Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2014r.

Sąd Rejonowy w Giżycku IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Bożena Makowczenko

Ławnicy J. P., J. S.

Protokolant st. sekr. sądowy Justyna Kurzynowska-Lubecka

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2014r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa H. B.

przeciwko Bankowi Spółdzielczemu w W.

o przywrócenie do pracy

Powództwo oddala.

Sygn. akt IVP 9/14

UZASADNIENIE

Powódka H. B. w pozwie z dnia 21 stycznia 2014r. wnosiła o uznanie za bezskuteczne wręczonego jej rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia i przywrócenie jej do pracy u pozwanego.

Podała, że pracowała u pozwanego na podstawie umowy na czas nieokreślony a w dniu 15 kwietnia 2013r. wracając z pracy do domu została napadnięta przez młodego mężczyznę. Podczas szarpaniny upadła na płyty betonowe w wyniku czego doznała ciężkich obrażeń prawej strony ciała. Zdarzenie to uznane zostało przez pracodawcę za wypadek w drodze z pracy do domu i od dnia zdarzenia powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim.

Dalej powódka podnosiła, iż przez cały okres swojej pracy nie zaniedbywała swoich obowiązków, wszystkie kontrole w pracy wypadały bardzo dobrze.

Stan zdrowia powódki nadto rokuje jej powrót do pracy i nie będzie miał wpływu na jej wykonywanie.

Pozwany pracodawca – Bank Spółdzielczy w W. - w odpowiedzi na pozew powództwa nie uznał i wniósł o jego oddalenie w całości.

Wywodził, że doręczone powódce w dniu 17 stycznia 2014r. rozwiązanie umowy o pracę jest prawidłowe, nie narusza przepisów kodeksu pracy a wskazana w nim przyczyna jest prawdziwa i uzasadniona.

Pozwany wskazał, że powódka przebywała na długotrwałym zwolnieniu lekarskim spowodowanym wypadkiem w drodze z pracy do domu i od czasu upływu okresu zasiłkowego przebywa na świadczeniu rehabilitacyjnym.

Pozwany podkreślił, iż dokonał z powódką rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 53§1pkt1 lit.b kp, zgodnie z którym pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku chorobowego oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy dłużej niż 6 miesięcy lub gdy niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

Pozwany twierdził dalej, że w myśl tego przepisu rozwiązał z powódką umowę o pracę i miało to miejsce po zakończeniu okresu ochronnego czyli po upływie okresu pobierania wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące. Ten okres ochronny u powódki trwał do dnia 15 stycznia 2014r. W dniu 16 stycznia 2014r. powódka nie zgłosiła się do pracy ponieważ w dalszym ciągu przebywała na świadczeniu rehabilitacyjnym co wynika z decyzji ZUS z dnia 17 grudnia 2013r. a zatem była niezdolna do wykonywania pracy. W związku z powyższym pozwany korzystając ze swego uprawnienia, kierując się potrzeba zorganizowania pracy w banku w sposób optymalny , w dniu 17 stycznia 2014r. złożył oświadczenie o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę, którego odbiór powódka potwierdziła tego samego dnia.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawy będący podstawa decyzji pozwanego wręczeniu powódce oświadczenia woli w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę w trybie art.53§pkt1litb kp jest między stronami bezsporny.

Mianowicie, powódka H. B. zatrudniona była u pozwanego od 1 marca 1983r. i zajmowała od tego czasu różne stanowiska, ostatnio pracowała jako kasjer.

Począwszy od 16 kwietnia 2013r. do 14 października 2013r. nieprzerwanie przebywała na zwolnieniu lekarskim, które to było wynikiem obrażeń ciała jakich powódka doznała na skutek wypadku jakiemu uległa w drodze z pracy do domu w dniu 15 kwietnia 2013r. kiedy to została napadnięta.

W okresie od 15 października 2013r. do 13 grudnia 2013r. , następnie od 14 grudnia 2013r. do 12 stycznia 2014r.i od 13 stycznia 2014r. do 11 lutego 2014r. powódka korzystała ze świadczenia rehabilitacyjnego.

W dniu 17 stycznia 2014r. powódka odebrała oświadczenie woli pozwanego pracodawcy, w którym to rozwiązał stosunek pracy w trybie art.53§1pkt1 litb kp podając, że przyczyną jest niezdolność powódki do pracy wskutek choroby trwająca dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku (182 dni) oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące (90 dni).

/dowód: decyzja ZUS z dnia 17.12.2013r. k. 5, akta osobowe powódki/

Powyższy stan faktyczny, zdaniem Sądu, wskazuje na to, że rozwiązanie umowy o pracę z powódką na podstawie art.53§1pkt1b kp dokonane zostało w sposób prawidłowy. Data wręczenia powódce oświadczenia w przedmiocie rozwiązania z nią stosunku pracy była datą mającą miejsce po upływie pierwszych trzech miesięcy pobierania przez powódkę świadczenia rehabilitacyjnego – okres ten upływał w dniu 15 stycznia 2014r. Po tej dacie powódka nadal pozostawała niezdolna do pracy. Pozwany zatem był uprawniony do rozwiązania z powódką umowy o pracę na podstawie przytoczonego wyżej przepisu.

Nadto, w ocenie Sądu, decyzja pozwanego nie jest obarczona wadą formalną.

Wbrew bowiem zarzutom powódki podnoszonym w toku rozprawy prezes pozwanego banku był osobą uprawnioną do tego aby podjąć decyzję co do rozwiązania z powódką umowy o pracę.

Ze złożonego do akt statutu pozwanego banku wynika bowiem, że jednym z uprawnień prezesa zarządu banku jest podejmowanie decyzji w przedmiocie zatrudnienia pracowników (§33pkt6). Zapis ten – w ocenie Sądu – obejmuje podejmowanie wszelkich decyzji dotyczących kwestii zatrudnienia pracowników w szeroko pojętym znaczeniu tego określenia, nie tylko jeśli chodzi o zawieranie umów o pracę ale i też w zakresie rozwiązywania umów o pracę.

Takie rozumienie tego zapisu znajduje swoje potwierdzenie w zakresie obowiązków prezesa zarządu banku określonego przez Radę Nadzorczą banku, a mianowicie w pkt 19, w którym mowa jest o tym, że prezes zarządu reprezentuje bank jako pracodawca w stosunkach pracy zawieranych przez bank oraz udziela upoważnienia w tym zakresie innym osobom.

Nadto, uprawnienie do zawierania i rozwiązywania z pracownikami umów o pracę wynika też z zakresu pełnomocnictwa jakie udzielone zostało prezesowi J. J. przez zarząd, a mianowicie – pełnomocnictwo miedzy innymi do wykonywania zadań związanych z bieżącą działalnością banku, zadań kierownika zakładu pracy i reprezentacja banku na zewnątrz.

I w końcu, z zapisów znajdujących się w regulaminie banku także wynika, że prezes uprawniony jest do podejmowania decyzji w przedmiocie zatrudniania i zwalniania pracowników (§7pkt3).

/dowód; kopia statutu – k. 51 – 71, kopia zakresu obowiązków – k. 79, kopia pełnomocnictwa – k. 80, kopia regulaminu – k. 75-78/

Tym samym zarzut powódki o tym jakoby oświadczenie woli o rozwiązaniu z nią stosunku pracy nie zostało podpisane przez osobę do tego uprawnioną Sąd uznał za chybiony.

Nadto Sąd zauważa, iż przedmiotowa decyzja pozwanego nie narusza zasad współżycia społecznego. Sąd nie dostrzegł żadnych podstaw wskazujących na zasadność tego zarzutu. Powódka przywoływała tu fakt, iż była długoletnim pracownikiem a zwolnienie lekarskie i długi okres leczenia był wynikiem wypadku w drodze z pracy do domu.

W tym miejscu celowym będzie przywołanie treści art.8 kp, zgodnie z którym nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Odnosząc się do tego unormowania należy w tym miejscu przywołać wyrok z dnia 28 listopada 2013r. Sądu Apelacyjnego w Katowicach w sprawie III APa 22/13, w którym to wskazał, iż:

„Norma art. 8 k.p. oznacza pozbawienie danego podmiotu możliwości korzystania z prawa, które mu w świetle przepisów prawa przedmiotowego przysługuje. Prowadzi to więc zawsze do osłabienia zasady pewności prawa i przełamuje domniemanie korzystania z prawa w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego i jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Z tego względu zastosowanie przez sąd konstrukcji nadużycia prawa jest dopuszczalne tylko wyjątkowo i musi być zgodnie z ustalonym stanowiskiem orzecznictwa i doktryny prawa, szczegółowo uzasadnione. Uzasadnienie to musi wykazać, że w danej indywidualnej i konkretnej sytuacji, wyznaczone przez obowiązujące normy prawne typowe zachowanie podmiotu korzystającego ze swego prawa, jest ze względów moralnych, wyznaczających zasady współżycia społecznego, niemożliwe do zaakceptowania, ponieważ w określonych, nietypowych okolicznościach zagraża podstawowym wartościom, na których opiera się porządek społeczny i którym prawo powinno służyć.”

W odniesieniu do przedmiotowej sprawy ta szczególna sytuacja opisywana w powyższym wyroku, w ocenie Sądu, nie występuje. Pozwany, będąc w sytuacji braku pracownika i to braku trwającym przez długi czas i posiadając wiedzę, że powódka nadal korzysta ze świadczenia rehabilitacyjnego, musiał zapewnić sprawne i właściwe funkcjonowanie banku. Uczynił to poprzez skorzystanie z uprawnienia jakie dawało pozwanemu uregulowanie wynikające z art.53§1pkt1lit. b kp.

Reasumując, nie znajdując podstaw aby uznać, iż dokonane rozwiązanie umowy o pracę z powodem jest wadliwe lub sprzeczne z zasadami współżycia społecznego orzec należało o oddaleniu powództwa o czym orzeczono jak w wyroku.