Pełny tekst orzeczenia

364/4/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 17 maja 2012 r.

Sygn. akt Ts 338/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Stanisław Biernat,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Bohdana K. w sprawie zgodności:

1) ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.),

2) ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 88, poz. 555, ze zm.) z:

art. 7, art. 8, art. 10, art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86, art. 87 ust. 1 oraz art. 182 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 9 grudnia 2010 r. Bohdan K. (dalej: skarżący), będący adwokatem, zarzucił niezgodność ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.; dalej: k.k.) w całości oraz ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 88, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) w całości z art. 7, art. 8, art. 10, art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86, art. 87 ust. 1 oraz art. 182 Konstytucji.

Skarżący podniósł w skardze konstytucyjnej, że obie zaskarżone ustawy są oparte na filozofii marksistowskiej i nie uwzględniają rozwiązań ustrojowych zawartych w Konstytucji. Omawiając poszczególne rozdziały k.k. skarżący wskazał, że zawarte w nich przepisy są sprzeczne logicznie, nadmiernie kazuistyczne i przez to wymierzone w istotę ludzką oraz jej prawa gwarantowane w art. 30-86 Konstytucji. Stwierdził również, że uregulowanie kar w k.k. narusza zasady przyjęte w cywilizacji łacińskiej i jest wynikiem wpływu mniejszości narodowych na polskie ustawodawstwo, a przepisy dotyczące recydywy naruszają konstytucyjną zasadę równości. Zarzucił ponadto, że sposób uregulowania w k.k. przestępstw przeciwko pokojowi, ludzkości i przestępstw wojennych oraz przestępstw przeciwko obronności stoi w sprzeczności z konstytucyjnymi zadaniami sił zbrojnych. W odniesieniu do k.p.k. skarżący stwierdził natomiast, że ustawa ta pozbawia oskarżonych prawa do obrony. Zdaniem skarżącego ustanawia ona system procesu inkwizycyjnego, który nie daje w rzeczywistości żadnej ochrony prawnej ani pokrzywdzonemu, ani podejrzanemu lub oskarżonemu. Nie realizuje także zasady udziału obywateli w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości. Skarżący stwierdził także, że z k.p.k. powinno się wyeliminować takie instytucje prawne, jak tymczasowe aresztowanie oraz możliwość skazania oskarżonego bez rozprawy.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, zakwestionować zgodność z Konstytucją przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego prawach lub wolnościach albo obowiązkach określonych w Konstytucji. Przesłanką rozpoznania skargi konstytucyjnej nie może być więc wskazanie dowolnego przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, ale tylko takiego, który w konkretnej sprawie stanowił podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia, a zarazem doprowadził do naruszenia wskazanych jako podstawa skargi konstytucyjnych wolności lub praw. W związku z tym obowiązkiem skarżącego jest dołączenie do skargi konstytucyjnej orzeczenia, które wykazuje powyższą, złożoną kwalifikację, tzn. zostało wydane na podstawie przepisów stanowiących przedmiot wniesionej skargi i prowadzi do niedozwolonej ingerencji w sferę konstytucyjnie chronionych praw podmiotowych. Zasady, na jakich dopuszczalne jest korzystanie ze skargi konstytucyjnej, precyzuje z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zgodnie z art. 46 ust. 1 tej ustawy skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zaskarżonych przepisów.

Analiza skargi konstytucyjnej wniesionej w niniejszej sprawie prowadzi do wniosku, że skarga ta nie spełnia warunków nadania jej dalszego biegu. Nie została ona bowiem wniesiona w związku z wydaniem ostatecznego rozstrzygnięcia o prawach skarżącego.

Jak wielokrotnie podkreślał Trybunał Konstytucyjny, skarga konstytucyjna w polskim systemie prawnym nie ma charakteru actio popularis, lecz stanowi środek ochrony konstytucyjnych praw lub wolności przysługujący w związku z konkretnym naruszeniem tych praw w stosunku do skarżącego (zob. np. postanowienie TK z 3 lipca 2007 r., SK 4/07, OTK ZU nr 7/A/2007, poz. 83). Przedmiotem skargi może być więc jedynie zarzut niezgodności z Konstytucją przepisów, które stanowiły podstawę wydania ostatecznego orzeczenia, którego adresatem jest skarżący. W niniejszej sprawie skarżący nie wskazał żadnego ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zakwestionowanych ustaw. Również przedstawiona w skardze argumentacja nie wskazuje na naruszenie jego praw i wolności w konkretnej sprawie, lecz jest ukierunkowana na krytykę przepisów obu zaskarżonych ustaw jako niezgodnych z Konstytucją oraz przedstawienie postulatów co do pożądanych – zdaniem skarżącego – zmian w tych ustawach. Tak sformułowane zarzuty nie mogą być przedmiotem rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny w postępowaniu inicjowanym wniesieniem skargi konstytucyjnej.



Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 oraz art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.