Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 2 czerwca 2011 r.
Sygn. akt Tw 39/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Rymar,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Rady Miejskiej w Gliwicach o zbadanie zgodności:
art. 23 ust. 2 i 3 oraz art. 26 ust. 1 pkt 1, ust. 3 i ust. 5 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966, ze zm.) z art. 165 ust. 2 oraz art. 167 ust. 1-4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2010 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rady Miejskiej w Gliwicach o zbadanie zgodności art. 23 ust. 2 i 3 oraz art. 26 ust. 1 pkt 1, ust. 3 i ust. 5 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966, ze zm.; dalej: ustawa o dochodach) z art. 165 ust. 2 oraz art. 167 ust. 1-4 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wniosek przedstawiony przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. W postępowaniu tym Trybunał Konstytucyjny w składzie jednego sędziego bada, czy wniosek odpowiada wymogom formalnym (art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o TK), czy nie jest oczywiście bezzasadny (art. 36 ust. 3 ustawy o TK), a w szczególności, czy pochodzi od uprawnionego podmiotu (art. 191 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).
Ponadto, wstępne rozpoznanie zapobiega nadaniu biegu wnioskowi w sytuacji, gdy postępowanie wszczęte przed Trybunałem Konstytucyjnym podlegałoby umorzeniu z powodu zbędności lub niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK), a także, jeżeli akt normatywny w zakwestionowanym zakresie utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK). Tym samym wstępne rozpoznanie wniosku umożliwia – już w początkowej fazie postępowania – eliminację spraw, które nie mogą być przedmiotem merytorycznego rozstrzygania.

2. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że zaskarżone przepisy art. 23 ust. 2 i 3 oraz art. 26 ust. 1 pkt 1, ust. 3 i ust. 5 ustawy o dochodach w brzmieniu przywołanym we wniosku obowiązywały od 1 stycznia 2004 r. do 31 grudnia 2007 r.
Na mocy art. 1 pkt 13 lit. a w zw. z art. 12 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego oraz ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U. Nr 191, poz. 1370, ze zm.; dalej: ustawa zmieniająca), z dniem 1 stycznia 2008 r. art. 23 ust. 2 otrzymał brzmienie: „część równoważącą subwencji ogólnej dzieli się między gminy w sposób określony w art. 23a”. Z dniem 1 stycznia 2008 r. nowe brzmienie otrzymał także art. 26, w tym ust. 2 i 3, ustawy o dochodach; zmieniono również formułę tego przepisu, ograniczając liczbę jednostek redakcyjnych (ustępów) z sześciu do trzech.
Z kolei zaskarżony art. 23 ust. 3 ustawy o dochodach, zawierający upoważnienie dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia, w drodze rozporządzenia, szczegółowego sposobu podziału części równoważącej subwencji ogólnej dla powiatów, został uchylony z dniem 1 stycznia 2008 r. na mocy art. 1 pkt 13 lit. b w zw. z art. 12 ustawy zmieniającej.
Co istotne dla oceny rozpatrywanej sprawy, w § 1 uchwały nr XXXIX/1143/2010 z 10 listopada 2010 r. „Rada Miejska zwraca się do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie niezgodności art. 23 ust. 2 i 3 oraz art. 26 ust. 1 pkt 1, ust. 3 i ust. 5 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 201, poz. 1966 ze zm. ) – w brzmieniu obowiązującym w latach 2004-2007 z art. 165 ust. 2 oraz art. 167 ust. 1, 2, 3 i 4 Konstytucji”, a następnie przyznaje we wniosku, że kwestionuje art. 23 ust. 2 i 3 oraz art. 26 ust. 1 pkt. 1, ust. 3 i ust. 5 „w brzmieniu obowiązującym w 2004 r. – w zakresie w jakim na ich podstawie możliwy był podział dochodów publicznych (…) przeznaczonych w 2004 r. na pokrycie kosztów związanych z prowadzeniem powiatowych urzędów pracy (w tym Powiatowego Urzędu Pracy w Gliwicach – wspólnego dla obszaru powiatu gliwickiego i miasta na prawach powiatu – Gliwice)”.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego nie ulega zatem wątpliwości, że przepisy poddane kontroli we wniosku Rady Miejskiej w Gliwicach utraciły moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał.
Okoliczność powyższa, zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK, stanowi podstawę odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.