Pełny tekst orzeczenia

8/1/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 8 lutego 2013 r.

Sygn. akt Tw 54/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Andrzej Wróbel – przewodniczący

Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – sprawozdawca

Małgorzata Pyziak-Szafnicka,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 listopada 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Miejskiej w Świebodzicach,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



1. Rada Miejska w Świebodzicach wnioskiem z 4 lipca 2012 r. (nadanym 30 lipca 2012 r.) wystąpiła o stwierdzenie niezgodności art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270; dalej: p.p.s.a.) z art. 2 i art. 176 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 oraz z art. 184 Konstytucji.



2. Postanowieniem z 15 listopada 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi.

Trybunał ustalił, że Rada Miejska w Świebodzicach podjęła w dniu 20 czerwca 2012 r. uchwałę nr XXV/138/2012 o wystąpieniu z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego, w której wyraźnie określiła zakres zaskarżenia, tzn. wskazała art. 3 § 1 i art. 50 § 1 i 2 p.p.s.a. jako przedmiot kontroli oraz art. 32 i art. 45 Konstytucji jako wzorce kontroli. Natomiast w rozpatrywanym wniosku zarzuty sformułowano wobec art. 50 § 1 p.p.s.a., kwestionując jego zgodność z art. 2 i art. 176 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 oraz z art. 184 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził zatem, że rozpatrywany „wniosek” samoistnie określający wzorce kontroli, nie pochodził od organu uprawnionego, o którym mowa w art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji. Okoliczność powyższa, zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, stanowiła podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Miejskiej w Świebodzicach.



3. W zażaleniu na powyższe postanowienie, złożonym do Trybunału 26 listopada 2012 r., pełnomocnik wnioskodawcy wniósł „o jego [postanowienia] uchylenie i przyjęcie skargi do rozpoznania przez Wysoki Trybunał”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o TK wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6-7 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.



2. Pełnomocnik wnioskodawcy oświadcza w zażaleniu, że „dokonał oceny możliwości sprecyzowania zakresu zaskarżenia (wzorców kontroli) określonego w uchwale, którego zbyt szerokie ujęcie zarzuca Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu odmawiającym nadania dalszego biegu wnioskowi”.

W ocenie Trybunału powyższe stanowisko abstrahuje od stwierdzenia przez Trybunał, że podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi stanowiła niedopuszczalność wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK). Należy przypomnieć, że w zaskarżonym postanowieniu Trybunał nie zakwestionował „zbyt szerokiego ujęcia” wzorców kontroli, ale ich samoistne (art. 2 i art. 176 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 1 oraz z art. 184 Konstytucji) powołanie przez podmiot sporządzający wniosek, z pominięciem tych wzorców kontroli (art. 32 i art. 45 Konstytucji), które w uchwale wskazał organ konstytucyjnie legitymowany do złożenia wniosku (art. 191 ust. 1 pkt 3).



3. Pełnomocnik dokonuje w zażaleniu swoiście rozumianą reinterpretację woli Rady Miejskiej w Świebodzicach. Podejmuje próbę wykazania, że art. 32 i art. 45 Konstytucji, wskazane w uchwale Rady jako wzorce kontroli, można „rozwinąć”, a w konsekwencji zastąpić, formułując zarzut niezgodności zaskarżonego przepisu z art. 2 i art. 176 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 1 oraz z art. 184 Konstytucji. W konkluzji pełnomocnik podnosi, że „zbyt rygorystyczne i kazuistyczne odkodowanie oświadczenia woli wskazanego w zaskarżonym postanowieniu stoi w sprzeczności z treścią oświadczenia woli wyrażonego w uchwale Rady Miejskiej, jak i woli radnych Rady Miejskiej”.

Odnosząc się pozaprawnej koncepcji odczytania oświadczenia woli mocodawcy, którą proponuje pełnomocnik wnioskodawcy, Trybunał ponownie podkreśla, że pełnomocnik jest zobowiązany do działania w zakresie (granicach) udzielonego pełnomocnictwa. Nie posiada kompetencji do samodzielnego kształtowania ani przedmiotu, ani wzorców kontroli, gdyż wiąże go treść uchwały organu konstytucyjnie legitymowanego do wystąpienia z wnioskiem w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm (art. 191 ust. 1 pkt 3). Pełnomocnik wnioskodawcy (podmiot sporządzający wniosek) może jedynie – na podstawie i w granicach wyznaczonych w uchwale organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego – sformułować pismo procesowe, odpowiadające wymogom określonym w art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o TK.



4. Wymaga na koniec przypomnienia, że zaskarżony w rozpatrywanym wniosku art. 50 § 1 p.p.s.a. był już poddany kontroli Trybunału. W wyroku z 29 października 2009 r. (K 32/08, OTK ZU nr 3/A/2009, poz. 30) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 50 § 1 p.p.s.a. w zakresie, w jakim pozbawia gminę prawa wniesienia skargi na decyzję organu wyższej instancji wydaną w wyniku rozpatrzenia odwołania od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez wójta (burmistrza, prezydenta) tej gminy w sytuacji, gdy decyzja organu odwoławczego ma wpływ na prawa i obowiązki tej gminy lub jej organów, jest zgodny z art. 165 ust. 1 i 2 Konstytucji.



W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.