Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

z dnia 29 czerwca 2011 r.

Sygn. akt Ts 300/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:





Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodnicząca


Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca


Adam Jamróz,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 lutego 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bohdana K. i Małgorzaty S.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału 15 listopada 2010 r. działający w imieniu własnym adwokat Bohdan K. oraz reprezentowana przez niego Małgorzata S. (dalej: skarżący) zarzucili niezgodność ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2010 r. Nr 46, poz. 275, ze zm.; dalej: kodeks wykroczeń) oraz ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 848, ze zm.; dalej: kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia) z art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 Konstytucji.

Postanowieniem z 16 lutego 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Trybunał podkreślił, że w nadesłanym piśmie procesowym z 8 grudnia 2010 r. skarżący zakwestionowali jedynie zasadność zarządzenia. W żadnej mierze nie uzupełnili natomiast któregokolwiek ze wskazanych braków.

Na postanowienie Trybunału skarżący złożyli zażalenie. W piśmie procesowym z 1 marca 2011 r. zaskarżyli postanowienie Trybunału w całości. Wnieśli o jego zmianę i przekazanie skargi do merytorycznego rozpoznania. Zarzucili między innymi błędną wykładnię art. 79 ust. 1 w związku z art. 8 i art. 87 ust. 1 Konstytucji.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

W postanowieniu z 16 lutego 2011 r. Trybunał dokonał właściwej wykładni art. 79 st. 1 Konstytucji. Skarżący wydają się nie dostrzegać, że ustrojodawca, przyznając „każdemu” prawo wniesienia do Trybunału skargi konstytucyjnej, uzależnił je od spełnienia szeregu przesłanek określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w ustawie o TK, do której przepis ten expressis verbis odsyła (verba legis: na zasadach określonych w ustawie). Należy przy tym podkreślić, że niespełnienie choćby jednej przesłanki, niezależnie, czy została ona określona w art. 79 ust. 1 Konstytucji, czy ustawie zwykłej, obliguje Trybunał do odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Nie można zatem uznać, że obowiązkiem wnoszącego skargę konstytucją jest wyłącznie – jak podniesiono w zażaleniu – „wskazać tylko na stan normatywny danego aktu prawnego, który (…) odbiera skarżącemu jego wolności lub prawa”. Obowiązkiem skarżącego jest określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej oraz jej podstawy, a w szczególności wskazanie i załączenie do skargi orzeczenia organu władzy publicznej, z którym łączy on naruszenie przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych, podanie daty doręczenia tego orzeczenia, przedstawienie argumentów przemawiających za tym, że zakwestionowane w skardze konstytucyjnej regulacje prawne stanowiły podstawę prawną tego orzeczenia, wskazanie, jakie konstytucyjne wolności i prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone, a także załączenie do skargi pełnomocnictwa szczególnego do sporządzenia skargi i reprezentowania skarżącego w postępowaniu przed Trybunałem.

Bezsporne jest, że skarżący nie uzupełnili braków formalnych skargi konstytucyjnej, do czego zostali zobowiązani zarządzeniem sędziego Trybunału z 21 listopada 2010 r. W tym stanie rzeczy, Trybunał – zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK – prawidłowo odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK orzekł jak na wstępie.