Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2015 r. w Olsztynie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa G. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.

przeciwko D. B.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Bartoszycach z dnia 16 października 2014 r., sygn. akt I C 310/14

oddala apelację.

Sygn. akt IX Ca 955/14

UZASADNIENIE

Powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 1.167,90,-zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazał, że pozwana była związana umową o świadczenie usług z (...) S.A., z której nie wywiązała się.

Pozwana nie stawiła się na rozprawę i nie zajęła stanowiska w sprawie.

Wyrokiem zaocznym z dnia 16 października 2014r. Sąd Rejonowy w Bartoszycach oddalił powództwo. W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że powód powoływał się na umowę cesji wierzytelności przysługującej usługodawcy względem pozwanej. Na okoliczność tę przedstawił jedynie wyciąg z umowy sprzedaży wierzytelności, który nie konkretyzuje przedmiotu rzeczonego kontraktu. Dołączonemu do pozwu załącznikowi nr 1 mającemu precyzować przedmiot cesji, nie sposób przypisać waloru takiego dokumentu, albowiem nie wynika z niego przez kogo został sporządzony i kto się pod nim podpisał. Ponadto Sąd I instancji wskazał, że brak jest dowodów na sam fakt powstania wierzytelności. Ostatecznie oddalono powództwo jako nieudowodnione.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł powód, zarzucając naruszenie art. 339 § 2 kpc i pominięcie ustanowionego w tym przepisie domniemania prawdziwości twierdzeń faktycznych powoda w pozwie.

Skarżący domagał się uwzględnienia powództwa i zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sprawa toczyła się w postępowaniu uproszczonym, dlatego uzasadnienie Sądu II instancji ma formę wynikającą z treści art. 505 ¹³ § 2 kpc.

Zgodnie z art. 378 § 1 kpc sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, pod uwagę biorąc z urzędu nieważność postępowania. Z kolei zgodnie z art. 505 ⁹ § 1 ¹ kpc apelację w postępowaniu uproszczonym można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie prawa procesowego mogącego mieć wpływ na treść orzeczenia. Żaden z zarzutów apelacyjnych powoda nie spełniał zadość powyższym wymaganiom.

Najistotniejszym było, że nie przedstawiono żadnych dowodów wymaganych przez prawo procesowe wykazujących przejście konkretnej wierzytelności, na której oparto powództwo, a która weszłaby w prawa powoda.

W tych warunkach zasadnie Sąd I instancji przyjął, że nie istnieje materiał dowodowy, który pozwalałby na ustalenia, iż wierzytelność względem pozwanej, na jaką powoływał się powód została objęta sprzedażą wierzytelności. Ma to znacznie z uwagi na fakt, że tylko wierzyciel może domagać się spełnienia konkretnego świadczenia od dłużnika. Dokument na k. 38, oznaczony, jako „załącznik nr 1 – wykaz wierzytelności”, nie stanowi dowodu na wskazane okoliczności w pozwie, gdyż nie wiadomo przez kogo dokładnie, czy przez uprawnione osoby został podpisany.

Fakt nie ustosunkowania się pozwanej do twierdzeń pozwu nie stanowi takie to okoliczności, która nakazuje uwzględnić powództwo, ponieważ sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości, co do zasadności pozwu.

W dyspozycji art. 339 § 2 kpc nie chodzi o prawne domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego - domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości.

W omawianym przypadku sąd ocenia, czy okoliczności podane w pozwie nie budzą uzasadnionych wątpliwości albo nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów.

W konsekwencji wprowadzone przez przepis art. 339 § 2 kpc swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego. Stanowisko takie nie budzi wątpliwości w nauce prawa, znalazło także wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 15 września 1967r. - III CRN 175/97 , OSNCP 1968, nr 8-9, poz. 142; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97 , Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30).

W konsekwencji obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenie strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania.

W świetle zaś przedłożonych dowodów nie wynika, aby dochodzone świadczenie było wymagalne, a tym bardziej, że zasadne żądanie jest wskazane w uzasadnieniu pozwu odszkodowanie.

W tych warunkach zarzuty dotyczące prawa procesowego nie były zasadne. Sąd I instancji opierając się na wymogach stawianych przez prawo procesowe w zakresie dotyczącym dowodów obowiązujących w postępowaniu, orzekł z ich poszanowaniem, dlatego zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu.

Podsumowując, ponieważ strona powodowa nie podniosła zarzutów mogących odnieść skutek w postępowaniu uproszczonym, a Sąd odwoławczy nie dopatrzył się nieważności postępowania, ani naruszeń prawa materialnego, które powinien wziąć pod uwagę z urzędu apelacja podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym w oparciu o art. 505 ¹⁰ §2 kpc Przepis ten zezwala na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym, o ile w apelacji lub odpowiedzi na apelację nie zostanie zgłoszony wniosek o przeprowadzenie rozprawy. Skarżący nie domagał się w apelacji przeprowadzenia rozprawy, zaś pozwany nie zajął stanowiska. Sąd odwoławczy nie orzekł o kosztach postępowania, gdyż strona skarżąca przegrała proces, strona wygrywająca nie wniosła zaś o zasądzenie kosztów.