Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 7 czerwca 2011 r.
Sygn. akt Ts 238/10


Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Adam Jamróz – przewodniczący
Andrzej Rzepliński – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 lutego 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Simpol Sp. z o.o.,

p o s t a n a w i a:


nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

1. W skardze konstytucyjnej z 18 września 2010 r. skarżąca zakwestionowała art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 87 ust. 1 Konstytucji.
W uzasadnieniu skarżąca przedstawiła prowadzone w jej sprawie postępowanie administracyjne i sądowoadministracyjne. Wskazała przy tym argumenty przemawiające – jej zdaniem – za nieprawidłowością ocen prawnych dokonanych przez organy stosujące prawo. W skardze brak było uzasadnienia niekonstytucyjności kwestionowanego przepisu Ordynacji podatkowej.

2. Postanowieniem z 14 lutego 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał stwierdził, że skarga odnosiła się do pozostającej poza jego kognicją sfery stosowania prawa, skarżąca częściowo niewłaściwie określiła wzorce kontroli, a także nie wskazała sposobu naruszenia przysługujących jej konstytucyjnych wolności lub praw.

3. Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącej wniósł w ustawowym terminie zażalenie. Skarżąca nie zgodziła się w zażaleniu ze stwierdzeniem, że skarga zmierzała do poddania kontroli Trybunału procesu stosowania prawa. W zażaleniu skarżąca podniosła ponadto, że Trybunał nie odniósł się do sygnalizowanej w skardze niezgodności art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej z art. 45 ust. 1 Konstytucji, oraz że wbrew ocenie zawartej w postanowieniu o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu zarzut naruszenia art. 32 Konstytucji został w skardze uzasadniony. Skarżąca ponownie sformułowała zarzut niewłaściwego rozumienia art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

4. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.


5. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

6. Skarżąca nie zgadza się z orzeczeniem Trybunału, zgodnie z którym rozpatrywana skarga dotyczyła procesu stosowania prawa. Zdaniem Trybunału nie ulega wątpliwości, że orzeczenie TK było w pełni uzasadnione, za czym jednoznacznie przemawia jego treść.
Skarżąca wielokrotnie wykazuje dezaprobatę dla sposobu rozumienia przepisów przez organy podatkowe i sądy administracyjne. Polemika ze stanowiskami organów stosujących prawo dotyczy między innymi uznania ważności umowy o pracę pomiędzy spółką a jej prezesem (s. 4) oraz etapu ustaleń „prawnopodatkowego stanu faktycznego” (s. 5). Analogiczne uwagi zawarte zostały w piśmie procesowym z 22 października 2010 r. (w którym skarżąca nie zgadza się z interpretacją art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej), a nawet w rozpatrywanym zażaleniu. W szczególności na uwagę zasługują następujące fragmenty środka odwoławczego: „przywołana w skardze praktyka organów skarbowych nie stanowi (…) nic innego jak opis stanu faktycznego, którego konsekwencji prawnych nie można anulować, gdyż stoi temu na przeszkodzie sposób interpretacji i rozumienia art. 240 § 1 pkt ordynacji podatkowej”, a ponadto „treść normy wyrażonej w art. 240 § 1 pkt 5 ordynacji podatkowej rozumianej w ten sposób, iż »nowym faktem i dowodem« nie może być zmiana linii orzeczniczej skutkowała tym, że skarżąca została potraktowana w sposób dyskryminujący”.

7. Podzielając zakwestionowane postanowienie, że skarga dotyczyła procesu stosowania prawa, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że rozpatrywane zażalenie dostarczyło kolejnych argumentów za trafnością tego stanowiska.
Nie można zgodzić się ze skarżącą, że Trybunał nie rozpoznał zarzutu niezgodności przepisu stanowiącego przedmiot skargi z art. 45 ust. 1 Konstytucji. Skarżąca nie wskazała, na czym polegać miałoby naruszenie prawa do sądu, ani nie wykazała, który jego element doznał ograniczenia ze względu na treść zaskarżonego przepisu. Za takie uzasadnienie z pewnością nie można uznać polemiki skarżącej z zapadłymi w jej sprawie orzeczeniami.
Nie można także zgodzić się ze skarżącą, że w skardze uzasadniony został zarzut naruszenia art. 32 ust. 1 Konstytucji, gdyż kwestii tej nie został poświęcony jakikolwiek fragment skargi. Niezależnie od powyższego wskazać należy, że art. 32 ust. 1 Konstytucji nie może być uznany za samodzielny wzorzec kontroli w postępowaniu skargowym (por. postanowienie TK z 24 października 2001 r., SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.