Pełny tekst orzeczenia

182/2/B/2011



POSTANOWIENIE

z dnia 6 kwietnia 2011 r.

Sygn. akt Ts 291/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:




Wojciech Hermeliński – przewodniczący


Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – sprawozdawca


Stanisław Biernat,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 stycznia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bohdana K.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 8 listopada 2010 r. adwokat Bohdan K. (dalej: skarżący) zaskarżył ustawę z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, ze zm.; dalej: ustawa o postępowaniu) jako niezgodną z art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 i art. 175 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji. W uzasadnieniu skargi zarzucił również niezgodność ustawy o postępowaniu z art. 1, art. 2, art. 7 oraz art. 87 ust. 1 Konstytucji.

Postanowieniem z 13 stycznia 2011 r. (doręczonym skarżącemu 24 stycznia 2011 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu wskazał, że została ona wniesiona do Trybunału z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Trybunał uznał również, że skarga nie spełnia innych przesłanek umożliwiających przekazanie jej do merytorycznego rozpoznania. W szczególności podkreślił, że skarżący nie wskazał i nie dołączył do skargi orzeczenia, z którym wiąże naruszenie konstytucyjnych wolności i praw. Trybunał podkreślił, że obowiązek podatkowy wynika z ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613, ze zm.), a nie – jak zarzucił skarżący – z decyzji organów podatkowych. Trybunał uznał również, że niektóre z postanowień Konstytucji, wskazanych w skardze jako wzorce jej kontroli, nie są dla skarżącego źródłem przysługujących mu wolności i praw.

W zażaleniu z 27 stycznia 2011 r. skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do merytorycznego rozpoznania. Zarzucił przyjęcie błędnej wykładni art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 i art. 175 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 20 ustawy o TK. Poniósł również niewłaściwą wykładnię i zastosowanie w sprawie art. 8 i art. 87 ust. 1 Konstytucji.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK, skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

Po pierwsze, Trybunał zwraca uwagę, że podstawową, a zarazem samoistną przesłanką odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, przyjętą w postanowieniu Trybunału z 13 stycznia 2011 r., było przekroczenie terminu na wystąpienie z tym środkiem prawnym. W zażaleniu na powyższe postanowienie, skarżący w żaden sposób nie odniósł się do tej przesłanki.

Po drugie, sformułowane w zażaleniu zarzuty ograniczają się w większości do powtórzenia wywodów skargi albo do przedstawienia nowych zarzutów, niemających żadnego związku z podjętym przez Trybunał postanowieniem. Za takie należy w szczególności uznać zarzuty skierowane pod adresem ustawy o TK.



Wobec powyższego, z uwagi na nieprzedstawienie w zażaleniu skonkretyzowanych zarzutów odnoszących się do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 13 stycznia 2011 r., należało orzec jak w sentencji.