Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

z dnia 29 czerwca 2011 r.

Sygn. akt Ts 13/11



Trybunał Konstytucyjny w składzie:





Mirosław Granat – przewodniczący


Wojciech Hermeliński – sprawozdawca


Maria Gintowt-Jankowicz,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 marca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bohdana K.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 10 stycznia 2011 r. adwokat Bohdan K. (dalej: skarżący) wniósł o uchylenie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) oraz ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) jako niezgodnych z art. 79 ust. 1 w związku z art. 30–86, art. 182, art. 20, art. 7, art. 8 oraz art. 87 ust. 1 Konstytucji.

Postanowieniem z 3 marca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał wskazał, że w sprawie, w związku z którą wniesiono skargę konstytucyjną, nie została wydana żadna decyzja ani orzeczenie sądowe legitymujące skarżącego do wystąpienia z tym nadzwyczajnym środkiem ochrony wolności i praw.

W zażaleniu z 14 marca 2011 r. skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do merytorycznego rozpoznania, dowodząc, że postanowienie jest oparte na błędnej wykładni art. 79 ust. 1 w związku z art. 8, art. 87 ust. 1 i art. 30-86 Konstytucji.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

Po pierwsze, Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że skarżący w piśmie procesowym z 14 marca 2011 r. nadal nie wskazuje ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie przepisów kodeksu cywilnego i kodeksu postępowania cywilnego.

Po drugie, Trybunał Konstytucyjny nie podziela poglądu skarżącego, zgodnie z którym art. 79 ust. 1 Konstytucji stanowi samoistną podstawę wniesienia skargi konstytucyjnej i wyłącza jakiekolwiek inne regulacje ustawowe, w tym ustawę o TK, która – jak zarzucił skarżący – „nie recypowała rozdziału II Konstytucji (...), co wyklucza jej byt prawny”. Trybunał zwraca uwagę, że źródłem wolności i praw przysługujących skarżącemu jest Konstytucja. Ustawa o TK określa jedynie właściwość i ustrój Trybunału Konstytucyjnego, postępowanie przed tym organem, jak również zasady i tryb orzekania oraz wykonywania orzeczeń. Należy zauważyć, że z woli ustrojodawcy przesłanki wniesienia skargi konstytucyjnej oraz tryb rozpoznania tego nadzwyczajnego środka prawnego zostały doprecyzowane w ustawie o TK (verba legis: na zasadach określonych w ustawie). Ponadto, art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz przepisy ustawy o TK stanowią, że naruszenie konstytucyjnych wolności i praw skarżącego musi być wynikiem wydania przez sąd lub inny organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia podjętego na podstawie zakwestionowanego w skardze przepisu.

W sytuacji zatem, gdy nie zostało wydane ostateczne rozstrzygnięcie o prawach i wolnościach skarżącego, skarga konstytucyjna nie spełnia podstawowej przesłanki przekazania jej do merytorycznego rozpoznania. W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 marca 2011 r. jest prawidłowe.



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK orzekł jak na wstępie.