Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2014 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa R. W.

przeciwko Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie

z dnia 29 kwietnia 2014 r. sygn. akt I C 150/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok o tyle, że w jego sentencji pomija słowa: „za okres od dnia 1 października 2007 do dnia 30 kwietnia 2009 r.”;

II.  oddala apelację w pozostałej części.

UZASADNIENIE

Powód R. W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej kwoty 128.914,51 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia zapłaty, tytułem odprawy mieszkaniowej przysługującej powodowi na podstawie art. 23 pkt 1 ppkt b ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sil Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2010 roku, Nr 206, poz. 1367 ze zm.).

Podnosił, że decyzją nr (...) z dnia 1 kwietnia 1992 roku przydzielono mu kwaterę w miejscowości S., ale w 2003 roku Dyrektor Oddziału Terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w Z. anulował decyzję o przydziale, jak i umowę najmu tego lokalu, a wyrokiem z dnia 30 września 2003 roku Sąd Rejonowy w Krośnie Odrzańskim orzekł eksmisję powoda z lokalu w miejscowości S., przyznając mu prawo do lokalu socjalnego i od tego wyroku powód nie posiada żadnych praw do mieszkania, w którym zamieszkiwał do czasu przydziału lokalu zastępczego.

Pozwany Wojskowa Agencja Mieszkaniowa domagała się oddalenia powództwa i zasądzenia na jego rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zdaniem pozwanego dochodzone przez powoda roszczenie oceniać należy według zasad zawartych w ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej obowiązującej w dniu zwalniania powoda ze służby wojskowej, czyli w dniu 30 kwietnia 2009 roku, a na gruncie tej ustawy odprawa wypłacana była na podstawie umowy zawartej z dyrektorem oddziału regionalnego Agencji a osobą uprawnioną. Podnosił, że na podstawie art. 23 pkt 1 lit. b ustawy o zakwaterowaniu Sil Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej odprawa mieszkaniowa przysługuje uprawnionemu w przypadku nie wydania decyzji o prawie zamieszkiwania, a tymczasem decyzją przydziału osobnej kwatery stałej nr 01/92 z dnia 1 kwietnia 1992 roku powodowi przyznano kwaterę uprawniającą go do zamieszkania z uwagi na pełnioną służbę wojskową, ale powód nie uiszczał czynszu i dlatego wyrokiem Sądu Rejonowego w Krośnie Odrzańskim została orzeczona eksmisja powoda z tego lokalu.

Wyrokiem wstępnym z dnia 29 kwietnia 2014 roku Sąd Okręgowy w Olsztynie uznał roszczenie powoda za zasadne za okres od dnia 1 października 2007 roku do dnia 30 kwietnia 2009 roku.

Orzeczenie to zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

Po ukończeniu Wyższej Szkoły (...) w P. powód, jako żołnierz zawodowy, rozpoczął służbę w JW. R. (obecnie S.), a decyzją nr (...) z dnia 1 kwietnia 1992 roku przydzielono mu kwaterę w S.. Decyzją Ministra Obrony Narodowej nr (...) powód został zwolniony ze służby wojskowej z dniem 20 sierpnia 1998 roku.

Powód mieszkając w przydzielonym lokalu w S. nie opłacał czynszu. W konsekwencji wyrokiem Sądu Rejonowego w Krośnie Odrzańskim z dnia 30 września 2003 roku w sprawie IC 170/03 nakazano powodowi opuszczenie tego lokalu wraz z osobami i rzeczami ich prawa reprezentującymi. Mimo tego wyroku powód do końca służby nie wydał lokalu w S. i faktycznie w nim mieszkał.

Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2007 roku w sprawie (...)Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił decyzję Ministra Obrony Narodowej nr (...) zwalniającą powoda ze służby wojskowej. W konsekwencji w dniu 10 lipca 2007 roku Minister Obrony Narodowej stwierdził wygaśnięcie tej decyzji, co oznacza, że powód nie został zwolniony ze służby wojskowej. Decyzją nr (...) Minister Obrony Narodowej z dniem 26 kwietnia 2007 roku przeniósł powoda do rezerwy kadrowej Dyrektora Departamentu Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej. Dyrektor Departamentu rozkazem nr (...) stwierdził, że z dniem 30 września 2007 roku upłynął termin przebywania w rezerwie kadrowej i skierował powoda do Dowódcy Wojsk Lądowych celem wyznaczenia na stanowisko służbowe. Dowódca Wojsk Lądowych rozkazem personalnym nr (...) skierował powoda z dniem 1 października 2007 roku na stanowisko Szefa Sekcji Materiałowej w (...) B.. Dowódca tej jednostki w dniu 25 stycznia 2008 roku wystąpił do Dyrektora Oddziału Terenowego (...) Wojskowej Agencji Mieszkaniowej o przydział kwatery stałej w Garnizonie B..

Z dniem 30 kwietnia 2009 roku powód został zwolniony ze służby wojskowej „na skutek upływu terminu wypowiedzenia”. Do dnia zwolnienia powoda ze służby nie została wydana decyzja o przydziale mu kwatery.

Powód od dnia 1 maja 2009 roku posiada uprawnienia do emerytury wojskowej.

Pełnił on służbę wojskową od dnia 1 września 1983 roku do dnia 30 kwietnia 2009 roku, chociaż faktycznie od dnia 20 sierpnia 1998 roku do dnia 26 kwietnia 2007 roku nie wykonywał żadnych obowiązków jako żołnierz zawodowy.

W tych okolicznościach Sąd I instancji uznał, że co do zasady żądanie powoda jest usprawiedliwione w odniesieniu do okresu od dnia 1 października 2007 roku do dnia 30 kwietnia 2009 roku.

Zdaniem Sądu Okręgowego art. 23 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi, że odprawa mieszkaniowa przysługuje żołnierzowi zwalnianemu z zawodowej służby wojskowej, przesądza o zastosowaniu w niniejszej sprawie tej ustawy w brzmieniu obowiązującym w chwili zwalniania powoda ze służby, czyli w dniu 30 kwietnia 2009 roku.

Dalej Sąd I instancji odwołał się do art. 21 ust. 1 oraz art. 23 tej ustawy i uznał, że na podstawie ust. 1 lit. a tego ostatniego przepisu powodowi nie przysługuje odprawa mieszkaniowa, skoro przydzielony mu w oparciu o decyzję nr (...) lokal na dzień zwolnienia go ze służby nie stanowił kwatery. Sąd Okręgowy podkreślił przy tym, że na podstawie decyzji nr (...) powód miał zabezpieczone faktycznie potrzeby mieszkaniowe jako żołnierz zawodowy, a nie zmienia tego wyrok eksmisyjny, bowiem powód faktycznie w tym lokalu mieszkał. Sąd Okręgowy miał na uwadze twierdzenia powoda, iż decyzja ta została uchylona w 2003 roku, ale uznał, że na tę okoliczność powód nie przedstawił żadnych dowodów. Decyzji nr (...) nie uchylił także wyrok sądu cywilnego. Tak więc w okresie od dnia rozpoczęcia służby po skończeniu studiów do dnia 30 września 2007 roku powód jako żołnierz zawodowy miał faktycznie zabezpieczone potrzeby mieszkaniowe.

W ocenie Sądu Okręgowego sytuacja zmieniła się natomiast od dnia 1 października 2007 roku, kiedy to powód otrzymał przydział do jednostki wojskowej w B., a więc w odległej części kraju od miejsca jego zamieszkania w S.. W jednostce w B. powód nie miał zabezpieczonych potrzeb mieszkaniowych i dlatego dowódca JW. 3550 w B. złożył wniosek o wydanie decyzji o prawie zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym, kwaterze zastępczej, kwaterze internatowej na rzecz powoda, ale do dnia 30 kwietnia 2009 roku (data zwolnienia powoda z zawodowej służby wojskowej) decyzja taka nie została wydana. Faktycznie więc od dnia 1 października 2007 roku do dnia 30 kwietnia 2009 roku powód nie miał zabezpieczonych potrzeb mieszkaniowych. Sąd I instancji nie zgodził się z pozwanym, iż decyzja nr (...) o przydziale kwatery w S. rozciąga się też na okres służby w B., czyli na drugim krańcu kraju. Decyzja nr (...) przydzielała kwaterę w S., nie zaspokajała natomiast potrzeb mieszkaniowych w B..

W konsekwencji Sąd I instancji uznał, że na podstawie w art. 23 ust. l lit. b ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2010 roku, powodowi przysługuje odprawa mieszkaniowa za okres od dnia 1 października 2007 roku do dnia 30 kwietnia 2009 roku. Powód w toku służby w B. do dnia zwolnienia z zawodowej służby nie otrzymał decyzji o prawie zamieszkania w lokalu mieszkalnym, nabył także prawo do emerytury woskowej. Powodowi przysługuje prawo do odprawy za okres służby w JW. 3550 w B..

Powyższy wyrok w całości zaskarżył apelacją pozwany, zarzucając:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 23 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku (w brzmieniu obowiązującym na dzień zwolnienia powoda ze służby, tj. na dzień 30 kwietnia 2009 roku) poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, jakoby w dniu zwolnienia powoda ze służby w stosunku do niego nie została wydana decyzja o przydziale kwatery, co skutkowało uznaniem przez Sąd, podczas gdy w rzeczywistości powód otrzymał na podstawie wydanej przez Agencję decyzji lokal położony w S. i zajmował go przez cały okres pełnienia służby, zaś wymeldował się z niego dopiero w 2011 roku (tj. na miesiąc przed złożeniem wniosku o wypłatę odprawy mieszkaniowej),

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 23 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku (w brzmieniu obowiązującym na dzień zwolnienia powoda ze służby, tj. na dzień 30 kwietnia 2009 roku) poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, iż powodowi przysługuje prawo do wypłaty odprawy mieszkaniowej za okres od dnia 1 października 2007 roku do dnia 30 kwietnia 2009 roku, albowiem uprawnienie do odprawy mieszkaniowej bada się wyłącznie na dzień zwalniania żołnierza zawodowego ze służby, nie zaś w poszczególnych okresach pełnienia służby przez żołnierza.

Domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Jednocześnie wnosił o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka W. G. na okoliczność nieodpłatnego zakwaterowania powoda w okresie od dnia 1 października 2007 roku do dnia 30 kwietnia 2009 roku w internacie położonym w B. przy ul. (...).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja generalnie nie zasługiwała na uwzględnienie, za wyjątkiem zarzutu co do wadliwego sformułowania sentencji zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy co do zasady poczynił prawidłowe, znajdujące oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, ustalenia faktyczne i Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne, z tym zastrzeżeniem, że Sąd Rejonowy w Krośnie Odrzańskim wyrokiem z dnia 30 września 2003 roku w sprawie IC 170/03 nakazał R. W. (obecnie J.-W.), aby wraz z osobami i rzeczami jego prawa reprezentującymi opuścił lokal mieszkalny położony w (...) z uwagi na utratę przez niego tytułu prawnego do tego lokalu mieszkalnego, a nie – jak wskazał Sąd Okręgowy – z racji nieopłacania czynszu za ten lokal mieszkalny. Ostatecznie Sąd I instancji trafnie uznał, że roszczenie powoda co do zasady jest uzasadnione, ale wyrażone przez ten Sąd oceny prawne budzą poważne zastrzeżenia.

W pierwszym rzędzie trzeba wskazać, że sam sposób realizacji prawa powoda do odprawy mieszkaniowej należy oceniać na gruncie przepisów ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 22 stycznia 2010 roku o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 roku, Nr 28, poz. 143), która weszła w życie z dniem 1 lipca 2010 roku, z wyjątkiem art. 1 pkt 6 i art. 1 pkt 54 lit. a i b, a nie – jak przyjął Sąd Okręgowy – w brzmieniu z chwili zwolnienia powoda z zawodowej służby wojskowej, czyli w dniu 30 kwietnia 2009 roku, obowiązującym do dnia 30 czerwca 2010 roku.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 22 stycznia 2010 roku o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw przepisy ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2010 roku stosuje się tylko do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem 1 lipca 2010 roku ostatecznymi decyzjami administracyjnymi lub zawarciem umowy. Skoro zaś z art. 47 ust. 2, ust. 5 i ust. 6 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2010 roku, wynika, że przysługująca żołnierzowi zwolnionemu z zawodowej służby wojskowej, posiadającemu prawo do emerytury wojskowej, odprawa mieszkaniowa nie była wypłacana z urzędu, ale na wniosek, to o wszczęciu postępowania w sprawie wypłaty odprawy mieszkaniowej można mówić dopiero od dnia złożenia wniosku o wypłatę odprawy mieszkaniowej wraz z zaświadczeniem o nabyciu przez żołnierza zwolnionego z zawodowej służby wojskowej uprawnień do emerytury wojskowej. Data zwolnienia żołnierza z zawodowej służby wojskowej nie ma tu znaczenia, gdyż podleganie danego zdarzenia prawu obowiązującemu w chwili jego nastąpienia w najmniejszym stopniu nie sprzeciwia się dochodzeniu roszczenia wynikającego z tego zdarzenia w później unormowanym postępowaniu lub trybie (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 19 lutego 2014 roku, (...) SA/Wa (...), LEX nr 1435420).

Wobec tego, że powód w dniu 17 października 2011 roku złożył do Dyrektora Oddziału (...) w W. Wojskowej Agencji Mieszkaniowej wniosek o wypłatę odprawy mieszkaniowej, załączając do niego decyzję Wojskowego Biura Emerytalnego w Z. (...) z dnia 15 maja 2009 roku o przyznaniu emerytury wojskowej od dnia 1 maja 2009 roku, to wszczęcie postępowania w sprawie wypłaty przysługującej powodowi odprawy mieszkaniowej nastąpiło w dniu 17 października 2011 roku.

Z art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 22 stycznia 2010 roku o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw wynika, że sprawa wypłaty odprawy mieszkaniowej podlega załatwieniu w formie decyzji administracyjnej wydanej przez dyrektora oddziału regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej.

Wobec tego, że Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej decyzją Nr (...) z dnia 16 marca 2012 roku uznał się za niewłaściwy w sprawie wypłaty powodowi odprawy mieszkaniowej, błędnie przyjmując, że w przypadku roszczenia powoda winien mieć zastosowanie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2010 roku, to – jak wskazał Sąd Apelacyjny w postanowieniu z dnia 28 listopada 2013 roku – stosownie do art. 199 ¹ k.p.c. powód może dochodzić wypłaty odprawy mieszkaniowej przed sądem powszechnym.

Skoro sam sposób realizacji prawa powoda do odprawy mieszkaniowej należy oceniać na gruncie przepisów ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 22 stycznia 2010 roku o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw, a nie w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2010 roku, to musiał upaść zarzut pozwanej, że roszczenie powoda o wypłatę odprawy mieszkaniowej winno ulec oddaleniu z uwagi na brak umowy pomiędzy dyrektorem oddziału regionalnego Agencji a powodem. Umowa pomiędzy dyrektorem oddziału regionalnego Agencji a osobą uprawnioną zwalniającą kwaterę, w przypadku jej zajmowania, warunkowała powstanie roszczenia o wypłatę odprawy mieszkaniowej jedynie na gruncie ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2010 roku.

Oceny samego prawa powoda do odprawy mieszkaniowej należy zaś dokonać na podstawie przepisów prawa materialnego z chwili zwalniania go z zawodowej służby wojskowej. Z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 kwietnia 2009 roku, wynika zaś, że odprawa mieszkaniowa, o której mowa w art. 47, przysługuje żołnierzowi służby stałej zwalnianemu z zawodowej służby wojskowej, zamieszkałemu w kwaterze, o ile nabył on prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej lub został zwolniony z zawodowej służby wojskowej przed upływem okresu wymaganego do nabycia uprawnień do emerytury wojskowej, w przypadku wypowiedzenia mu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej przez właściwy organ wojskowy (lit a), który do dnia zwolnienia z zawodowej służby wojskowej nie otrzymał decyzji o prawie zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 24 ust. 5 pkt 3, o ile nabył prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej lub został zwolniony z zawodowej służby wojskowej przed upływem okresu wymaganego do nabycia uprawnień do emerytury wojskowej, w przypadku wypowiedzenia mu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej przez właściwy organ wojskowy (lit. b).

Powodowi nie przysługuje odprawa mieszkaniowa na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 lit a ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 kwietnia 2009 roku.

W świetle informacji Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej trzeba bowiem uznać, że zajmowany przez powoda w dacie zwalniania go z zawodowej służby wojskowej lokal mieszkalny położony w (...)nie stanowił kwatery w rozumieniu ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 kwietnia 2009 roku, niezbędnej do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych żołnierzy służby czynnej i figurującej w wykazie, o którym mowa w art. 23 ust. 4 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 kwietnia 2009 roku (k. 148).

Powód może jednak domagać się odprawy mieszkaniowej na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 lit b ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 kwietnia 2009 roku.

Odmiennego wniosku nie może uzasadniać to, że decyzją przydziału osobnej kwatery stałej Nr(...) z dnia 1 kwietnia 1992 roku przyznano powodowi lokal mieszkalny położony w(...). Wprawdzie w aktach nie ma decyzji dyrektora oddziału terenowego Agencji o zwolnieniu kwatery lub wypowiedzeniu umowy najmu, o której mowa w art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 kwietnia 2009 roku, ale wyrokiem z dnia 30 września 2003 roku w sprawie I C 170/03 Sąd Rejonowy w Krośnie Odrzańskim nakazał powodowi, aby wraz z osobami i rzeczami jego prawa reprezentującymi opuścił lokal mieszkalny położony w (...). Eksmisja ta – jak wskazano powyżej – nastąpiła z uwagi na utratę przez powoda tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego położonego w (...). Utrata przez powoda tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego położonego w (...) była podstawą pozwu o eksmisję powoda z tego lokalu mieszkalnego w sprawie I C 170/03 Sądu Rejonowego w Krośnie Odrzańskim. W uzasadnieniu tego pozwu Wojskowa Agencja Mieszkaniowa Oddział Terenowy w Z. w pierwszej kolejności wskazała, że kwatera została przydzielona powodowi na czas pełnienia służby wojskowej, powód odszedł jednak ze służby wojskowej i utracił uprawnienia do zajmowania kwatery i zajmuje lokal mieszkalny położony w (...) bez tytułu prawnego, a dopiero w dalszej kolejności podniosła, iż powód nie uiszczał czynszu i opłat dodatkowych za ten lokal mieszkalny (k. 10-12). Wyrok Sądu Rejonowego w Krośnie Odrzańskim z dnia 30 września 2003 roku w sprawie IC 170/03 – wbrew odmiennemu zapatrywaniu Sądu I instancji – zniweczył skutki decyzji przydziału osobnej kwatery stałej Nr (...) z dnia 1 kwietnia 1992 roku, którą przyznano powodowi lokal mieszkalny położony w (...). Stanowisko to prezentowane jest także przez Wojskową Agencję Mieszkaniową Oddział (...) w Z., która w szczególności w pismach z dnia 23 listopada 2011 roku (k. 195-196), z dnia 25 kwietnia 2012 roku (k. 200), z dnia 17 maja 2012 roku (k. 201) wskazywała, że wyrok eksmisyjny Sądu Rejonowego w Krośnie Odrzańskim z dnia 30 września 2003 roku w sprawie IC 170/03 potwierdza utratę przez powoda tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego położonego w (...).

Wobec wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie Odrzańskim z dnia 30 września 2003 roku w sprawie IC 170/03 orzekającego eksmisję powoda z lokalu mieszkalnego położonego w (...) pozwana winna przedstawić dowody, a przynajmniej podać argumenty, w świetle których uzasadniony byłby wniosek, że powód ma prawo zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym położonym w (...), zwłaszcza, że według Oddziału (...) Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W. powód ma prawo do zajmowania lokalu mieszkalnego w (...) (k. 27-28), zaś według Oddziału (...) Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w Z. – dysponenta tego lokalu, powód takiego prawa nie ma. Tymczasem pozwana nie przedłożyła żadnej decyzji, która potwierdziłaby, że po wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie Odrzańskim z dnia 30 września 2003 roku w sprawie I C 170/03 powód ma prawo zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym. Decyzja taka zresztą nie zniweczyłaby skutków wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie Odrzańskim z dnia 30 września 2003 roku w sprawie I C 170/03, a co najwyżej mogłaby stanowić podstawę powództwa o pozbawienie wykonalności tego wyroku, przy czym powód miałby jedynie prawo, a nie obowiązek wystąpienia z takim powództwem. Jednocześnie pozwana nie zaprezentowała żadnych argumentów, w świetle których można by uznać, że powód ma prawo zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym położonym w (...). W świetle samej decyzji Ministra Obrony Narodowej nr (...) z dnia 10 lipca 2007 roku stwierdzającej wygaśnięcie decyzji Ministra Obrony Narodowej nr (...)z dnia 6 marca 1998 roku zwalniającej powoda z zawodowej służby wojskowej nie sposób przyjąć, że powód ma prawo zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym położonym w (...).

Przychylając się do ostatecznie trafnego stanowiska Sądu I instancji, że powodowi przysługuje odprawa mieszkaniowa, nie sposób zaaprobować tego, że roszczenie powoda jest zasadne jedynie za okres od dnia 1 października 2007 roku do dnia 30 kwietnia 2009 roku, na co słusznie zwróciła uwagę skarżąca.

Prawo do odprawy mieszkaniowej, ani jej wymiar nie są uzależnione od zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych żołnierza w czasie pełnienia przez niego zawodowej służby wojskowej. Prawo do odprawy mieszkaniowej przysługuje żołnierzowi, który w dacie zakończenia służby wojskowej nie ma zaspokojonych potrzeb mieszkaniowych. Ekonomiczną funkcją odprawy mieszkaniowej, o której mowa w art. 47 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, wypłacanej ze środków Skarbu Państwa, jest udzielenie pomocy byłemu żołnierzowi w zaspokojeniu jego potrzeb mieszkaniowych po zakończeniu służby wojskowej, jeśli nie może on pozostać w dotychczasowym mieszkaniu z uwagi na jego niezbędność do zaspokojenia potrzeb żołnierzy, znajdujących się aktualnie w służbie czynnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2011 roku, II CSK 693/10, LEX nr 1102855). Z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 kwietnia 2009 roku, wynika zaś, że odprawa mieszkaniowa wynosi 3% wartości przysługującego lokalu mieszkalnego za każdy rok podlegający zaliczeniu do wysługi lat, od której jest uzależniona wysokość dodatku za długoletnią służbę wojskową i nie może być niższa niż 45% oraz wyższa niż 80% wartości przysługującego lokalu mieszkalnego, przy czym w przypadku żołnierza zawodowego, zwolnionego z zawodowej służby wojskowej odprawa obliczana jest z uwzględnieniem okresu służby liczonego w pełnych latach, z tym że rozpoczęty rok przyjmuje się jako rok pełny.

W konsekwencji uznać należy, że część sentencji zaskarżonego wyroku wskazująca okres czasu, za jaki zasadne jest roszczenie powoda, jest prawnie obojętna.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny, uwzględniając zarzut skarżącego dotyczący wadliwości rozstrzygnięcia Sądu I instancji polegającej na wskazaniu okresu, za jaki powodowi przysługuje prawo do odprawy mieszkaniowej, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok o tyle, że w jego sentencji pominął słowa „za okres od dnia 1 października 2007 roku do dnia 30 kwietnia 2009 roku”.

W pozostałej części apelację oddalono na podstawie art. 385 k.p.c.