Ts 201/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
227/2/B/2012
POSTANOWIENIE
z dnia 4 listopada 2011 r.
Sygn. akt Ts 201/11
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Tadeusza J.,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 27 czerwca 2011 r. (data nadania) Tadeusz J. (dalej: skarżący) zarzucił, że wydane w jego sprawie orzeczenia sądowe oraz decyzje administracyjne nakazujące rozbiórkę samowolnie wzniesionego muru oporowego i usunięcie nawiezionego piasku naruszają „konstytucyjne prawo jego wolności, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP”. Skarżący dowodził również naruszenie art. 156 § 1 pkt 1 i 2 oraz art. 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.) w związku z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, ze zm.) „poprzez fakt egzekwowania obowiązków, które nie należą do kompetencji organu nadzoru budowlanego oraz z powodu braku określenia w orzeczeniach organów realnego terminu rozbiórki”.
Zdaniem skarżącego w jego sprawie nie doszło do kontroli wcześniejszych orzeczeń, które były podstawą prawną prowadzonej egzekucji, stąd wniesienie skargi konstytucyjnej jest konieczne i uzasadnione.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie (tzn. ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Przedmiotem skargi konstytucyjnej może być zatem wyłącznie wyraźnie wskazany przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, zaś treścią skargi zarzut jego niezgodności z postanowieniami Konstytucji, będącymi dla skarżącego źródłem przysługujących mu praw lub wolności. Skarga konstytucyjna musi również spełniać pozostałe wymagania określone w przepisach ustawy o TK.
Wniesionej do Trybunału skardze konstytucyjnej nie może zostać nadany dalszy bieg, gdyż nie spełnia ona konstytucyjnie i ustawowo określonych przesłanek.
Trybunał stwierdza, że skarżący nie wskazał żadnych przepisów, którym zarzucałby niekonstytucyjność, a w konsekwencji nie sformułował zarzutu ich niezgodności z Konstytucją. Co więcej, nie określił, jakie jego prawa i wolności chronione konstytucyjnie zostały naruszone. Wskazane wyżej okoliczności, na podstawie art. 49 w związku z art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o TK, stanowią podstawową przesłankę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Trybunał zwraca natomiast uwagę, że w skardze konstytucyjnej jednoznacznie zarzucono wadliwość aktów stosowania prawa poprzedzających jej wniesienie. Tak określony przedmiot skargi wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji, co uzasadnia odmowę nadania skardze dalszego biegu z uwagi na niedopuszczalność wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
Biorąc po uwagę powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 4 listopada 2011 r.
Sygn. akt Ts 201/11
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Tadeusza J.,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 27 czerwca 2011 r. (data nadania) Tadeusz J. (dalej: skarżący) zarzucił, że wydane w jego sprawie orzeczenia sądowe oraz decyzje administracyjne nakazujące rozbiórkę samowolnie wzniesionego muru oporowego i usunięcie nawiezionego piasku naruszają „konstytucyjne prawo jego wolności, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP”. Skarżący dowodził również naruszenie art. 156 § 1 pkt 1 i 2 oraz art. 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.) w związku z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, ze zm.) „poprzez fakt egzekwowania obowiązków, które nie należą do kompetencji organu nadzoru budowlanego oraz z powodu braku określenia w orzeczeniach organów realnego terminu rozbiórki”.
Zdaniem skarżącego w jego sprawie nie doszło do kontroli wcześniejszych orzeczeń, które były podstawą prawną prowadzonej egzekucji, stąd wniesienie skargi konstytucyjnej jest konieczne i uzasadnione.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie (tzn. ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Przedmiotem skargi konstytucyjnej może być zatem wyłącznie wyraźnie wskazany przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, zaś treścią skargi zarzut jego niezgodności z postanowieniami Konstytucji, będącymi dla skarżącego źródłem przysługujących mu praw lub wolności. Skarga konstytucyjna musi również spełniać pozostałe wymagania określone w przepisach ustawy o TK.
Wniesionej do Trybunału skardze konstytucyjnej nie może zostać nadany dalszy bieg, gdyż nie spełnia ona konstytucyjnie i ustawowo określonych przesłanek.
Trybunał stwierdza, że skarżący nie wskazał żadnych przepisów, którym zarzucałby niekonstytucyjność, a w konsekwencji nie sformułował zarzutu ich niezgodności z Konstytucją. Co więcej, nie określił, jakie jego prawa i wolności chronione konstytucyjnie zostały naruszone. Wskazane wyżej okoliczności, na podstawie art. 49 w związku z art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o TK, stanowią podstawową przesłankę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Trybunał zwraca natomiast uwagę, że w skardze konstytucyjnej jednoznacznie zarzucono wadliwość aktów stosowania prawa poprzedzających jej wniesienie. Tak określony przedmiot skargi wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji, co uzasadnia odmowę nadania skardze dalszego biegu z uwagi na niedopuszczalność wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
Biorąc po uwagę powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.