Ts 321/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
361/4/B/2012
POSTANOWIENIE
z dnia 21 czerwca 2012 r.
Sygn. akt Ts 321/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wieńczysława G. w sprawie zgodności:
art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej Wieńczysława G. (dalej: skarżący), sporządzonej przez adwokata i wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 29 listopada 2010 r. (data nadania), zarzucono niezgodność art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji.
Skarga została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym. 16 marca 2009 r. skarżący nabył i zarejestrował pojazd mechaniczny, a 17 marca 2009 r. zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Zgodnie z zaskarżonym przepisem posiadacz pojazdu powinien zawrzeć wskazaną umowę najpóźniej w dniu rejestracji pojazdu, dlatego też na skarżącego została nałożona sankcja w postaci obowiązku zapłaty 420 zł na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego (dalej: Fundusz). W związku z powyższym skarżący wniósł do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie (sygn. akt II C 92/10) pozew przeciwko Funduszowi. Sąd Okręgowy w Warszawie, V Wydział Cywilny-Odwoławczy wyrokiem z 28 lipca 2010 r. (sygn. akt V Ca 1579/10), wydanym na skutek apelacji Funduszu, oddalił powództwo skarżącego.
W ocenie skarżącego zakwestionowany przepis narusza zasadę demokratycznego państwa prawnego, ponieważ nakłada na obywateli obowiązki, które w pewnych sytuacjach są niemożliwe do spełnienia. Ponadto, zdaniem skarżącego, zaskarżony przepis dyskryminuje osoby nabywające nowe pojazdy mechaniczne ze względu na czas i miejsce ich nabycia, a tym samym jest niezgodny z art. 32 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Ma ona gwarantować, że obowiązujące w systemie prawa akty normatywne nie będą stanowiły źródła ich naruszeń. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej jest zgodność z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Wskazany przedmiot skargi konstytucyjnej determinuje wymogi formalne, których spełnienie jest konieczne do stwierdzenia dopuszczalności skargi konstytucyjnej.
Odnosząc się do zarzutów sformułowanych w skardze konstytucyjnej, Trybunał podkreśla, że ani art. 2, ani art. 32 ust. 1 Konstytucji nie mogą stanowić samodzielnych wzorców kontroli w postępowaniu inicjowanym skargą konstytucyjną. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wskazane przepisy ustawy zasadniczej nie są samoistnymi źródłami konstytucyjnych wolności i praw (por. wyrok TK z 26 kwietnia 2005 r., SK 36/03, OTK ZU nr 4/A/2005, poz. 40). Trybunał wielokrotnie podkreślał, że „przepisy te gwarantują określony standard kreowania przez ustawodawcę wolności i praw oraz ogólny standard korzystania z nich przez podmioty, jednak ani art. 2, ani art. 32 Konstytucji nie statuują żadnej konkretnej wolności czy prawa. W konsekwencji, mogą one stanowić wzorzec kontroli tylko w razie wskazania przez skarżącego, jaka jego wolność lub prawo, wynikające z innych przepisów, są uregulowane wbrew zasadom demokratycznego państwa prawnego, sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji), ewentualnie – z naruszeniem zasady równości wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji)” (wyrok TK z 13 stycznia 2004 r., SK 10/03, OTK ZU nr 1/A/2004, poz. 2). Tym samym – na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 21 czerwca 2012 r.
Sygn. akt Ts 321/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wieńczysława G. w sprawie zgodności:
art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej Wieńczysława G. (dalej: skarżący), sporządzonej przez adwokata i wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 29 listopada 2010 r. (data nadania), zarzucono niezgodność art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji.
Skarga została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym. 16 marca 2009 r. skarżący nabył i zarejestrował pojazd mechaniczny, a 17 marca 2009 r. zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Zgodnie z zaskarżonym przepisem posiadacz pojazdu powinien zawrzeć wskazaną umowę najpóźniej w dniu rejestracji pojazdu, dlatego też na skarżącego została nałożona sankcja w postaci obowiązku zapłaty 420 zł na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego (dalej: Fundusz). W związku z powyższym skarżący wniósł do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie (sygn. akt II C 92/10) pozew przeciwko Funduszowi. Sąd Okręgowy w Warszawie, V Wydział Cywilny-Odwoławczy wyrokiem z 28 lipca 2010 r. (sygn. akt V Ca 1579/10), wydanym na skutek apelacji Funduszu, oddalił powództwo skarżącego.
W ocenie skarżącego zakwestionowany przepis narusza zasadę demokratycznego państwa prawnego, ponieważ nakłada na obywateli obowiązki, które w pewnych sytuacjach są niemożliwe do spełnienia. Ponadto, zdaniem skarżącego, zaskarżony przepis dyskryminuje osoby nabywające nowe pojazdy mechaniczne ze względu na czas i miejsce ich nabycia, a tym samym jest niezgodny z art. 32 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Ma ona gwarantować, że obowiązujące w systemie prawa akty normatywne nie będą stanowiły źródła ich naruszeń. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej jest zgodność z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Wskazany przedmiot skargi konstytucyjnej determinuje wymogi formalne, których spełnienie jest konieczne do stwierdzenia dopuszczalności skargi konstytucyjnej.
Odnosząc się do zarzutów sformułowanych w skardze konstytucyjnej, Trybunał podkreśla, że ani art. 2, ani art. 32 ust. 1 Konstytucji nie mogą stanowić samodzielnych wzorców kontroli w postępowaniu inicjowanym skargą konstytucyjną. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wskazane przepisy ustawy zasadniczej nie są samoistnymi źródłami konstytucyjnych wolności i praw (por. wyrok TK z 26 kwietnia 2005 r., SK 36/03, OTK ZU nr 4/A/2005, poz. 40). Trybunał wielokrotnie podkreślał, że „przepisy te gwarantują określony standard kreowania przez ustawodawcę wolności i praw oraz ogólny standard korzystania z nich przez podmioty, jednak ani art. 2, ani art. 32 Konstytucji nie statuują żadnej konkretnej wolności czy prawa. W konsekwencji, mogą one stanowić wzorzec kontroli tylko w razie wskazania przez skarżącego, jaka jego wolność lub prawo, wynikające z innych przepisów, są uregulowane wbrew zasadom demokratycznego państwa prawnego, sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji), ewentualnie – z naruszeniem zasady równości wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji)” (wyrok TK z 13 stycznia 2004 r., SK 10/03, OTK ZU nr 1/A/2004, poz. 2). Tym samym – na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał orzekł jak w sentencji.