. 32 Konstytucji. Z kolei pod adresem zaskarżonego przepisu k.p.c. w skardze sformułowano zarzut „braku w dyspozycji” tego przepisu „zapisu o treści art. 285 kodeksu spółek handlowych”, co z kolei spowodowało niemożność zabezpieczenia roszczenia i skutkowało naruszeniem art. 1 i art. 2 oraz preambuły Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została skierowana w oparciu o następujący stan faktyczny.
Skarżąca wystąpiła przeciwko spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Usługi Komunalne w Chrzanowie z pozwem o zapłatę z tytułu ekwiwalentu za udziały. Wyrokiem z 22 kwietnia 2005 r. (sygn. akt IV P 1047/04) Sąd Rejonowy w Chrzanowie powództwo oddalił. Wniesiona od orzeczenia apelacja nie została merytorycznie rozpoznana, gdyż od daty postanowienia o zawieszeniu postępowania z powodu utraty zdolności sądowej przez pozwaną spółkę upłynęły trzy lata, co skutkowało umorzeniem postępowania przez Sąd Okręgowy w Krakowie postanowieniem z 14 stycznia 2009 r. (sygn. akt VI Pa 945/05).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skierowana do Trybunału Konstytucyjnego skarga konstytucyjna nie może zostać rozpoznana merytorycznie, gdyż nie spełnia wymogów warunkujących dopuszczalność tego środka ochrony wolności i praw wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i z uszczegóławiających Konstytucję art. 46 i art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Zgodnie z przywołanymi regulacjami na skarżącej spoczywa obowiązek wskazania przedmiotu skargi (jest nim podstawa prawna orzeczenia kształtującego sferę wolności i praw). Z wymogiem tym skorelowana jest kolejna przesłanka dopuszczalności skargi, jaką jest wskazanie naruszonych praw o randze konstytucyjnej (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK) wraz z wyjaśnieniem, na czym polega to naruszenie. Argumentacja powyższa musi jednak korespondować nie tylko z przedmiotem skargi, ale również z konstytucyjnymi prawami podmiotowymi skarżącej. W sytuacji, gdy pomiędzy kwestionowaną normą ustawową a normą konstytucyjną związek treściowy nie zachodzi, skarżąca nie jest w stanie prawidłowo wypełnić obowiązku, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK. Niezależnie od powyższego, wywody skargi – w razie przywołania nieadekwatnych wzorców kontrolnych – skutkują oczywistą bezzasadnością zarzutów, gdyż pomiędzy przedmiotem skargi a jej podstawą brak jest logicznego powiązania.
Na treść złożonej skargi konstytucyjnej składają się dwie grupy zarzutów. Trybunał Konstytucyjny w pierwszej kolejności odniesie się do tej części skargi, w której zarzuca się niezgodność art. 730¹ k.p.c. z Konstytucją. Z materiału procesowego załączonego do skargi konstytucyjnej wynika, że w toku postępowania sądowego skarżąca wystąpiła z wnioskiem o zabezpieczenie roszczenia stanowiącego jego przedmiot w 2005 r. Wniosek ten został prawomocnie rozpoznany przez sądy w 2005 r. (por. postanowienie Sądu Rejonowego w Chrzanowie z 21 czerwca 2005 r. [sygn. akt IV P 1074/04] oraz postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z 25 listopada 2005 r. [sygn. akt VI Pz 157/05]). W sytuacji, gdy skarżąca dopatrywała się w przepisie stanowiącym podstawę tych orzeczeń niezgodności z postanowieniami konstytucyjnymi, jej obowiązkiem było wystąpienie ze skargą w terminie trzech miesięcy od dnia doręczenia prawomocnego rozstrzygnięcia tej kwestii wpadkowej przez sądy. Objęcie skargą art. 730¹ k.p.c. nastąpiło ze znacznym przekroczeniem terminu do jej wniesienia, o którym mowa w art. 46 ustawy o TK.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, że skarżąca w żaden sposób nie uzasadnia, na czym polega niekonstytucyjność kwestionowanego przepisu k.p.c. Nie został zatem spełniony wymóg, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o TK.
Dalsza analiza skargi dostarcza kolejnych argumentów przemawiających za odmową nadania jej dalszego biegu. Skarżąca kwestionuje przepisy u.k.p.p.p. z punktu widzenia ich zgodności z art. 32 Konstytucji. Zasada równego traktowania przez władze publiczne nie jest jednak samoistnym źródłem praw podmiotowych, ochrony których skarżąca mogłaby domagać się w skardze konstytucyjnej. Wyznacza ona jedynie standard kreowania przez ustawodawcę wolności i praw oraz korzystania z nich, nie wprowadzając jednocześnie konkretnej wolności czy konkretnego prawa (zob. postanowienia TK z: 10 stycznia 2001 r., Ts 72/00, OTK ZU nr 1/2001, poz. 12; 20 lutego 2008 r., SK 27/07, OTK ZU nr 1/A/2008, poz. 22). Może ona stanowić wzorzec kontroli, lecz tylko wówczas, gdy zasady z niej płynące zostaną odniesione do przepisów Konstytucji, które prawa i wolności wyrażają. Ze względu na sposób sformułowania uzasadnienia nie jest możliwe zrekonstruowanie konkretnego konstytucyjnego prawa podmiotowego, które miałoby zostać naruszone. Skarga nie zawiera ponadto przytoczenia jakichkolwiek argumentów dla uzasadnienia niezgodności kwestionowanego przepisu z art. 32 Konstytucji, co dodatkowo przemawia za niedopuszczalnością skargi w tym zakresie.

Skoro skarga konstytucyjna nie spełnia warunków formalnych, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 oraz art. 47 ust. 1 i 2 ustawy o TK, odmawia nadania jej dalszego biegu.