Pełny tekst orzeczenia

192/2/B/2012

POSTANOWIENIE
z dnia 1 marca 2012 r.
Sygn. akt Ts 113/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Adam Jamróz – przewodniczący
Andrzej Rzepliński – sprawozdawca
Teresa Liszcz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 lipca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marii Grazii R.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 5 maja 2010 r. skarżąca zarzuciła niezgodność art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz. U. z 2004 r. Nr 167, poz. 1758, ze zm.; dalej: u.n.n.c.) z art. 2, art. 21 ust. 1, art. 32 oraz art. 64 Konstytucji. Zaskarżony przepis przewiduje, że jeżeli cudzoziemiec, który nabył wchodzącą w skład spadku nieruchomość na podstawie testamentu, nie uzyska zezwolenia ministra właściwego do spraw wewnętrznych na podstawie wniosku złożonego w ciągu dwóch lat od dnia otwarcia spadku, prawo własności nieruchomości lub prawo użytkowania wieczystego nabywają osoby, które byłyby powołane do spadku z ustawy.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 27 lipca 2010 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze. Jako podstawę odmowy wskazał przede wszystkim niespełnienie wymogu z art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Trybunał podkreślił, że treść orzeczeń zapadłych w sprawie skarżącej nie została określona przez art. 7 ust. 3 u.n.n.c. w sposób prowadzący do naruszenia jej praw podmiotowych. Co więcej, Trybunał stwierdził, że od dołączonej do skargi decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, wydanej na podstawie art. 7 ust. 3 u.n.n.c., która ewentualnie mogłaby stanowić ostateczną decyzję w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 46 ust. 1 ustawy o TK, skarżąca nie wyczerpała drogi prawnej. Skarżąca nie wiązała nadto naruszenia jej konstytucyjnych praw podmiotowych z tą decyzją. Trybunał przypomniał również, że – po pierwsze, nie jest powołany do rozpatrywania powszechnych skarg konstytucyjnych, zawierających zarzuty o charakterze abstrakcyjnym, oraz – po drugie, nie ma kompetencji do badania wadliwych, niekonstytucyjnych aktów stosowania prawa.
Na powyższe postanowienie skarżąca wniosła w terminie zażalenie, w którym podniosła, że wyraźnie i prawidłowo wskazała prawomocny wyrok sądu, z którym wiązała naruszenie przysługujących jej praw podmiotowych. Skarżąca stwierdziła ponadto, że wyczerpała drogę sądową, a uzależnienie przez Trybunał nadania biegu skardze konstytucyjnej od wyczerpania drogi prawnej od decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 19 maja 2010 r. stanowiło naruszenie zasady subsydiarności skargi konstytucyjnej. W zażaleniu wskazano również, że Trybunał niesłusznie ocenił zarzuty skarżącej jako abstrakcyjne.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpatrzenia zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny uznaje, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.

2. W pierwszej kolejności Trybunał ponownie podkreśla, że skarżąca nie powiązała kwestionowanego przepisu w zakresie określenia początku biegu terminu do złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na nabycie przez cudzoziemca nieruchomości położonej w Polsce w drodze dziedziczenia testamentowego z wyrokami Sądu Rejonowego w Strzyżowie oraz Sądu Okręgowego w Rzeszowie. Trybunał w zaskarżonym postanowieniu zwrócił uwagę na deklaratoryjny charakter orzeczeń zapadłych w sprawie skarżącej. Wyroki te stwierdziły jedynie, jaki był stan prawny wynikający z faktu nieuzyskania przez skarżącą wymaganej zgody Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. W zażaleniu brak jest więc argumentów podważających stanowisko Trybunału, zgodnie z którym skarga nie spełnia wymogu określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.

3. Trybunał podkreśla również stanowisko wyrażone w kwestionowanym postanowieniu, że skarżąca nie wyczerpała drogi prawnej, a tym samym nie przedstawiła ostatecznej decyzji, o której stanowi art. 79 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Z uwagi na zakres, w jakim skarżąca żądała zbadania zgodności z Konstytucją art. 7 ust. 3 u.n.n.c., należało powiązać ewentualne naruszenie praw lub wolności z decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, któremu przysługuje kompetencja do badania przesłanek dopuszczalności uzyskania przez cudzoziemca zezwolenia na nabycie nieruchomości w Polsce, w tym – dochowania terminu określonego w art. 7 ust. 3 u.n.n.c. Po pierwsze, skarżąca nie powiązała naruszenia jej praw z decyzją Ministra. Po drugie, nie skorzystała z przysługujących jej środków kontroli decyzji w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym. Tym samym nie wyczerpała drogi prawnej, co stanowi konieczną przesłankę skargi konstytucyjnej w świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Zarzut naruszenia zasady subsydiarności skargi – podniesiony w zażaleniu – nie zasługuje zatem na uwzględnienie jako bezzasadny.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.