Pełny tekst orzeczenia

177/2/B/2011



POSTANOWIENIE

z dnia 13 stycznia 2011 r.

Sygn. akt Ts 276/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Maria Gintowt-Jankowicz,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Bohdana K. w sprawie zgodności:

ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856, ze zm.) z art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 i art. 175 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 22 października 2010 r. adwokat Bohdan K. (dalej: skarżący) zarzucił, że przepisy ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856, ze zm.; dalej: ustawa o SKO) są niezgodne z art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 i art. 175 ust. 1 Konstytucji.

W skardze konstytucyjnej skarżący sformułował pod adresem ustawy o SKO szereg zarzutów. Zakwestionował między innymi konstytucyjność istnienia samorządowych kolegiów odwoławczych. W szczególności zarzucił, że wbrew postanowieniom art. 175 ust. 1 Konstytucji, sprawują one wymiar sprawiedliwości, choć bez wątpienia nie należą do podmiotów określonych w tym artykule. Ich działalność orzecznicza – jak określił skarżący – odbiera mu prawa człowieka i obywatela określone w art. 30-86 Konstytucji. W uzasadnieniu skargi, skarżący wyraził również pogląd, że przepisy ustawy godzą w zasadę praworządności określoną w art. 7 Konstytucji. Ponadto, skarżący podkreślił, że zaskarżony akt normatywny, jako – w jego ocenie – niezgodny z Konstytucją, dozwala zatrudniać urzędników, którzy – jak podkreślił – są powiązani ze służbami specjalnymi. Skarżący jest przekonany, że za działaniami podejmowanymi przez urzędników SKO stoją służby specjalne, które – jak zaznaczył – mszczą się na skarżącym za jego działalność publiczną i poselską.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym. Skarżący, jako poseł na Sejm IV Kadencji w celu utworzenia biura poselskiego zawarł 27 czerwca 2003 r. z Gminą Miasto Szczecin umowę najmu lokalu. Prezydent Miasta Szczecina decyzjami z 6 czerwca 2007 r. wymierzył skarżącemu podatek od nieruchomości za lata 2003-2005. Od powyższych decyzji skarżący, domagając się stwierdzenia ich nieważności, złożył odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie. SKO trzema decyzjami z 28 września 2007 r. utrzymało w mocy decyzje Prezydenta Miasta. Powyższe rozstrzygnięcia skarżący zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, który wyrokiem z 19 marca 2008 r. (sygn. akt I SA/Sz 830/07, I SA/Sz 831/07 oraz I SA/Sz 832/07) oddalił skargę. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 25 listopada 2009 r. (sygn. akt II FSK 978/08, II FSK 979/08 oraz II FSK 980/08) oddalił skargi kasacyjne.

Do skargi konstytucyjnej skarżący nie dołączył żadnej decyzji ani orzeczenia.

Trybunał Konstytucyjny, działając w oparciu o art. 19 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), ustalił w sekretariacie Naczelnego Sądu Administracyjnego, że dwa wyroki NSA z 25 listopada 2009 r. (sygn. akt II FSK 979/08 oraz II FSK 980/08) zostały doręczone skarżącemu 1 stycznia 2010 r., natomiast trzeci wyrok NSA (sygn. akt II FSK 978/08) 26 stycznia 2010 r.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Zasady korzystania z tego środka ochrony wolności i praw precyzuje ustawa o TK. W myśl art. 46 ust. 1 tej ustawy, skargę konstytucyjną można wnieść po wyczerpaniu przez skarżącego przysługującej mu w sprawie drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Skarga musi spełniać również pozostałe wymogi określone w przepisach ustawy o TK.

Podstawowym powodem odmowy nadania skardze dalszego biegu jest przekroczenie trzymiesięcznego terminu do wystąpienia z tym środkiem prawnym. Skarżący nie określił, które z orzeczeń wskazanych w uzasadnieniu niniejszej skargi uznaje za orzeczenie ostateczne, w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. Przyjmując w sposób najbardziej korzystny dla sprawy, że naruszenie swych praw skarżący wiąże z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 listopada 2009 r. (sygn. akt II FSK 978/08), to ponad wszelką wątpliwość należy uznać, że w niniejszej sprawie nastąpiło przekroczenie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Powyższy wyrok został bowiem doręczony skarżącemu 26 stycznia 2010 r. i od tej daty rozpoczął się bieg trzymiesięcznego terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Wniesienie skargi dopiero 22 października 2010 r. nastąpiło z jego znacznym przekroczeniem.

Powyższa przesłanka stanowi samoistną podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, jednakże Trybunał postanowił wskazać również inne uchybienia, które uniemożliwiają merytoryczną ocenę skargi.

W szczególności należy podkreślić, że w świetle art. 32 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, skarga konstytucyjna – będąca pismem procesowym – powinna zawierać między innymi sformułowanie zarzutu niezgodności z Konstytucją kwestionowanego aktu normatywnego. Skarżący powinien zatem, po pierwsze, wskazać przepisy aktu normatywnego, którym zarzuca niekonstytucyjność, po drugie, określić, na czym – jego zdaniem – polega hierarchiczna niezgodność zaskarżonych przepisów z wskazanymi konstytucyjnymi wzorcami kontroli, po trzecie, wskazać, jakie konkretne gwarantowane konstytucyjnie uprawnienia zostały naruszone. W tym celu skarżący powinien określić normatywną treść wzorca konstytucyjnego, na którym skarga jest oparta, normatywną treść zaskarżonych przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego oraz wskazać, na czym polega niezgodność między normami Konstytucji a normami zaskarżonego aktu. W przypadku skargi konstytucyjnej konieczne jest również uprawdopodobnienie, że niezgodność ta powoduje naruszenie praw skarżącego. Ponadto, art. 47 ust. 2 ustawy o TK obliguje skarżącego do załączenia do skargi konstytucyjnej wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego, z podaniem daty jego doręczenia.

Złożona skarga konstytucyjna nie spełnia żadnego z powyższych wymogów. Skarżący nie wskazał bowiem ani orzeczenia, z którym wiąże naruszenie swych praw, ani przepisu ustawy o SKO, który stanowił podstawę tego orzeczenia. Nie sformułował w sposób prawidłowy zarzutu niezgodności tych przepisów z postanowieniami Konstytucji, jak również nie wskazał żadnego prawa, które – w jego ocenie – doznało naruszenia. Jednocześnie na tle niniejszej sprawy zupełnie niezrozumiały jest (notabene pozbawiony uzasadnienia) zarzut naruszenia art. 79 ust. 1 Konstytucji. Przepis ten kształtuje prawo wniesienia skargi konstytucyjnej do Trybunału, a tym samym nie może stanowić wzorca jej kontroli.



Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Trybunał na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 w związku z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, postanowił orzec jak na wstępie.