Ts 332/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 15 września 2011 r.
Sygn. akt Ts 332/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Adam Jamróz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 maja 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Romana L.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 3 grudnia 2010 r. zakwestionowana została zgodność art. 29 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700, ze zm.) oraz art. 1 pkt 13 ustawy z dnia 6 maja 1999 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 49, poz. 484) z art. 2, art. 7, art. 23 oraz art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 31 maja 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego skarżący poddał kontroli indywidualne rozstrzygnięcia sądów orzekających w sprawie, a ponadto nie wskazał sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł w ustawowym terminie zażalenie. W złożonym środku odwoławczym skarżący podniósł, że Trybunał dopuścił się naruszenia art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) oraz stwierdził, że wniesiona skarga spełniała wszystkie warunki przewidziane w art. 79 ust. 1 Konstytucji. W dalszej części zażalenia podkreślił, że wskazał przepisy Konstytucji, które powinny stać się wzorcami kontroli, określił także wynikające z nich prawa podmiotowe.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których odmowa ta była oparta. Wbrew temu wymogowi wniesiony środek odwoławczy sprowadza się do negacji stanowiska Trybunału Konstytucyjnego zawartego w zakwestionowanym postanowieniu. Treść zażalenia nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki tego orzeczenia.
Niezależnie od powyższego, Trybunał Konstytucyjny w niniejszym składzie podziela w pełni motywy odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trafnie wywiedziono w kwestionowanym postanowieniu, że skarga nie wskazywała, w jaki sposób zaskarżone przepisy prowadzą do naruszenia konstytucyjnych praw podmiotowych skarżącego oraz że nie zawierała zarzutu niekonstytucyjności i nie odnosiła się do zagadnienia hierarchicznej kontroli norm prawnych. Skarżący w istocie ograniczył się do przedstawienia stanu faktycznego oraz przytoczenia treści kwestionowanych przepisów. Należy także podzielić ocenę zaskarżonego postanowienia, zgodnie z którą skarga zmierzała do poddania kontroli Trybunału indywidualnych orzeczeń sądowych. Potwierdzają to wywody zawarte na 5 i 6 stronie rozpatrywanej skargi konstytucyjnej.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.
z dnia 15 września 2011 r.
Sygn. akt Ts 332/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Adam Jamróz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 maja 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Romana L.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 3 grudnia 2010 r. zakwestionowana została zgodność art. 29 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700, ze zm.) oraz art. 1 pkt 13 ustawy z dnia 6 maja 1999 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 49, poz. 484) z art. 2, art. 7, art. 23 oraz art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 31 maja 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego skarżący poddał kontroli indywidualne rozstrzygnięcia sądów orzekających w sprawie, a ponadto nie wskazał sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł w ustawowym terminie zażalenie. W złożonym środku odwoławczym skarżący podniósł, że Trybunał dopuścił się naruszenia art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) oraz stwierdził, że wniesiona skarga spełniała wszystkie warunki przewidziane w art. 79 ust. 1 Konstytucji. W dalszej części zażalenia podkreślił, że wskazał przepisy Konstytucji, które powinny stać się wzorcami kontroli, określił także wynikające z nich prawa podmiotowe.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których odmowa ta była oparta. Wbrew temu wymogowi wniesiony środek odwoławczy sprowadza się do negacji stanowiska Trybunału Konstytucyjnego zawartego w zakwestionowanym postanowieniu. Treść zażalenia nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki tego orzeczenia.
Niezależnie od powyższego, Trybunał Konstytucyjny w niniejszym składzie podziela w pełni motywy odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trafnie wywiedziono w kwestionowanym postanowieniu, że skarga nie wskazywała, w jaki sposób zaskarżone przepisy prowadzą do naruszenia konstytucyjnych praw podmiotowych skarżącego oraz że nie zawierała zarzutu niekonstytucyjności i nie odnosiła się do zagadnienia hierarchicznej kontroli norm prawnych. Skarżący w istocie ograniczył się do przedstawienia stanu faktycznego oraz przytoczenia treści kwestionowanych przepisów. Należy także podzielić ocenę zaskarżonego postanowienia, zgodnie z którą skarga zmierzała do poddania kontroli Trybunału indywidualnych orzeczeń sądowych. Potwierdzają to wywody zawarte na 5 i 6 stronie rozpatrywanej skargi konstytucyjnej.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.