Pełny tekst orzeczenia

178/2/B/2011





POSTANOWIENIE

z dnia 15 marca 2011 r.

Sygn. akt Ts 276/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:




Mirosław Granat – przewodniczący


Adam Jamróz – sprawozdawca


Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 stycznia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bohdana K.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 22 października 2010 r. adwokat Bohdan K. (dalej: skarżący) zarzucił, że przepisy ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856, ze zm.) są niezgodne z art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 i art. 175 ust. 1 Konstytucji.

Postanowieniem z 13 stycznia 2011 r. (doręczonym 24 stycznia 2011 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu podniósł, że została ona wniesiona do Trybunału z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). Trybunał uznał również, że skarga nie spełnia innych przesłanek umożliwiających przekazanie jej do merytorycznego rozpoznania. Trybunał w szczególności podkreślił, że skarżący nie wskazał przepisów ustawy, którym zarzuca niekonstytucyjność oraz nie sformułował zarzutu ich niezgodności z ustawą zasadniczą.

W zażaleniu z 26 stycznia 2011 r. skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do merytorycznego rozpoznania. Zarzucił zaniechanie wezwania do uzupełnienia braków formalnych skargi oraz przyjęcie błędnej wykładni art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 i art. 175 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 20 ustawy o TK. Poniósł również niewłaściwą wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie w sprawie art. 8 i art. 87 ust. 1 Konstytucji.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK, skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

Po pierwsze, podstaw odmowy przyjętych w postanowieniu z 13 stycznia 2011 r. nie podważa zarzut zaniechania przez Trybunał wezwania skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi. Z przepisów ustawy o TK nie da się wyprowadzić wniosku, że wstępna kontrola kierowanych do Trybunału skarg konstytucyjnych zawsze wymaga wezwania skarżącego do usunięcia braków formalnych. Brak formalny skargi to nieistnienie jednego z jej elementów, którego uzupełnienie pozwala na merytoryczne rozpoznanie tego środka prawnego. Podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej było natomiast przekroczenie terminu do jej wniesienia, określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Mając na uwadze charakter skargi, jako sformalizowanego środka ochrony konstytucyjnych wolności i praw, Trybunał słusznie zatem przyjął, że w sprawie skarżącego nie było konieczne uzupełnienie pozostałych braków.

Po drugie, skarżący niewłaściwie uznaje, że z uwagi na brzmienie art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz zasadę bezpośredniego jej stosowania należy w ogóle wykluczyć konieczność wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej. Skarżący nie dostrzega, że art. 79 ust. 1 Konstytucji, kształtujący prawo do wniesienia skargi, odwołuje się do ustawy (ustawy o TK), która ustanawia ramy czasowe do jej wniesienia oraz inne wymogi formalne, do spełnienia których zobowiązany jest występujący z tym środkiem prawnym.

Po trzecie, Trybunał stwierdza, że pozostałe zarzuty sformułowane w zażaleniu ograniczają się w większości do powtórzenia wywodów skargi oraz wyrażenia przez skarżącego jego negatywnej oceny podjętego rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego.



W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.