Pełny tekst orzeczenia

383/4/B/2012

POSTANOWIENIE
z dnia 17 maja 2012 r.
Sygn. akt Ts 46/12

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Piotr Tuleja,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej sędzi Moniki T.-S.,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE


W skardze konstytucyjnej z 23 lutego 2012 r. sędzia Monika T.-S. (dalej: skarżąca) wniosła o stwierdzenie niezgodności orzeczenia Sądu Okręgowego w Katowicach – Wydział XXI Karny z 17 sierpnia 2010 r. (sygn. akt XXI K 57/09) i orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Katowicach – II Wydział Karny z 20 października 2011 r. (sygn. akt II AKa 433/10) z art. 42 oraz art. 181 Konstytucji.
Wraz ze skargą konstytucyjną skarżąca złożyła wniosek o wydanie postanowienia tymczasowego o zawieszeniu wykonania zakwestionowanych w skardze orzeczeń.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą. Orzeczeniem z 17 sierpnia 2010 r. (sygn. akt XXI K 57/09) Sąd Okręgowy w Katowicach – Wydział XXI Karny orzekł, że skarżąca złożyła niezgodne z prawdą oświadczenie lustracyjne. Orzeczeniem z 20 października 2011 r. (sygn. akt II AKa 433/10) Sąd Apelacyjny w Katowicach – II Wydział Karny zmienił zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne (Dz. U. Nr 70, poz. 443, ze zm.; dalej: ustawa lustracyjna z 1997 r.) stwierdził, że skarżąca złożyła niezgodne z prawdą oświadczenie, o którym mowa w art. 6 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy.
Orzekające w sprawie skarżącej sądy przyjęły, że postępowanie w sprawie stwierdzenia zgodności z prawdą oświadczenia lustracyjnego prowadzone na podstawie ustawy lustracyjnej z 1997 r. oraz ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425, ze zm.) nie jest postępowaniem karnym, o jakim mowa w przepisach ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.), regulujących kwestię immunitetu sędziowskiego. W związku z tym, w postępowaniu lustracyjnym pociągnięcie do odpowiedzialności karnej osoby objętej immunitetem sędziowskim nie wymaga zgody uprawnionego organu. Zdaniem skarżącej powyższe stanowisko „ocenić należy jako chybione, a co najistotniejsze niezgodne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, a w szczególności z art. 42 oraz art. 181 tej ustawy zasadniczej”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest środkiem służącym ochronie konstytucyjnych praw lub wolności, którego wniesienie uwarunkowane zostało szeregiem przesłanek wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w przepisach ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Merytoryczne rozpoznanie skargi dopuszczalne jest tylko w sytuacji, w której do naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności doszło na skutek wydania rozstrzygnięcia w sprawie skarżącego, przy czym naruszenie to musi wynikać z zastosowania przez orzekające w sprawie organy przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, który jest sprzeczny z Konstytucją. Innymi słowy: naruszenie praw lub wolności konstytucyjnych, których ochrony skarżący chce dochodzić w trybie skargi konstytucyjnej, powinno być efektem niekonstytucyjnej treści przepisu zastosowanego przy rozpatrywaniu sprawy skarżącego. Celem skargi jest bowiem usunięcie z systemu prawa przepisu niezgodnego z Konstytucją, którego stosowanie skutkuje naruszeniem chronionych konstytucyjnie praw lub wolności. W myśl jednoznacznego brzmienia art. 79 ust. 1 Konstytucji, skarga konstytucyjna jest skargą na przepis prawa, a Trybunał Konstytucyjny nie pełni funkcji kolejnej instancji odwoławczej (nie bada zgodności z prawem i słuszności podjętych przez orzekające organy rozstrzygnięć).
Przedmiotem skargi może być zatem przepis lub zrekonstruowana norma prawna, której zastosowanie doprowadziło do naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego. Z tego względu art. 47 ust. 1 ustawy o TK wymaga, aby w skardze zostało zawarte „dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w Konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją”. Jest to warunek sine qua non stwierdzenia niekonstytucyjności przepisu, które to stwierdzenie stanowi dopiero, zgodnie z art. 190 ust. 4 Konstytucji, podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia, co w konsekwencji ma doprowadzić do uchylenia istniejącego naruszenia chronionych konstytucyjnie praw lub wolności. Skarżący zobowiązany jest również wskazać, w jaki sposób przepis będący przedmiotem skargi konstytucyjnej, narusza przysługujące skarżącemu konstytucyjne prawa i wolności (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK).
Wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego skarga nie spełnia powyższych wymogów. Skarżąca nie wskazała bowiem żadnego przepisu, który stanowiąc podstawę orzeczeń zapadłych w jej sprawie, naruszałby przysługujące jej prawa i wolności określone w art. 42 i art. 181 Konstytucji. W konsekwencji nie sformułowała zarzutu niekonstytucyjności normy prawnej. Skarżąca wniosła natomiast o „stwierdzenie, że orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 20 października 2011 r., sygn. akt II A Ka 433/10 oraz orzeczenie Sądu Okręgowego w Katowicach z 17 sierpnia 2010 r., sygn. akt XXI K 57/09, w którym sąd przyjął, że (…), [skarżąca złożyła] niezgodne z prawdą oświadczenie lustracyjne są niezgodne z art. 42 oraz art. 181 Konstytucji”.
Tak sformułowanej skardze konstytucyjnej, jako niespełniającej podstawowych przesłanek, określonych w art. 79 Konstytucji oraz art. 47 ustawy o TK, należało na podstawie art. 49 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o TK odmówić nadania dalszego biegu.
Ze względu na odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie może zostać uwzględniony wniosek o wydanie postanowienia tymczasowego w sprawie zawieszenia wykonania zakwestionowanych w skardze orzeczeń.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny orzekł jak na wstępie.