Pełny tekst orzeczenia

162/2/B/2011

POSTANOWIENIE
z dnia 2 marca 2011 r.
Sygn. akt Ts 120/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Zubik – przewodniczący
Małgorzata Pyziak-Szafnicka – sprawozdawca
Piotr Tuleja,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 grudnia 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Katarzyny S.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 12 maja 2010 r., sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej, zakwestionowana została zgodność art. 35 ust. 5 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, ze zm.; dalej: ustawa o stopniach) oraz Statutu Centralnej Komisji do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych przyjętego na posiedzeniu plenarnym Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów w dniu 15 października 2007 r. z uwzględnieniem zmian do Statutu przyjętych w drodze uchwały na posiedzeniu plenarnym Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów w dniu 10 grudnia 2008 r. (dalej: Statut) z art. 32, art. 45, art. 87 i art. 92 Konstytucji.
W ocenie skarżącej, postępowanie przed Centralną Komisją do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych (dalej także: Komisja albo CK) w zasadniczy sposób odbiega od standardów obowiązujących w demokratycznym państwie prawa, gdyż strona w postępowaniu przed CK jest pozbawiona realnej możliwości obrony swych praw i interesów, a ponadto nie ma możliwości poznania motywów podejmowanych w nim rozstrzygnięć.
Postanowieniem z 14 grudnia 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Takie rozstrzygnięcie spowodowane było niewłaściwym określeniem przedmiotu skargi, uchybieniami w określeniu jej podstawy oraz niewskazaniem – wbrew wymogom wynikającym z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności i praw skarżącej.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącej wniósł w ustawowym terminie zażalenie. W złożonym środku odwoławczym skarżąca stwierdziła, że skarga nie wywoływała wątpliwości co do określenia jej przedmiotu, a ponadto zmierzała do poddania ocenie Trybunału Konstytucyjnego zasad postępowania dowodowego w postępowaniu przed Komisją. Skarżąca ponownie odniosła się do braku jakichkolwiek gwarancji procesowych „pozwalających na zachowanie stronie podmiotowości”. W jej ocenie zarzut ten „nie wymaga dalszego i szczegółowego precyzowania – ponieważ [postępowanie] odbiega (…) od wszelkich możliwych i naturalnych standardów procesowych w demokratycznym państwie”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zażalenie sprowadza się do negacji niektórych ocen zawartych w zakwestionowanym postanowieniu. Treść zażalenia nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W środku odwoławczym nie odniesiono się do podstawy rozstrzygnięcia, nie wykazano tym samym, na czym polega jego nietrafność. Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których odmowa ta była oparta. Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest bowiem ustalenie ich prawidłowości. Brak ustosunkowania się do przyczyn podjętego postanowienia powoduje, że zażalenie nie może zostać uwzględnione.
Niezależnie od powyższego – aprobując stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu – należy jeszcze raz podkreślić, że sposób określenia przedmiotu skargi był wadliwy. W szczególności nie można było uznać, że skarżąca precyzyjnie wskazała przepisy, pod adresem których sformułowała zarzut niekonstytucyjności. W petitum skargi wniosła ona o stwierdzenie, że „przepisy paragrafów 14-26 Statutu (…), w tym przede wszystkim paragrafy 15 ust. 2 i 23 ust. 1 w powiązaniu z treścią art. 35 ust. 5 i art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych są sprzeczne z Konstytucją (…)”. W dalszej części skargi stwierdzono jednak, że dotyczy ona statutu Centralnej Komisji i art. 35 ust. 5 ustawy o stopniach (s. 1 skargi). Z kolei w piśmie procesowym z 29 czerwca 2010 r. skarżąca określiła, że przedmiotem skargi jest „Statut (…) oraz art. 35 ust. 5 ustawy o stopniach naukowych”. Tak sformułowane zarzuty były niespójne, niejasne i nie odpowiadały wymogom wynikającym z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.
W odniesieniu do zasad postępowania w przedmiocie nadania stopnia naukowego należy stwierdzić, że skarżąca nie powiązała zarzutów z adekwatnym treściowo wzorcem kontroli. W szczególności wadliwe było powiązanie zasad sprawiedliwości proceduralnej (art. 45 ust. 1 Konstytucji) z postępowaniem przed CK.
Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że skarżąca nie wskazała, w treści którego z przepisów ustawy o stopniach czy Statutu Centralnej Komisji upatruje naruszenie jej praw konstytucyjnych. Skarga nie odpowiadała wymaganiom wynikającym z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, gdyż jej zarzuty nie uprawdopodabniały niekonstytucyjności kwestionowanej regulacji. W szczególności skarżąca nie wywiodła z zaskarżonych przepisów określonej normy i nie porównała jej treści z normą konstytucyjną.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.