Ts 7/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 17 listopada 2011 r.
Sygn. akt Ts 7/11
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Marek Kotlinowski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 września 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej PKS Tychy Sp. z o.o.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 20 grudnia 2010 r. skarżąca – PKS Tychy Sp. z o.o. zakwestionowała zgodność z Konstytucją art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zaskarżonemu przepisowi ustawy o TK, w zakresie zwrotu „po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana”, skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 45 ust. 1, art. 79 ust. 1 oraz art. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 7 września 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazał na nieadekwatność części uzasadnienia skargi konstytucyjnej względem sformułowanego w niej zarzutu. Ponadto podkreślił, że teza skarżącej o niezgodności z Konstytucją art. 46 ust. 1 ustawy o TK oparta została na błędnej i wybiórczej interpretacji art. 79 ust. 1 Konstytucji, określającego przesłanki korzystania ze skargi konstytucyjnej. W szczególności skarżąca pominęła nałożoną już przez ustrojodawcę na podmiot występujący ze skargą konstytucyjną powinność uzyskania ostatecznego orzeczenia w sprawie, w związku z którą skarga jest formułowana. Niezależnie od powyższego, w zaskarżonym postanowieniu wskazano na brak wyjaśnienia przez skarżącą sposobu naruszenia art. 2 Konstytucji, a w odniesieniu do art. 45 ust. 1 Konstytucji – na nieadekwatność tego przepisu jako podstawy kontroli zaskarżonego art. 46 ust. 1 ustawy o TK.
Z zażaleniem na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego wystąpił pełnomocnik podmiotu o nazwie – MKS Sp. z o.o. Podniósł w nim na wstępie, że orzeczenie to wydane zostało w wadliwym składzie, ponieważ zgodnie z art. 25 ust. 2 ustawy o TK właściwy do orzekania w sprawie winien być skład pięcioosobowy. Ponadto wskazał, że w świetle wymogów określonych w ustawie o TK skarżąca – na etapie wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej – nie miała jeszcze obowiązku wszechstronnego udowodnienia zasadności sformułowanych w niej zarzutów. Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK (błędnie określonym w zażaleniu jako art. 47 ust. 3 tej ustawy) spoczywał natomiast na skarżącej wymóg dokładnego opisania stanu faktycznego, związanego ze sprawą, w związku z którą skarga została wniesiona. Precyzując zarzut przeprowadzenia wstępnej kontroli przez nieuprawniony – bo jednoosobowy – skład Trybunału, pełnomocnik podniósł również, że na tym etapie postępowania merytoryczna ocena zarzutów skargi jest niedopuszczalna. Art. 36 ust. 3 ustawy o TK pozwala na wydanie postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu jedynie w przypadku wykazania braków formalnych skargi lub oczywistej bezzasadności jej zarzutów. Ponadto w zażaleniu pełnomocnik ponownie podważył interpretację art. 79 ust. 1 Konstytucji zastosowaną w zaskarżonym postanowieniu, podkreślając, że ustrojodawca nie formułuje w tym przepisie wymogu wyczerpania drogi prawnej, ani też nie ogranicza zakresu skargi wyłącznie do przepisów lub praw użytych w wydanym orzeczeniu. Jego zdaniem z art. 79 ust. 1 Konstytucji bynajmniej nie wynika też konieczność wykazania, że kwestionowana norma prawna bezpośrednio naruszyła konstytucyjnie chronione prawa skarżącej. W zażaleniu, powołując się na art. 19 i art. 21 ustawy o TK, wytknął ponadto Trybunałowi zaniechanie wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy, w której doszło do naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przedmiotem zaskarżonego postanowienia Trybunału była odmowa nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wniesionej przez PKS Tychy Sp. z o.o. Takie określenie podmiotu skarżącego wynika zarówno z treści skargi konstytucyjnej, jak i pełnomocnictwa szczególnego do sporządzenia skargi konstytucyjnej udzielonego przez osoby uprawnione do reprezentowania PKS Tychy Sp. z o.o. W konsekwencji, zaskarżone postanowienie Trybunału Konstytucyjnego dotyczyło odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej PKS Tychy Sp. z o.o. i tylko skarżąca uprawniona była – działając przez pełnomocnika – do wniesienia zażalenia na to postanowienie.
Tymczasem zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 7 września 2011 r. wniesione zostało przez pełnomocnika MKS Sp. z o.o., a więc w imieniu odrębnego podmiotu prawa, aniżeli skarżąca, tj. PKS Tychy Sp. z o.o.
Skoro więc zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu nie zostało wniesione przez pełnomocnika skarżącej, lecz przez pełnomocnika wskazującego na reprezentowanie innego podmiotu, należało pozostawić je bez rozpoznania.
z dnia 17 listopada 2011 r.
Sygn. akt Ts 7/11
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Marek Kotlinowski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 września 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej PKS Tychy Sp. z o.o.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 20 grudnia 2010 r. skarżąca – PKS Tychy Sp. z o.o. zakwestionowała zgodność z Konstytucją art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zaskarżonemu przepisowi ustawy o TK, w zakresie zwrotu „po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana”, skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 45 ust. 1, art. 79 ust. 1 oraz art. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 7 września 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazał na nieadekwatność części uzasadnienia skargi konstytucyjnej względem sformułowanego w niej zarzutu. Ponadto podkreślił, że teza skarżącej o niezgodności z Konstytucją art. 46 ust. 1 ustawy o TK oparta została na błędnej i wybiórczej interpretacji art. 79 ust. 1 Konstytucji, określającego przesłanki korzystania ze skargi konstytucyjnej. W szczególności skarżąca pominęła nałożoną już przez ustrojodawcę na podmiot występujący ze skargą konstytucyjną powinność uzyskania ostatecznego orzeczenia w sprawie, w związku z którą skarga jest formułowana. Niezależnie od powyższego, w zaskarżonym postanowieniu wskazano na brak wyjaśnienia przez skarżącą sposobu naruszenia art. 2 Konstytucji, a w odniesieniu do art. 45 ust. 1 Konstytucji – na nieadekwatność tego przepisu jako podstawy kontroli zaskarżonego art. 46 ust. 1 ustawy o TK.
Z zażaleniem na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego wystąpił pełnomocnik podmiotu o nazwie – MKS Sp. z o.o. Podniósł w nim na wstępie, że orzeczenie to wydane zostało w wadliwym składzie, ponieważ zgodnie z art. 25 ust. 2 ustawy o TK właściwy do orzekania w sprawie winien być skład pięcioosobowy. Ponadto wskazał, że w świetle wymogów określonych w ustawie o TK skarżąca – na etapie wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej – nie miała jeszcze obowiązku wszechstronnego udowodnienia zasadności sformułowanych w niej zarzutów. Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK (błędnie określonym w zażaleniu jako art. 47 ust. 3 tej ustawy) spoczywał natomiast na skarżącej wymóg dokładnego opisania stanu faktycznego, związanego ze sprawą, w związku z którą skarga została wniesiona. Precyzując zarzut przeprowadzenia wstępnej kontroli przez nieuprawniony – bo jednoosobowy – skład Trybunału, pełnomocnik podniósł również, że na tym etapie postępowania merytoryczna ocena zarzutów skargi jest niedopuszczalna. Art. 36 ust. 3 ustawy o TK pozwala na wydanie postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu jedynie w przypadku wykazania braków formalnych skargi lub oczywistej bezzasadności jej zarzutów. Ponadto w zażaleniu pełnomocnik ponownie podważył interpretację art. 79 ust. 1 Konstytucji zastosowaną w zaskarżonym postanowieniu, podkreślając, że ustrojodawca nie formułuje w tym przepisie wymogu wyczerpania drogi prawnej, ani też nie ogranicza zakresu skargi wyłącznie do przepisów lub praw użytych w wydanym orzeczeniu. Jego zdaniem z art. 79 ust. 1 Konstytucji bynajmniej nie wynika też konieczność wykazania, że kwestionowana norma prawna bezpośrednio naruszyła konstytucyjnie chronione prawa skarżącej. W zażaleniu, powołując się na art. 19 i art. 21 ustawy o TK, wytknął ponadto Trybunałowi zaniechanie wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy, w której doszło do naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przedmiotem zaskarżonego postanowienia Trybunału była odmowa nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wniesionej przez PKS Tychy Sp. z o.o. Takie określenie podmiotu skarżącego wynika zarówno z treści skargi konstytucyjnej, jak i pełnomocnictwa szczególnego do sporządzenia skargi konstytucyjnej udzielonego przez osoby uprawnione do reprezentowania PKS Tychy Sp. z o.o. W konsekwencji, zaskarżone postanowienie Trybunału Konstytucyjnego dotyczyło odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej PKS Tychy Sp. z o.o. i tylko skarżąca uprawniona była – działając przez pełnomocnika – do wniesienia zażalenia na to postanowienie.
Tymczasem zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 7 września 2011 r. wniesione zostało przez pełnomocnika MKS Sp. z o.o., a więc w imieniu odrębnego podmiotu prawa, aniżeli skarżąca, tj. PKS Tychy Sp. z o.o.
Skoro więc zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu nie zostało wniesione przez pełnomocnika skarżącej, lecz przez pełnomocnika wskazującego na reprezentowanie innego podmiotu, należało pozostawić je bez rozpoznania.