Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 grudnia 2014r. w S.

odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 25 listopada 2013 r. Nr (...)

w sprawie J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1446/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 listopada 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawcy J. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 18 listopada 2013r. nie stwierdziła u niego niezdolności do pracy.

Od decyzji tej odwołanie złożył ubezpieczony J. S., który wnosił o jej zmianę i przyznanie prawa do renty, twierdząc, że nadal jest niezdolny do pracy, porusza się o kulach, ma bóle kręgosłupa lędźwiowego, bóle głowy wraz z zawrotami, niedowład prawej ręki (k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie, powołując się na uzasadnienie przytoczone w zaskarżonej decyzji oraz wskazując, że odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych i prawnych, które uzasadniałyby zmianę decyzji i uwzględniały odwołanie (k. 3-4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony J. S., ur. (...), był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 30 września 2013r. (k. 144 a.r.). W dniu 9 września 2013r. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 147 a.r.).

W toku postepowania orzeczniczego komisja lekarska ZUS rozpoznała u wnioskodawcy: zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa w odcinku C, stan po operacji dyskopatii szyjnej w 2005r., zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa w odcinku L-S. W ocenie komisji lekarskiej schorzenia te nie powodują niezdolności do pracy ubezpieczonego i swoją ocenę zawarła w orzeczeniu z dnia 18 listopada 2013r. (k. 10 a.l., k. 153 a.r.). Orzeczenie to stało się dla pozwanego organu rentowego podstawą do wydania decyzji odmownej z 25 listopada 2013 r. (k. 154 a.r.).

W toku postępowania odwoławczego został przeprowadzony dowód z opinii biegłych lekarzy: ortopedy i neurologa. Opiniujący wspólnie biegli rozpoznali u J. S. następujące schorzenia: zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego z torem korzeniowym prawostronnym, stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii szyjnej C5-C6 w 2005r. Zdaniem biegłych, schorzenia te nie skutkują niezdolnością do pracy ubezpieczonego. W uzasadnieniu opinii biegli wskazali, że obecny stopień zaawansowania schorzenia układu ruchu nie narusza sprawności organizmu w stopniu kwalifikującym do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy zawodowej zgodnej z wykształceniem i kwalifikacjami badanego. Stwierdzone chorzenia układu ruchu przebiegają z okresami zaostrzeń i remisji dolegliwości bólowo-korzeniowych. W okresach zaostrzeń opiniowany może być leczony i rehabilitowany, także w ramach zasiłków chorobowych ZUS, jako czasowa niezdolność do pracy. Biegli wskazali na potrzebę przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego lekarza psychiatry. Opiniowany ma wykształcenie zawodowe – elektromonter, pracował jako konserwator, elektryk (k. 11-14 a.s.). Biegli podzielili stanowisko komisji lekarskiej ZUS.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych psychiatry i psychologa na okoliczność zdolności do pracy ubezpieczonego.

W swojej opinii biegli rozpoznali u J. S. funkcjonowanie intelektualne poniżej przeciętnej, możliwość istnienia zmian w ośrodkowym układzie nerwowym, obniżenie funkcjonowania w sferze poznawczej oraz trudności w zakresie sfery emocjonalnej i społecznej, organiczne zaburzenia osobowości i zachowania wg (...) 10 (dawny rozpoczynający się zespół psychoorganiczny). Biegli uznali badanego za zdolnego do pracy zawodowej. W uzasadnieniu opinii biegli wskazali, że z powodu organicznych zaburzeń osobowości i zachowania ubezpieczony wymaga obserwacji i ewentualnego leczenia ambulatoryjnego, jednak stwierdzone dysfunkcje nie zaburzają istotnie jego codziennego funkcjonowania w stopniu sprowadzającym niezdolność do pracy (k. 26-28 a.s.).

Na rozprawie w dniu 4 listopada 2014r. ubezpieczony złożył do akt sprawy dodatkową dokumentację lekarską. Popierał odwołanie.

Sąd zobowiązał biegłych ortopedę i neurologa do wydania opinii uzupełniającej, w której odniosą się do nowej dokumentacji lekarskiej.

W opinii uzupełniającej biegli podtrzymali swoją opinię główną. Wskazali, że opiniowany w zachowaniu i w badaniu przedmiotowym jest demonstracyjny z cechami agrawacji, prezentuje postawę roszczeniową, dlatego trudno jest obiektywnie oceniać stan układu ruchu (k. 40 a.s.).

Pełnomocnik organu rentowego nie kwestionował wywołanych w sprawie opinii biegłych, wnosił o oddalenie odwołania.

W ocenie Sądu Okręgowego dowody z opinii biegłych są miarodajne i obiektywne. Opiniowali biegli specjaliści w zakresie schorzeń, które dotyczą wnioskodawcy, wydanie opinii było poprzedzone przeprowadzeniem badania przedmiotowego oraz zaznajomieniem się z dokumentacją lekarską z jego dotychczasowego leczenia. Opinie są przekonywujące. Ubezpieczony nie złożył żadnych konkretnych zarzutów merytorycznych wobec opinii, a jedynie wskazał, że cały czas się leczy. Okoliczność ta, zdaniem Sądu, nie podważa wiarygodności opinii. Ubezpieczony z zawodu jest elektromonterem i pracował jako konserwator i elektryk.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 3 ustawy o FUS, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodne z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z opinii biegłych wynika, że u badanego występuje niewielkie ograniczenie zgięcia grzbietowego stopy prawej, chód jest wydolny, badany demonstracyjnie porusza się z kulą łokciową. Obecny stopień zaawansowania schorzenia układu ruchu nie narusza sprawności organizmu w stopniu kwalifikującym do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy zawodowej zgodnej z wykształceniem i kwalifikacjami badanego. Stwierdzone chorzenia układu ruchu przebiegają z okresami zaostrzeń i remisji dolegliwości bólowo-korzeniowych. W okresach zaostrzeń opiniowany może być leczony i rehabilitowany, także w ramach zasiłków chorobowych ZUS, jako czasowa niezdolność do pracy. Według biegłych psychologa i psychiatry z powodu organicznych zaburzeń osobowości i zachowania ubezpieczony wymaga obserwacji i ewentualnego leczenia ambulatoryjnego, jednak stwierdzone dysfunkcje nie zaburzają istotnie jego codziennego funkcjonowania w stopniu sprowadzającym niezdolność do pracy u J. S.. Opiniujący biegli jednoznacznie stwierdzili, iż obecnie stan zdrowia fizycznego nie uniemożliwia wnioskodawcy wykonywania pracy. Sąd podzielając wnioski zawarte w opiniach biegłych uznał, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 powołanej wyżej ustawy.

Z tych względów Sąd przyjął, że J. S. nie spełnia jednego z warunków uzyskania prawa do renty określonych w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy o FUS, tj. brak u niego niezdolności do pracy. Dlatego też Sąd z mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji.