Pełny tekst orzeczenia

398/5/B/2010

POSTANOWIENIE
z dnia 30 września 2010 r.
Sygn. akt Ts 83/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Ewa Łętowska,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 lipca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka B.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 31 marca 2010 r., sporządzonej przez radcę prawnego, zakwestionowana została zgodność art. 111 pkt 10, art. 115 ust. 1 pkt 2, art. 174 ust. 2 oraz art. 178 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 593) z art. 32, art. 45 ust. 1, art. 60, art. 65 ust. 1, art. 66 ust. 1, art. 87 ust. 1 oraz art. 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Skarga konstytucyjna nie zawiera jednak uzasadnienia niekonstytucyjności przepisów, skarżący natomiast szeroko i krytycznie odniósł się do wydanych w sprawie rozstrzygnięć i to zarówno organów administracji publicznej, jak i orzeczeń sądów administracyjnych. W konkluzji skargi konstytucyjnej stwierdzono jedynie, że „Szef Sztabu Generalnego nigdy nie miał i nie ma prawa zwalniać żołnierzy zawodowych będących w bezpośredniej podległości Ministra Obrony Narodowej, niezależnie od stopnia (…), co w sposób jednoznaczny ustawodawca określił w ostatniej noweli pragmatycznej (…)”. Działanie Szefa Sztabu Generalnego skarżący uznał za „naruszenie art. 32, art. 45 ust. 1, art. 60, art. 65 ust. 1, art. 66 ust. 1, art. 87 ust. 1 oraz art. 92 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej”.
Postanowieniem z 5 lipca 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu. W uzasadnieniu orzeczenia podniesiono, że zaskarżone przepisy nie stanowiły podstawy normatywnej ostatecznego orzeczenia organu władzy publicznej, z wydaniem którego skarżący połączył zarzut naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym stwierdził, że: (1) Trybunał dokonał wadliwych ustaleń stanu faktycznego, co „jest naruszeniem art. 45 ust. 1 i 2 Konstytucji”, (2) skarga konstytucyjna zawierała wszystkie wymagane przez Konstytucję i ustawę z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) elementy. W dalszej części środka odwoławczego skarżący sformułował „8 pytań prawnych” i wniósł o ich przyjęcie i udzielenie na nie odpowiedzi.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Wniesione zażalenie w żadnej mierze nie podważyło zasadności argumentacji zaskarżonego postanowienia i dlatego nie podlega uwzględnieniu.
W postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym obowiązuje zasada skargowości, organ ten – zgodnie z art. 66 ustawy o TK – jest związany granicami kierowanych do niego pism procesowych. Oznacza to, że niezależnie od rodzaju pisma Trybunał może poruszać się jedynie w ramach wyznaczonych jego treścią i tylko w takim zakresie sprawa może podlegać rozpoznaniu. Zasada ta obowiązuje w postępowaniu w przedmiocie wstępnej kontroli skarg konstytucyjnych na obu jego etapach – w składzie jednego sędziego oraz na etapie odwoławczym – w składzie trzech sędziów. Konsekwencje płynące z zasady skargowości skutkują tym, że skarga konstytucyjna poddawana jest badaniu wstępnemu w zakresie wyznaczonym przez skarżącego, z kolei zażalenie nie może zawierać dodatkowych argumentów przemawiających za niekonstytucyjnością przepisów, jego treścią mogą być jedynie wywody mające wykazać nieprawidłowość ocen przeprowadzonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym i tylko w takim zakresie zażalenie podlega rozpoznaniu.
We wniesionym środku odwoławczym skarżący nie odniósł się do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy więc przyjąć, że skarżący podziela argumentację postanowienia.

Na marginesie jedynie należy zwrócić uwagę skarżącego, że podnoszone w zażaleniu wątpliwości i zawarta w nim polemika co do ustaleń dokonanych przez organy i sądy administracyjne oraz sądy powszechne każą uznać, że skarżący oczekuje poddania kognicji TK indywidualnych aktów stosowania prawa. W kompetencji TK nie leży jednak „kontrola prawidłowości ustaleń sądów (organów administracji publicznej) ani sprawowanie kontroli co do sposobu wykładni obowiązujących przepisów, ich stosowania lub niestosowania przez sądy (organy administracji publicznej) orzekające w indywidualnych sprawach” (postanowienie TK z 30 czerwca 2008 r., SK 15/07, OTK ZU nr 5/A/2008, poz. 99).


Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.