Ts 111/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
575/6/B/2013
POSTANOWIENIE
z dnia 8 listopada 2013 r.
Sygn. akt Ts 111/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Zbigniew Cieślak – przewodniczący
Marek Zubik – sprawozdawca
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 lutego 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej M.W.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 27 kwietnia 2012 r. M.W. (dalej: skarżąca) zakwestionowała zgodność art. 8a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, ze zm.; dalej: u.o.p.l.) z art. 32 i art. 75 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 20 lutego 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, ponieważ skarżąca wniosła skargę konstytucyjną z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu. Ponadto, zarzuty skargi Trybunał ocenił jako oczywiście bezzasadne – skarżąca chciałaby zamieszkiwać w obecnie zajmowanym lokalu, który jest własnością prywatną, płacąc czynsz ustalany w taki sam sposób jak w lokalach należących do publicznego zasobu mieszkaniowego. Trybunał odniósł się również do powołanych przez skarżącą wzorców kontroli i wskazał, że art. 32 Konstytucji nie może być samoistnym wzorcem kontroli. W odniesieniu do wzorca kontroli wynikającego z art. 75 ust. 1 Konstytucji postawione w skardze zarzuty nie spełniały warunków określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). W przekonaniu skarżącej poziom ochrony najemców lokali nienależących do publicznego zasobu mieszkaniowego ani mieszkaniowego zasobu gminy oraz najemców lokali należących do tych zasobów powinien być identyczny. Postulat ten – jak wskazano w postanowieniu z 20 lutego 2013 r. – jest w istocie adresowany do ustawodawcy i pozostaje poza zakresem kognicji Trybunału Konstytucyjnego.
W dniu 20 marca 2013 r. skarżąca wniosła zażalenie na postanowienie Trybunału. W ocenie skarżącej termin do wniesienia skargi konstytucyjnej został dochowany, a jego bieg należy liczyć od początku od dnia doręczenia pełnomocnikowi z urzędu zawiadomienia o wyznaczeniu go do sporządzenia skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Zdaniem skarżącej skarga konstytucyjna została wniesiona w ustawowym terminie 3 miesięcy od doręczenia pełnomocnikowi z urzędu zawiadomienia o wyznaczeniu go w tej sprawie do sporządzenia skargi konstytucyjnej. Przedstawione w zażaleniu stanowisko skarżącej jest nietrafne.
Zgodnie z art. 46 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 2 ustawy o TK początkiem biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej jest doręczenie skarżącemu ostatecznego orzeczenia w sprawie. W rozpoznawanej sprawie termin do wniesienia skargi konstytucyjnej należy zatem liczyć od dnia następnego po dacie doręczenia skarżącej ostatecznego rozstrzygnięcia (7 grudnia 2011 r.), czyli od 8 grudnia 2011 r. Bieg terminu uległ zawieszeniu 21 grudnia 2011 r., ponieważ 20 grudnia 2011 r. skarżąca złożyła wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do sporządzenia skargi konstytucyjnej. Termin ponownie zaczął biec 1 lutego 2012 r., tj. od pierwszego dnia po dacie zawiadomienia o wyznaczeniu pełnomocnika z urzędu (pismo Okręgowej Rady Radców Prawnych w Poznaniu). Termin do złożenia skargi upłynął zatem 17 kwietnia 2012 r., a skargę konstytucyjną wniesiono dopiero 27 kwietnia 2012 r.
W zażaleniu skarżąca nie zakwestionowała pozostałych samoistnych przesłanek odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, co zwalnia Trybunał z kontroli zakwestionowanego postanowienia w tym zakresie.
Z uwagi na powyższe okoliczności Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 8 listopada 2013 r.
Sygn. akt Ts 111/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Zbigniew Cieślak – przewodniczący
Marek Zubik – sprawozdawca
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 lutego 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej M.W.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 27 kwietnia 2012 r. M.W. (dalej: skarżąca) zakwestionowała zgodność art. 8a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, ze zm.; dalej: u.o.p.l.) z art. 32 i art. 75 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 20 lutego 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, ponieważ skarżąca wniosła skargę konstytucyjną z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu. Ponadto, zarzuty skargi Trybunał ocenił jako oczywiście bezzasadne – skarżąca chciałaby zamieszkiwać w obecnie zajmowanym lokalu, który jest własnością prywatną, płacąc czynsz ustalany w taki sam sposób jak w lokalach należących do publicznego zasobu mieszkaniowego. Trybunał odniósł się również do powołanych przez skarżącą wzorców kontroli i wskazał, że art. 32 Konstytucji nie może być samoistnym wzorcem kontroli. W odniesieniu do wzorca kontroli wynikającego z art. 75 ust. 1 Konstytucji postawione w skardze zarzuty nie spełniały warunków określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). W przekonaniu skarżącej poziom ochrony najemców lokali nienależących do publicznego zasobu mieszkaniowego ani mieszkaniowego zasobu gminy oraz najemców lokali należących do tych zasobów powinien być identyczny. Postulat ten – jak wskazano w postanowieniu z 20 lutego 2013 r. – jest w istocie adresowany do ustawodawcy i pozostaje poza zakresem kognicji Trybunału Konstytucyjnego.
W dniu 20 marca 2013 r. skarżąca wniosła zażalenie na postanowienie Trybunału. W ocenie skarżącej termin do wniesienia skargi konstytucyjnej został dochowany, a jego bieg należy liczyć od początku od dnia doręczenia pełnomocnikowi z urzędu zawiadomienia o wyznaczeniu go do sporządzenia skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Zdaniem skarżącej skarga konstytucyjna została wniesiona w ustawowym terminie 3 miesięcy od doręczenia pełnomocnikowi z urzędu zawiadomienia o wyznaczeniu go w tej sprawie do sporządzenia skargi konstytucyjnej. Przedstawione w zażaleniu stanowisko skarżącej jest nietrafne.
Zgodnie z art. 46 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 2 ustawy o TK początkiem biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej jest doręczenie skarżącemu ostatecznego orzeczenia w sprawie. W rozpoznawanej sprawie termin do wniesienia skargi konstytucyjnej należy zatem liczyć od dnia następnego po dacie doręczenia skarżącej ostatecznego rozstrzygnięcia (7 grudnia 2011 r.), czyli od 8 grudnia 2011 r. Bieg terminu uległ zawieszeniu 21 grudnia 2011 r., ponieważ 20 grudnia 2011 r. skarżąca złożyła wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do sporządzenia skargi konstytucyjnej. Termin ponownie zaczął biec 1 lutego 2012 r., tj. od pierwszego dnia po dacie zawiadomienia o wyznaczeniu pełnomocnika z urzędu (pismo Okręgowej Rady Radców Prawnych w Poznaniu). Termin do złożenia skargi upłynął zatem 17 kwietnia 2012 r., a skargę konstytucyjną wniesiono dopiero 27 kwietnia 2012 r.
W zażaleniu skarżąca nie zakwestionowała pozostałych samoistnych przesłanek odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, co zwalnia Trybunał z kontroli zakwestionowanego postanowienia w tym zakresie.
Z uwagi na powyższe okoliczności Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.