Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

z dnia 7 czerwca 2011 r.

Sygn. akt Ts 319/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:





Zbigniew Cieślak – przewodniczący


Marek Zubik – sprawozdawca


Wojciech Hermeliński,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 marca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bohdana K.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 29 listopada 2010 r. adwokat Bohdan K. (dalej: skarżący) wniósł o uchylenie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180, poz. 1493, ze zm.) jako niezgodnej z art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 oraz art. 2, art. 4, art. 7, art. 8, art. 10, art. 18 i art. 87 ust. 1 Konstytucji.

Postanowieniem z 10 marca 2011 r. (doręczonym 17 marca 2011 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał wskazał między innymi, że w sprawie, w związku z którą wniesiono skargę konstytucyjną, nie została wydana żadna decyzja ani orzeczenie sądowe legitymujące skarżącego do wystąpienia z tym nadzwyczajnym środkiem ochrony wolności i praw.

Na postanowienie Trybunału skarżący wniósł zażalenie. W piśmie procesowym z 21 marca 2011 r. (data nadania) zaskarżył postanowienie w całości. Zarzucił błędną wykładnię art. 79 ust. 1 w związku z art. 8, art. 87 ust. 1, art. 30-86 i art. 18 Konstytucji w związku z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

Po pierwsze, Trybunał stwierdza, że skarżący w piśmie procesowym z 21 marca 2010 r., nadal nie wskazał ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie przepisów ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.

Po drugie, Trybunał Konstytucyjny nie podziela poglądu skarżącego, który twierdzi, że w sprawie, w związku z którą wniósł skargę do Trybunału, zachodzi sytuacja określona w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, tzn. brak jest drogi prawnej przewidzianej dla kwestionowania zaskarżonej ustawy. Powyższa okoliczność uzasadnia – zdaniem skarżącego – merytoryczne rozpoznanie przez Trybunał złożonej skargi konstytucyjnej.

Trybunał stwierdza, że stanowisko skarżącego abstrahuje od postanowień art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak również istoty skargi jako nadzwyczajnego środka ochrony konstytucyjnych wolności i praw.

Skarżący wydaje się nie zauważać, że ustrojodawca, przyznając „każdemu” prawo wniesienia do Trybunału skargi konstytucyjnej, uzależnił je od spełnienia szeregu przesłanek, określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w ustawie o TK, do której przepis ten expressis verbis odsyła (verba legis: na zasadach określonych w ustawie). Jednym z konstytucyjnych wymogów wniesienia skargi, jest dysponowanie przez skarżącego decyzją lub orzeczeniem wydanym na podstawie – zdaniem skarżącego – niekonstytucyjnego aktu normatywnego (verba legis: [...] na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie […]). Art. 46 ust. 1 ustawy o TK dookreśla przesłanki wniesienia skargi. W myśl tego przepisu, skarga może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana. Wyczerpanie drogi prawnej nie odnosi się jednak – jak interpretuje skarżący – do zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego, lecz wyłącznie do rozstrzygnięcia wydanego na jego podstawie. Powyższa konstatacja jest wynikiem wykładni art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 46 ust. 1 ustawy o TK, jak również istoty skargi, którą jest kontrola zgodności z Konstytucją przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji. Mając powyższe na względzie, Trybunał przypomina, że warunkiem sine qua non rozpoznania skargi jest odniesienie sformułowanych zarzutów do przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia prowadzącego do naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego. Brak takiego orzeczenia upodabnia skargę konstytucyjną do skargi powszechnej (actio popularis), nieprzewidzianej przepisami prawa, albo też wniosku w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm, który mogą złożyć jedynie podmioty określone w art. 191 ust. 1 pkt 1-5 Konstytucji.



W tym stanie rzeczy Trybunał na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK orzekł jak na wstępie.