Pełny tekst orzeczenia

280/3/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 8 maja 2012 r.

Sygn. akt Ts 290/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Marek Zubik,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Stowarzyszenia Ekologicznego „Ojczyzna” w sprawie zgodności:

§ 2 ust. 1 pkt 7 lit. a-c oraz § 3 ust. 1 pkt 8 lit. a-g rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573, ze zm.) z art. 2, art. 12, art. 68 ust. 3 i art. 74 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE




W skardze konstytucyjnej z 11 października 2010 r. Stowarzyszenie Ekologiczne „Ojczyzna” (dalej: skarżący) zakwestionowało zgodność § 2 ust. 1 pkt 7 lit. a-c oraz § 3 ust. 1 pkt 8 lit. a-g rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573, ze zm.; dalej: rozporządzenie z 2004 r.) z art. 2, art. 12, art. 68 ust. 3 i art. 74 ust. 1 i 2 Konstytucji.


Skarga konstytucyjna została sformułowana na podstawie następującego stanu faktycznego. Prezydent Miasta Świdnicy w dniu 25 marca 2008 r. umorzył postępowanie administracyjne w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia (decyzja nr 39/Ś/08). Organ I instancji powołał się na rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 sierpnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 158, poz. 1105; dalej: rozporządzenie z 2007 r.), które weszło w życie z dniem 31 sierpnia 2007 r. W zmienionym stanie prawnym nie jest wymagane wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na jego realizację. Skarżący wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Wskazał w nim, że w przypadku zrealizowania planowanej inwestycji wzrośnie poziom skażenia środowiska. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Wałbrzychu utrzymało w mocy decyzję organu I instancji (decyzja z 16 maja 2008 r., nr SKO 4131/24/2008). Skargę wniesioną przez skarżącego na powyższą decyzję organu odwoławczego oddalił Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (wyrok z 18 listopada 2008 r., sygn. akt II SA/Wr 373/08). Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny, wydając wyrok z 22 kwietnia 2010 r. (sygn. akt II OSK 696/09), oddalił skargę kasacyjną skarżącego od wyroku sądu I instancji.


Zakwestionowanym regulacjom rozporządzenia z 2004 r. skarżący zarzucił naruszenie zasady ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, ochrony praw nabytych i interesów w toku oraz przestrzegania reguł poprawnej legislacji, w tym dostatecznej określoności przepisów prawa. W ocenie skarżącego zakwestionowane przepisy rozporządzenia z 2004 r. w brzmieniu nadanym rozporządzeniem z 2007 r. naraziły zdrowie i życie obywateli Polski. Regulacje te spowodowały bowiem przekroczenie norm obowiązujących w Polsce w zakresie emisji pola elektromagnetycznego do środowiska z uwagi na brak dokonywania kumulacji pola elektromagnetycznego. Ponadto rozporządzenie z 2007 r. jako niezawierające przepisów przejściowych pozbawiło skarżącego możliwości obrony nabytego prawa i tym samym stanowiło niedopuszczalną ingerencję prawa wstecz.


Pełnomocnik skarżącego został wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału z 28 lutego 2012 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 7 marca 2012 r.) do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez: po pierwsze, wskazanie ostatecznego – w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji – rozstrzygnięcia sądu lub organu władzy publicznej (dalej: rozstrzygnięcie), z którego wydaniem skarżący łączy zarzut naruszenia przysługujących mu konstytucyjnych wolności lub praw; po drugie, dokładne określenie przedmiotu skargi przez wykazanie, że § 2 ust. 1 pkt 7 lit. a-c oraz § 3 ust. 1 pkt 8 lit. a-g rozporządzenia z 2004 r. stanowiły podstawę rozstrzygnięcia; po trzecie, wskazanie, jakie wolności lub prawa skarżącego wynikające z art. 2, art. 12, art. 68 ust. 3, art. 74 ust. 1 i 2 Konstytucji oraz w jaki sposób zostały naruszone przez wydanie rozstrzygnięcia; po czwarte, wykazanie związku pomiędzy zakwestionowanymi regulacjami, które utraciły moc obowiązującą, a ochroną konstytucyjnych praw i wolności skarżącego.

W ustawowym terminie do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło żadne pismo procesowe.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony wolności lub praw konstytucyjnych. Jej merytoryczna ocena została przez ustawodawcę uzależniona od spełnienia szeregu przesłanek, których weryfikacja następuje na etapie wstępnej kontroli. Trybunał Konstytucyjny zobligowany jest zatem do oceny spełnienia wszystkich wymagań, jakie ustawodawca postawił przed wnoszącym ten środek prawny. W świetle art. 36 ust. 2 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), jeżeli skarga nie odpowiada warunkom formalnym, sędzia Trybunału wzywa do usunięcia jej braków w terminie 7 dni. W sprawie będącej przedmiotem niniejszego rozpoznania, mimo prawidłowego doręczenia pełnomocnikowi skarżącego 7 marca 2012 r. zarządzenia sędziego Trybunału, braki skargi nie zostały uzupełnione, co musi spowodować odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



Mając powyższe na uwadze, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym postanowił jak w sentencji.